Νοείται «αμερικανική Αριστερά»;

του Γιάννη Πανούση

Ο δήμιος ήταν ακριβώς όπως τον είχα φανταστεί

επομένως δεν είχα τίποτε να φοβηθώ

Λίλη Λέκκα-Μπινιάρη, Διαδρομή

Θα γραφτούν πολλά κι από διάφορες οπτικές γωνίες για το ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.

Άλλοι θα αναφερθούν στο θάνατο της παλιάς κομμουνιστικής αριστεράς [η οποία είχε πάντοτε ως διεθνή ταξικό εχθρό την Αμερική και τους Αμερικανούς] κι άλλοι θα αναζητήσουν στο όλο εγχείρημα τα σπέρματα της γέννησης μιας σύγχρονης πολυδιάστατης/πλουραλιστικής ευρωπαϊκής αριστεράς.

Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι τι είδους Αριστερά θα θέλαμε το 2017, εν μέσω κρίσης της παγκοσμιοποίησης και αναδιάταξης δυνάμεων στην Ευρώπη.

Μία μικρή [πλην έντιμη (sic)] Αριστερά του περιθωρίου, η οποία συζητάει με τον εαυτό της και το δογματικό της παρελθόν ή μια κινη(μα)τική Αριστερά που αναλύει το σήμερα με πραγματικούς όρους, για το καλό της Πατρίδας και των δεινοπαθούντων Ελλήνων;

Η Αριστερά [οφείλει να] αλλάζει μαζί με το διεθνές/ευρωπαϊκό της περιβάλλον και τούτο δεν σημαίνει ότι προδίδει τις αρχές ή τις αξίες της.

Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε εάν καθόταν ακίνητη και φοβική στα «ιδεολογικά της αυγά» και υφίστατο παθητικά όλες τις συνέπειες του παγκόσμιου καταμερισμού πλούτου και των νέων δεδομένων της γεωστρατηγικής στην ευρύτερη περιοχή.

 Η Απολιθωμένη Αριστερά δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν τους αριστερούς.

Οι ιδέες εξελίσσονται. Οι καταστάσεις αλλάζουν. Οι ηγέτες και ο λαός πρέπει ν’ αγωνίζονται για να βρίσκονται συνεχώς [και με οποιεσδήποτε συνθήκες] στο κέντρο λήψης των μεγάλων αποφάσεων και να επωφελούνται από τα κενά της Ιστορίας λόγω της σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων.

Αυτό νομίζω ότι επιχειρεί να πετύχει ο Αλέξης Τσίπρας και είναι χρέος όλου του πολιτικού κόσμου να στηρίξει την προσπάθεια [κι όχι να μεμψιμοιρεί ή να ομφαλοσκοπεί].

Η υπερδύναμη Αμερική υποδέχεται και αποδέχεται την ελληνική Αριστερά. Αυτό ας είναι το μήνυμα, τουλάχιστον για τους διαφωνούντες ή σκεπτικιστές του «χώρου» και να μη σχετίζεται με πόσα δώρα θα επιστρέψει ο Πρωθυπουργός από τις ΗΠΑ.

ΥΓ. Για όσους θεωρούν την όλη στρατηγική ως «κωλοτούμπα» θυμίζω το αλήστου μνήμης σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» και τη γνωστή συνέχεια.

http://www.thetoc.gr/