Τα παρά -του παρά

Γράφει ο χρήστης του Forum του Capital.grΙουλιανός

Το πρόβλημά μας – το πραγματικό μας πρόβλημα χωρίς τις ιδεολογικές ή τις ηθικολογικές του παραθλάσεις – είναι ο παράς. Εάν υπήρχε ο παράς (είτε υπό τύπον ευχετικής ευκτικής είτε ως εισαγωγή υποθετικού λόγου του μη πραγματικού), δεν θα γινόμαστε τώρα μάρτυρες δραματικών στροφών πολιτικής 180° ούτε οργισμένοι αποδέκτες υπουργικών ενυπόγραφων δακρύων για προηγουμένως καταγγελθείσες ως "κατάπτυστες" και "αποικιοκρατικές" συμβάσεις ούτε πολλών άλλων καρυκευμάτων περιττωματικής αισθητικής τα οποία ακαταπαύστως σερβίρονται ως κύριο γεύμα στον καραγκιόζ μπερντέ της λεγόμενης "κεντρικής πολιτικής σκηνής".

Πάει πολύς καιρός από τότε που το επουσιώδες κατατρόπωσε το ουσιώδες στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ένα από τα κύρια "διαχρονικά" χαρακτηριστικά της οποίας είναι άλλωστε η απόλυτη λατρεία των ευφημισμών. Δεν νομίζω να υπάρχει παλιότερο ιστορικό παράδειγμα μετονομασίας μιας "Μαύρης Θάλασσας" σε "Εύξεινο Πόντο". Σε αυτά όμως εξαντλείται, φευ, η ευρηματικότητά μας στην επιβεβλημένη από την ίδια τη ζωή προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.

Εάν υπήρχε παράς λοιπόν, τώρα θα είχε συντελεστεί η προεκλογικώς εξαγγελθείσα "επανάσταση", η "αλλαγή της Ευρώπης", το πως και πως αναμενόμενο μουσικοχορευτικό θέαμα με συνοδεία ελαφράς ορχήστρας κρουστών και εγχόρδων και όλα τα επίλοιπα φαιδρολογήματα τα οποία ανέδειξε σε κύρια πολιτική ατζέντα το αλάνθαστο κριτήριο του εξαρχής και πάντοτε προδομένου – λόγω βαθύτατης υπαρξιακής ανάγκης – ελληνικού λαού. 

Όμως παράς δεν υπάρχει. Αυτή τη στιγμή που γράφω ακόμη ζητείται με τη χούφτα προτεταμένη και το βλέμμα καρφωμένο στις μύτες των παπουτσιών, όπως της άβγαλτης νύφης πριν από τον γάμο. Κατά την προσφιλή μας μάλιστα τακτική, δεν συζητούμε καν το ουσιώδες, δηλαδή το γιατί δεν υπάρχει παράς, αλλά αναλωνόμαστε σε κατηγορίες εναντίον εκείνων από τους οποίους μοιραία επαιτούμε ό,τι αδυνατούμε βασιζόμενοι αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις να παραγάγουμε. Δεν συζητούμε καν τη χρήση του αιτηθέντος παρά. Είναι αυτονόητη. Θα τον διαθέσουμε "εκεί που πρέπει". Εκεί που πάντοτε "έπρεπε". Και εις αντάλλαγμα θα προσφέρουμε, για μιαν ακόμη φορά, δίκην ενεχύρου, περισσότερα οριζόντια μέτρα. Περισσότερους δίκαιους – σύμφωνα με τις νεότατες απόψεις της ελληνικής πολιτικής επιστήμης με εσάνς ναφθαλίνης του προπερασμένου αιώνα – έμμεσους φόρους που θα πλήξουν, με θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο, μόνο τους "πλούσιους". Αυτό μάλιστα θα επιτευχθεί σε συνδυασμό με το ξεπάτωμα της Παιδείας και την άντληση των ωσαύτως αδιευκρίνιστων μέγιστων ωφελημάτων των αρχών της εξίσωσης προς τα κάτω και της ήσσονος προσπάθειας, οι οποίες άλλωστε εφαρμόζονται απαρεγκλίτως καθ’ όλη τη μοναδική στα ευρωπαϊκά χρονικά πορεία μιας χώρας προς το λαμπρό επίτευγμα μιας άφευκτης και ανυποχώρητης χρεοκοπίας.

Βλέπετε η επιλεγείσα στρατηγική για την απόκτηση και άλλου δανεικού παρά υποκρύπτει – και ταυτόχρονα προϋποθέτει – ορισμένα άλλα "παρά-". Έτσι, για παράδειγμα, είναι περίπου βέβαιο ότι ο διαστάσεων βιβλικής θεϊκής οργής φοροοδοστρωτήρας θα εκτινάξει στα ύψη την ήδη αιγυπτιακών διαστάσεων επιδρομής ακρίδων παρα-οικονομία. Η μόνη πιθανή "εκτίναξη" μετά την εισπρακτική ανατίναξη των στερνών παραγωγικών καταλοίπων. Όταν κάποιος κινδυνεύει βάσει απολύτως νόμιμων προβλέψεων ενός κατ’ ευφημισμόν "κράτους δικαίου" να κληθεί να καταβάλει προς εκπλήρωση διαφόρων δημοσίου δικαίου υποχρεώσεων περισσότερα απ’ όσα βγάζει, επόμενο είναι να επιχειρήσει τουλάχιστον να τα αποκρύψει. Μάλιστα, αν παλιότερα το έκανε με ενοχικά αντανακλαστικά – διότι το προϊόν της απόκρυψης γινόταν αυτομάτως λαδιάρικο "πλεόνασμα" – , σήμερα το πράττει με την απόλυτη πεποίθηση της εν δικαίω αντίδρασης απέναντι σε μια πραγματική και άμεση απειλή για την ύπαρξή του. Εξάλλου, το σχετικό "κίνητρο" είναι διπλής κατευθύνσεως. Ούτε ο καταναλωτής αγαθών ή υπηρεσιών ούτε ο πάροχος έχουν οιοδήποτε συμφέρον να "δείξουν" την πραγματική οικονομική τους κατάσταση όταν η συνέπεια της ειλικρίνειας είναι η ακόμη μεγαλύτερη φορολόγηση. Το μέγεθος της απόκρυψης που θα προκαλέσει μια τέτοια – επαναλαμβάνω – συνειδητή επιλογή θα είναι τέτοιο που με μαθηματική ακρίβεια θα εξασφαλίσει τη μόνιμη εξάρτηση της χώρας από τον δημόσιο δανεισμό τρίτων χωρών, των αποκαλούμενων και "τοκογλύφων".

Υπάρχουν όμως κι άλλα "παρά-". Αν κανείς βουλώσει τη μύτη για να αποφύγει την αποφορά και αποφασίσει να επιδοθεί στο άκρως δυσάρεστο έργο της "αποκωδικοποίησης" των "δευτερεύουσας σημασίας" πράξεων και δηλώσεων κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, θα διαπιστώσει ότι δίπλα στον δανεικό παρά και την παρα-οικονομία αναπτύσσεται και ανθεί, με νέα μάλιστα φορά και φόρα, το παρα-κράτος. 

Η δικαιολόγηση της ανομίας των πολιτών που φοροαποκρύπτουν και φοροαποφεύγουν συνεπάγεται, εμμέσως αλλά σαφώς, και τη δικαιολόγηση μιας άλλης ανομίας, σε επίπεδο κορυφής αυτή τη φορά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος "αποπολιτικοποίηση" επαναλαμβάνεται ολοένα και συχνότερα σε κείμενα προελεύσεως Βρυξελλών. Ούτε είναι τυχαίο ότι τα κείμενα αυτά διαφεύγουν της προσοχής των εν Αθήναις ιθυνόντων. Μόνο τυχαία δεν είναι η ρητορεία περί "δικών τους" και "δικών μας", περί "ταξικών εχθρών" και "ταξικών αποστατών", περί διαμαρτυριών "στα όρια της συνταγματικής ανοχής". Μόνο τυχαία δεν είναι, επίσης, η ουσιαστική κατάργηση από μια κατά δήλωσή της "δημοκρατική" κυβέρνηση της δημοκρατικής νομοθετικής διαδικασίας. Ως γνωστόν, η συνεχής κατάχρηση δικαιώματος συνεπάγεται την κατάργηση του δικαιώματος. Αυτό συμβαίνει με την επαίσχυντη για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία πρακτική των νυχτερινών τροπολογιών ή το έτερον τερατούργημα, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Τέλος, μόνο τυχαία δεν είναι η εν τοις πράγμασι κατοχύρωση της αρχής της ύπαρξης του "κράτους" αποκλειστικά για την πάρτη του. Δείτε τι συμβαίνει περίπου στο σύνολο των δημοσίων υπηρεσιών, οι οποίες αδυνατούν να παράσχουν σύγχρονες, ευρωπαϊκού επιπέδου υπηρεσίες στους πολίτες όχι τώρα, αλλά επί δεκαετίες. Και μάλιστα χωρίς καμιά "απολογία" για την άσκοπη κατασπατάληση του χρήματος των φορολογουμένων. Αυτά είναι στοιχεία ενός αναδυόμενου παρα-κράτους. Τελεία και παύλα.

Ένας ρεαλιστής, τέτοιος που ελπίζω ότι είμαι, δεν περιμένει από την πολιτική να φέρει την πολιτεία των αγγέλων επί γης. Περιμένει, απλώς, μια αποτελεσματική διαχείριση με βάση τα υπάρχοντα μέσα και τις υπάρχουσες δυνατότητες. Αντίθετα, ένας "αγνός αριστερός" – όπως άλλωστε και ένας θρησκόληπτος "πατριώτης" – και περιμένει και αξιώνει την πολιτεία των αγγέλων. Το αποτέλεσμα αυτών των προσδοκιών και των αξιώσεων μοιραία είναι κάτι περίπου σαν κι αυτό που βιώνουμε ως χώρα τα τελευταία χρόνια: οι λέξεις και οι έννοιες να χάνουν το νόημά τους, η εμπάθεια να μετατρέπεται σε απάθεια, η άρνηση να ερμηνεύεται ως κατάφαση, οι διαστολές ή οι συστολές της κάθε ερμηνείας να "δείχνουν", τελικά, το πρόσωπο του ερμηνευτή και όχι την ουσία της εκάστοτε πολιτικής στάσης που αυτός καλείται ex officio να ερμηνεύσει. 

Η δημοκρατία του πολτού, η δημοκρατία που έχει ως "πυλώνες" την παρα-οικονομία και το παρα-κράτος και ως κοινό παρονομαστή τον πελατειακό παρα-σιτισμό, είναι μια κατάσταση προδήλως παρά-λογη και για τούτο μη βιώσιμη. Η εξακολούθησή της εξαρτάται, σχεδόν αποκλειστικά, από τη βούληση των άλλων, όσων για τους δικούς τους λόγους, τη χρηματοδοτούν. Είναι, επομένως, μια δημοκρατία εθελόδουδη, απολύτως εξαρτημένη, απολύτως αναξιοπρεπής, απολύτως άν-αρχη. Μια δημοκρατία που επήλθε ως αποτέλεσμα της διττής επιλογής των πολιτών-πελατών και του πολιτικού-πελατειακού συστήματος να είναι ακριβώς αυτό που είναι. Η δημοκρατία του λαβύρινθου που οι βασικές αντιφάσεις των ατομικών και συλλογικών στάσεων, ενδεδυμένες μάλιστα τον λευκό χιτώνα ενός ακαθόριστου, αν-ούσιου a priori "προοδευτισμού" με επιπτώσεις ανάλογες του χιτώνα του Νέσσου – οικοδομούν γύρω μας. Η δημοκρατία των ευφημισμών, των παραθλάσεων, των πολιτικών παρενδυτιών. Κι αν οι διακηρύξεις της είναι απολύτως αντίθετες με τις συνέπειες των επιλογών της, η ίδια δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Είναι τόσο εύκολο – και τόσο δελεαστικό – να παρασταίνεις τον Αϊ-Γιώργη απάνω στο ξύλινο αλογάκι που κινεί κάποιος άλλος και με πλήρη βεβαιότητα ότι ο "δράκος" είναι αποκλειστικό προϊόν της φαντασίας σου. Δράκος και Αϊ-Γιώργης είσαι συ ο ίδιος. Συ ο ίδιος που πιστεύεις αυτό που θέλεις να πιστέψεις.

http://www.capital.gr/