Διασχίζοντας μαρτυρικά την πόλη σου, μη χάνεις μόνο χρόνο, σκέψου και λίγο τη ζωή!

 ΓΡΑΦΕΙ: ο Γιώργος Ρεβενάκης

Δευτέρα πρωί και η εβδομάδα ξεκινάει. Οι δουλειές και οι υποχρεώσεις σου, σε αναγκάζουν να κατέβεις στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και εσύ ως γνήσιος Έλληνας θα κατέβεις με το αυτοκίνητό σου για να «γλιτώσεις» την αφόρητη κίνηση του Βαρδάρη και της Εγνατίας, απ’όπου θα σε πήγαινε το «αργό» αστικό. Ξεκινάς από το γήπεδο στην 28^η Οκτωβρίου και στα φανάρια της Μ.Αλεξάνδρου αποφασίζεις να στρίψεις, να περάσεις απ’την πλατεία που καιρό έχεις να δεις, αφού λίγο η «κρίση», λίγο η «βλακεία», δε βγαίνεις πλέον από το σπίτι…

Η ώρα 9:30 και θα αναγκαστείς να σταματήσεις στη Ν.Πλαστήρα αφού δύο φορτηγά ξεφορτώνουν αντίθετα και το λεωφορείο που επιχείρησε να τα προσπεράσει, σου έκλεισε το δρόμο. Τα κορναρίσματα πολλά, αλλά εσύ δεν εκνευρίζεσαι ακόμα… Όταν καταφέρεις να ξεκολλήσεις, μια νέα έκπληξη θα σε περιμένει πριν φτάσεις στην Εθνικής Αντιστάσεως, όπου δύο άλλα φορτηγά -στο ρεύμα σου αυτή τη φορά-  και ένα αντίθετα ξεφορτώνουν και πάλι! Η αναισθησία τους σε συνδυασμό με το άγχος σου για τις δουλειές που τρέχουν, σε κάνει να αρχίσεις ήδη να χάνεις την ψυχραιμία σου και νεύρα να εμφανίζονται στην οδηγική σου συμπεριφορά. Μετά από το γκάνγκστερικό σου προσπέρασμα σταματάς στο φανάρι της Φιλιππουπόλεως, πρώτος στις 9:48 και λίγο αργότερα, στη Θερίσσου, ταξί θα δεις σταματημένα, παρ’όλο που η πιάτσα είναι για το βράδυ και θα περιμένεις μέχρι να τα περάσεις φυσικά!

Η ώρα 9:53 όταν εσύ, επιτέλους, περνάς την πλατεία χαζεύοντας για μια στιγμή τους συμπολίτες σου, που τρέχουν κι αυτοί και δεν φτάνουν. Το μαρτύριο βεβαίως συνεχίζεται, καθώς με τα παρανόμως σταθμευμένα αυτοκίνητα στη μία πλευρά της Ι.Χαλκίδη και τα φορτηγά που αφήνουν εμπορεύματα, είσαι ικανός να ξεπεράσεις και τη μισή ώρα «στο περίμενε»… φωνάζεις πού είναι η αστυνομία νά’ρθει να τους γράψει, ενώ κορνάρεις και βρίζεις όπου βλέπεις αλάρμ. Τυχερός όμως, καθώς είσαι, ξεμπερδεύεις σε δέκα λεπτά και στις 10:03, βρίσκεσαι κολλημένος στην Αγάθωνος που θα αναγκαστείς λόγω της μάζας των αυτοκινήτων να περιμένεις τέσσερα φανάρια μέχρι την Αγ.Πάντων. Την προσπάθειά σου να κόψεις δρόμο μέσα από στενά, θα στην κόψει το φορτηγό της καθαριότητας και γυρνώντας πίσω θα περιμένεις ένα επιπλέον φανάρι.

Στις 10:19, βρίσκεσαι μπροστά από την ομώνυμη εκκλησία και σκέφτεσαι να στρίψεις στη Μοναστηρίου ή να συνεχίσεις ευθεία και να επιλέξεις στη συνέχεια την παραλιακή. Όποια και αν είναι η επιλογή σου, θέλεις στην καλύτερη των περιπτώσεων είκοσι με εικοσιπέντε λεπτά για το ύψος της έκθεσης με την κίνηση της συγκεκριμένης ημέρας. Η 10:45 σε βρίσκει στην Αγγελάκη να ψάχνεις πού να αφήσεις τη «Λιμουζίνα» σου. Με πολλή τύχη θα τα καταφέρεις σχετικά σύντομα και στις 11 ακριβώς θα κλειδώνεις το αμάξι σου γύρω στα εκατό μέτρα μακριά από τον προορισμό σου και σε θέση που απαγορεύεται –αλλά δε βαριέσαι; Περπατώντας στη συνέχεια, κοιτάζεις το ρολόι και ανακαλύπτεις πως είσαι μιάμιση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο για μία απόσταση ενός το πολύ τετάρτου και δεν έχεις κάνει απολύτως τίποτα.

Αν έκανες έναν απολογισμό απ’την άλλη, θα συνειδητοποιούσες ότι έχεις εκνευριστεί 7 φορές για τη συμπεριφορά των οδηγών που παρανομούν μπροστά σου, έχεις βρίσει 4 (τους άχρηστους και ανεγκέφαλους άλλους χρήστες των οδών), χρησιμοποίησες την κόρνα σου την οποία ούτε θυμάσαι για ποιο λόγο την έχεις (αχρείαστη να είναι, σου το λέω εγώ), χαράμισες πολύτιμο χρόνο, ενώ συγχύστηκες για άλλη μία μέρα που σού’κλεισαν το δρόμο να φτιάξουν μετρό του οποίου τη γραμμή μπορεί και να μη χρησιμοποιήσεις ποτέ, πέρασες δύο πορτοκαλί, πάτησες για μια στιγμή τη λεωφορειογραμμή, ρύπανες το περιβάλλον άσκοπα, γέμισες νεύρα το ξεκούραστο από τη χαλαρή σου Κυριακή κεφάλι, φτώχυνες την τσέπη σου καίγοντας βενζίνη και πήρες και την κλήση σου για το παράνομο παρκάρισμα… Αντί να κοιτάξεις όμως να συμμορφωθείς που αύριο θα κάνεις πάλι τα ίδια, ψάχνεις ποιος «δικός» σου θα σου τη σβήσει και μεταφέρεις αναπόφευκτα όλα τα νεύρα σου στην οικογένειά σου.

Αν κατέβαινες με το λεωφορείο, είναι πολύ πιθανό να έκανες τον ίδιο χρόνο, θα σε άφηνε όμως σίγουρα πιο κοντά^. αν ακολουθούσες άλλη διαδρομή, ίσως να κέρδιζες και ένα τέταρτο. Αν αποφάσιζες να πας με τα πόδια, σε λιγότερο από 45΄ θα ήσουν εκεί έχοντας κάνει την καλύτερη γυμναστική. Αν χρησιμοποιούσες ένα ποδήλατο, θα χρειαζόσουν το πολύ μισή ώρα, κάνοντας και πάλι γυμναστική. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, δε θα ρύπαινες καθόλου την ατμόσφαιρα και δε θα πλήρωνες ούτε ένα cent.

Ωστόσο επέλεξες και θα επιλέγεις τη σιγουριά του αυτοκινήτου σου, όσο και αν το ίδιο καθημερινά σε διαψεύδει και προτιμάς να τα «σκας» σε γυμναστήρια, γιατρούς και χάπια της καρδιάς, ενώ το τσιγάρο σε λαχανιάζει στα πρώτα είκοσι μέτρα. Αν είναι καλό ή κακό, εσύ θα μου πεις, είναι άλλωστε επιλογή σου. Εσύ όμως έπαιξες σε μία αλάνα στη ζωή σου, ήσουν μέσα στο δρόμο ανέμελος, έτρεξες στην εξοχή, έπεσες μέσα σε λάσπες, ξέρεις τι εστί μονοκατοικία, γλίστρησες σε μία αυλή, είδες να πέφτουν φύλλα από τα δέντρα και πώς ανθίζουν ξανά την Άνοιξη. Ίσως να δοκίμασες μία ελιά κατ’ευθείαν απ’το δέντρο και ν’ ανακάλυψες μόνος σου πως έτσι είναι πικρές, μα σίγουρα είδες ένα λαχανικό να γεννιέται, στον κήπο σου και όχι στα ράφια των υπεραγορών… Τι απ’αυτά έζησαν τα παιδιά σου, πότε έπαιξαν ανέμελα χωρίς να ανησυχείς, τι είδαν και τι θα δουν τα δικά τους παιδιά, σε ανησύχησε ποτέ;

Ξέχασες κύριε να περπατάς και το ίδιο διδάσκεις στα παιδιά σου^{. ξέχασες τη μυρωδιά της πασχαλιάς, ξέχασαν τα πνευμόνια σου τον καθαρό αέρα, ξέχασες την έννοια που έχει η εξοχή! Ξέχασες να παρατηρήσεις πως άνθισαν οι αμυγδαλιές στα ελάχιστα έστω σημεία που υπάρχουν στην πόλη σου. Ξέχασες τι σημαίνει ανθρωπιά και ο εγωισμός σου δε σ’αφήνει να μην παρκάρεις στη ράμπα, στη διάβαση, και επάνω στο κεφάλι μου ακόμα!!! Έκλεισες την αλάνα που έπαιζες κάποτε και ευχαρίστως θα κλείσεις όλο το πεζοδρόμιο με το τσαμπουκά σου! Ξέχασες τι σημαίνουν οι λέξεις που πιο συχνά προφέρεις, τι λες, τι θες, τι ζητάς, τον σκοπό τελικά της ζωής… Μπαζώνεις τη θάλασσα, καις δάση, προκαλώντας την ίδια σου τη ζωή, σα να μισείς το καθετί.}

Ξέρεις τελικά ποιον μισείς; Μισείς τον εαυτό σου… μισείς τον εαυτό σου που δεν είναι τέλειος σε ανούσια πράγματα και δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα βγάζει περισσότερα λεφτά, κάποιος που θα έχει καλύτερο αμάξι, ή πιο όμορφη γυναίκα! Μιζεριάζεις για τα λεφτά σου αφήνοντας τη ζωή σου σε δεύτερη μοίρα.. μα πας καλά; Δεν υπάρχει χρόνος, καταλαβαίνεις; Δε θα πάρεις σύνταξη ποτέ!

Χαλάρωσε… Σκέψου τη ζεστή οικογένειά σου, την ομορφιά της φύσης, την ομορφιά της ζωής. Σκέψου τι προσφέρεις στην ομορφιά που ίσως μόνο να καταστρέφεις… Ήδη κινδυνεύεις να πάθεις έμφραγμα κι αν συνειδητοποιήσεις πώς ζεις, θα πέσεις σίγουρα σε κατάθλιψη. Ότι δεν τη γλιτώνεις, είναι το μόνο σίγουρο! Το θέμα είναι πώς θα αξιοποιήσεις τις «ώρες» ίσως που σου μένουν… Δε σε λυπάμαι! Θα ήσουν πολύ ωραίος αν δεν ήσουν τόσο εγωίσταρος! Κρίμα, ζωή σε μας…

 

Θέτονται πολλά για συζήτηση και προβληματισμό.

Είναι όμως πιο σημαντικός, ο εσωτερικός προβληματισμός του καθενός μας ξεχωριστά!

Γιώργος Ρεβενάκης