The game is over!

Η αυστηρή αυτή φράση -the game is over- του Ευρωπαίου θησαυροφύλακα, που πάγωσε την Ελληνική κυβέρνηση και τον δημοκρατικό λαό μας, εμένα με έκανε να ονειρεύομαι. Είδα, δηλαδή στο όνειρο μου την εκλεγμένη μας κυβέρνηση να αναγγέλει κι εκείνη με στεντόρια φωνή ότι «the game is over”. Ελληνιστί, ότι τελείωσαν τα ψέμματα. Μαζί της μάλιστα επανελάμβαναν το ίδιο -με στεντόρια πάντοτε φωνή, ακριβώς όπως τότε, που είπαμε το ΟΧΙ- συνδικαλιστές και λογής «εκπρόσωποι», κομματικοί αξιωματούχοι και δήμαρχοι, εισαγγελείς και πρυτάνεις. The game is over, επαναλάμβαναν όλοι μαζί: Για πλήθος θέματα που αλλοιώνουν την ψυχή και την καθημερινότητα μας, που υπονομεύουν –όπως έγινε και με τις οικονομικές μας αλχημείες- το μέλλον και το παρόν μας.

Τέρμα λοιπόν στην αυθαίρετη δόμηση, τέλος ανεπίστρεπτο στον εναγκαλισμό του κράτους από το κόμμα, δεν πάει άλλο με το πολιτικό κόστος και τα πολιτικά οφέλη, τελείωσαν τα ψέμματα για τους παράγοντες και του οπαδούς της βίας στα γήπεδα. Τhe game is over, όπως τότε, που είπαμε το ΟΧΙ: Για τα μικρά η τα μεγάλα συμφέροντα που καταπατούν τα δάση και τους αιγιαλούς, τέλος σε μια παιδεία με πολλές ευκολίες και λίγο περιεχόμενο, αρκετά με την Eurovision και τον ευτελισμό της δημόσιας τηλεόρασης. Τέλος, οριστικό: Στον εκχυδαΐσμό του τοπίου προς χάριν ενός μαζικού τουρισμού, δεν πάει άλλο με τις «δημοκρατικές» κατακτήσεις των φοιτητών, που διαλύουν συνελεύσεις και καταστρέφουν εργαστήρια, τελείωσαν τα ψέμματα για συμβούλους και παρατρεχάμενους -τέλος, ων ουκ έστι τέλος, και εγώ να ονειρεύομαι.

Είναι μάλιστα παράδοξο ότι το όνειρο -the game is over- διαρκεί ακόμα και ταράζει τον ύπνο μου. Ισως επειδή συντηρείται από όσα «προγραμματικά» ακούστηκαν στην Βουλή, από μερικές αποφάσεις των νέων υπουργών, από ένα πρωτόγνωρο «ήθος» που διακρίνεται στα πρόσωπα. Ελπίζω η αφύπνιση να μην είναι απότομη. Στην πιό αισιόδοξη περίπτωση, που ασφαλώς δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτή, το όνειρο θα συνεχισθεί για μια ολόκληρη τετραετία. Τότε «the game is over”, για πάντα• ελληνιστί, τα ψέμματα τελείωσαν, forever. Για κείνη την Ελλάδα που απαξίωνε θεσμούς και ανθρώπους, για μια πατρίδα που μας είχε εξορίσει εντός των συνόρων της.

του Γιώργου Γραμματικάκη