Τα πλοία των θαλασσόλυκων...

της Στέλλας Αλαφούζου

Λίγους μήνες πριν το ναυάγιο του Sea Diamond στη Σαντορίνη το 2007, ο μπαμπάς μου είχε «ξεμπαρκάρει» απ’ αυτό. Ήταν στο σπίτι μας, καθόμασταν στον καναπέ και όταν είδαμε το έκτακτο δελτίο στην τηλεόραση, το μόνο που είπε ήταν αυτό που ήδη ξέραμε: «είναι αυτό που ήμουν» και μετά σιωπή και μελαγχολία για μέρες. Η ίδια σιωπή με εκείνη του 2002 όταν έμαθε ότι βυθίστηκε τελικά εκείνο το γέρικο σκαρί, που του έδωσε τα λεφτά για να χτίσει το σπίτι μας πριν από 20 χρόνια. Το πλοίο για τους θαλασσόλυκους δεν είναι μόνο η δουλειά τους, ο χώρος εργασίας τους. Είναι το προσωπικό τους βασίλειο, τους περισσότερους μήνες του χρόνου, είναι το φιλικό σπίτι του απογευματινού καφέ, είναι δηλαδή και το καφενείο, είναι και η εκκλησία, είναι και η παιδική χαρά των παιδιών των άλλων, είναι και εκεί που ονειρεύονται, που απογοητεύονται, που βαριούνται, που γλεντούν ξένες γυναίκες, ενίοτε όμως είναι και ο τάφος τους. Πυρκαγιά σε ελληνικό πλοίο στη Βενεζουέλα, άκουσα ανήμερα των Χριστουγέννων. Εννιά οι νεκροί ναυτικοί… Το ναυπηγηθέν πλοίο το 1983, μετέφερε 37.000 τόνους σιδηρομετάλλευμα. Και ύστερα χωρίς να το θέλω έρχεται στ’ αυτιά μου η φωνή του, όταν τον πετυχαίνω στο τηλέφωνο σε δύσκολη ώρα «κλείσε, κλείσε, κάνουμε γυμνάσια!», σειρήνες που μου παίρνουν τα αυτιά και με κάνουν να πατώ το κόκκινο κουμπί στο κινητό, βιαστικά και χωρίς επόμενες σκέψεις. Γιατί δεν αντέχω τον θόρυβο, δεν αντέχω την ένταση της φωνής του, δεν αντέχω στην κακή σκέψη για την κακιά ώρα. Αν τους ρωτήσετε, έχουν χιλιάδες ιστορίες να σας πουν. Ποτέ όμως για το κακό, ποτέ για το πόσο σωστό είναι να ταξιδεύουν κάποια βαμμένα με σκούρο χρώμα σαπιοκάραβα (για να μη φαίνεται η σκουριά). Βλέπετε αυτό είναι το σπίτι τους και αν δεν το παινέψουν … τη συνέχεια την ξέρετε!