Τι είναι αυτό;

Διαβάζω και ακούω όλες αυτές τις μέρες την συζήτηση που άνοιξε με αφορμή την δολοφονία του 15χρονου μαθητή, για την απόσταση που χωρίζει τις νέες γενιές από τους μεγαλύτερους. "Οι μεγαλύτεροι δεν καταλαβαίνουν τους νεώτερους" λένε οι μαθητές, "δεν είστε ώριμοι, δεν έχετε συγκεκριμένα αιτήματα" λένε οι μεγαλύτεροι κ.ο.κ.

Σας παραθέτω σχόλιο της αναγνώστριας scarface που αναρτήθηκε στο blog μας:

"Σας μιλάει μια 18χρονη που δεν έχει παιδιά, που τώρα μπήκε στο πανεπιστήμιο και που τώρα γνωρίζει τον κόσμο της...Αν θέλετε διαβάστε όσα γράψω.. Από ποιός περιμένετε την σωτηρία;Απ' τον θεό ή απ'την κυβέρνηση; Χαχαχα, ας γελάσω.. Σίγουρα ούτε εγώ, ούτε εσείς, ούτε κανένας ώς άτομο μόνο του δεν μπορεί να νικήσει κάποιον αγώνα.Αν όμως (κάτι που προωθείται τις τελευταίες μέρες) λειτουργήσουμε ως ομάδα (επιτέλους!), υπάρχει μια ελπίδα..Κι αν σας ακούστηκε ρομαντικό -ναι είναι- αλλά αυτό δεν το κάνει μη ρεαλιστικό. Και τώρα κάτι προς όλους τους μεγάλους που έχουν απογοητευτεί..Είμαι 18, δεν δουλεύω τώρα και προφανώς δεν ανήκω στην εργατική τάξη..Α!! Και δεν έχω παιδιά.. Οπότε μπορεί να λέω και βλακείες..Λοιπόν βαρέθηκα να ακούω "Και τι κατάφερες; Άστο μην παιδεύεσαι, δεν θα βγει τίποτα". Παρατήστε μας, να πιστέψουμε σε κάτι και να έχουμε μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.. Εγώ θέλω τα όνειρα μου να γίνουν πραγματικότητα, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει αν η κοινωνία είναι το ίδιο σκατά με τώρα.. Δεν φοβόμαστε η νέα γενιά, δεν είμαστε υπέρ της βίας και δεν ξέρω γιατί το πιστεύουν τόσο. Προτιμάμε μια καλή συζήτηση από μια έξοδο στον Κιάμο. Βλέπω τον πατέρα μου παρ' όλο που μου λέει ότι έχει απογοητευτεί, παλεύει, διαμαρτύρεται, εξοργίζεται και δεν κάθεται στον καναπέ του να απολαμβάνει μπυρίτσα, βρίζοντας τους "αναρχικούς" που έχουν φτάσει τους 3.000 πολίτες μόνο στην Θεσσαλονίκη.. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μπορούσατε να κάνετε κάτι..και ότι υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο..γιατί να το απορίπτουμε χωρίς να το διεκδικήσουμε; Ολοκληρώνοντας, θέλω να σας πως τι έχω διαπιστώσει σε κάθε φάση της ζωής μου μέχρι τώρα.."Δεν γίνεται να απορίπτουμε τον προορισμό πριν καν ξεκινήσουμε το ταξίδι". Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά και γω κουράστηκα με την μιζέρια... Καλή ζωή, ό,τι κι αν επιλέξετε!!"

Είναι εύκολο να ξεχνάς. Να κριτικάρεις. Να τσατίζεσαι. Να απορίπτεις. Μόνο και μόνο για να μην χαλάσει η μέρα σου. Το βολεματάκι σου. "Μα σήμερα βρήκαν να τα σπάσουνε κι αυτοί; Που έχει τις προσφορές στην αγορά κι ήθελα να κατέβω;" Το άκουσα σε μια παρέα με τα ίδια μου τα αυτιά!!!
Απευθύνουμε στους πάνω από 25: Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Σκέψου τον εαυτό σου πριν από 10-20-30 χρόνια. Τον θυμάσαι; Έλα, κάνε μια προσπάθεια φίλε μου. Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Δες και καμμιά παλιά φωτογραφία. Μίλα και σε κάποιον παλιό συμμαθητή. Θυμήθηκες! Αυτό φτάνει...
Για τους κάτω από 25 και τους πάνω από 25, έχω αυτo το video.



Αυτό το ποστ είναι φευγάτο. Έχω ξεφύγει. Όμως, όλα όσα βλέπετε γύρω σας την τελευταία εβδομάδα δεν έχουν ξεφύγει;
Δεν ξαναγράφω άλλο γι' αυτό.