Ο Ντάνυ και η βαθειά γαλάζια θάλασσα! Ένας απάχικος χορός, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού απο το Κ.Θ.Ε.Θεσσαλονίκης.

Danny and the blue deep sea, ένας απάχικος χορός

by John Patrick Shanley,

σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού.

Συνεχίζονται οι παραστάσεις του Κέντρου Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης, στην σκηνή του Μάντεως Τειρεσία και Γ. Κωνσταντινίδη 15. Για κρατήσεις Τετάρτη με Κυριακή απο 17:00 με 20:30 στο τηλέφωνο: 2310 865904. Οι παραστάσεις παίζονται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 και την Κυριακή στις 20:30 μ.μ.

Πρόκειται για μια καταπληκτική παράσταση, σκηνοθετημένη απο τον Πέτρο Ζηβανό. Το αληθινό θέατρο παρουσιάζεται με ένα διαλεγμένο θέμα του συγγραφέα  John Patrick Shanley, που έχει τιμηθεί με βραβεία:

-- Pulitzer of Drama,

-- Drama Desk Award και

-- Tony Award

Μη την χάσετε!

Λίγα λόγια για το θέμα:

Το έργο αναφέρεται  σε δυο παρακμιακούς τύπους, τον Ντάνυ και την Ρομπέρτα, που έχουν απορρίψει την κοινωνία και έχουν απορριφθεί απο αυτή. Το προσωπικό αδιέξοδο, η αναζήτηση της αγάπης και η παρακμή παραδοσιακών θεσμών όπως η οικογένεια και ο γάμος δεσπόζουν στο έργο του Shanley. Οι νόρμες και οι συμβάσεις λοιδορούνται και αποδομούνται απο τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι εξαντλημένοι απο τον ίδιο τους τον εαυτό, συνειδητά αποφασίζουν να περάσουν μαζί μια νύχτα αγάπης στο σπίτι της Ρομπέρτα. Εγκαταλείπουν το πρόσωπο του “περιθωριακού” και φορούν το προσωπείο του “κανονικού” για να παίξουν μια σκηνή “κανονικής” ζωής, όπου “αγαπιούνται”, μιλούν “όμορφα”, είναι “ευγενικοί”. Δεν είναι ερωτευμένοι -  εξάλλου έχουν δηλώσει και οι δυο την συναισθηματική τους αναπηρία - παίζουν τους ερωτευμένους. Αρχικά χειρίζονται το ρόλο τους αδέξια, σιγά-σιγά όμως βρίσκουν τον απαιτούμενο ρυθμό τους και τελικά τα όρια μεταξύ θεάτρου και ζωής συγχέονται. Το αποτέλεσμα είναι μια εκ νέου αντιπαράθεση μεταξύ τους και το επόμενο πρωί: η Ρομπέρτα βέβαιη οτι η χθεσινή βραδιά δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά ενα συμφωνημένο παιγνίδι, πετάει το “προσωπείο” της ερωτευμένης γυναίκας, που μπορεί ( με την έννοια της ικανότητας) να είναι καλή και ευγενική και αποφασίζει να συνεχίσει την παλιά της ζωή, ακριβώς απο εκεί που την άφησε. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον Ντάνυ.

Ο Ντάνυ δεν μπορεί να πετάξει το “προσωπείο” του γιατί έγινε το “προσωπείο” του. Η μεταμόρφωσή του έγινε οριστική και αμετάκλητη. Και εδώ ακριβώς έγκειται η μαεστρία του Shanley ως δραματουργού: στήνει για τους χαρακτήρες του ενα παιγνίδι, που οι ίδιοι θεωρούν οτι ελέγχουν, για να αφήσει τελικά το ίδιο το παιγνίδι να εξελίξει τα πράγματα. Δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί: εαν ο Ντάνυ δεν έπαιζε τον ερωτευμένο, θα μπορούσε να ερωτευθεί την Ρομπέρτα;  Εαν ο έρωτας δεν είχε αποδομηθεί προηγουμένως, με όρους θεατρικούς θα μπορούσε να αναστηθεί με όρους πραγματικούς; Η ανάκτηση του νοήματος του έρωτα έρχεται μέσα απο την ισοπέδωση του βασικού του νοήματος, ότι ο Έρωτας δηλαδή δεν συμφωνείται, δεν προαποφασίζεται... αλλά συμβαίνει! Κι όμως στην περίπτωση του Ντάνυ και της Ρομπέρτα δε θα μπορούσε να συμβεί, εαν πρώτα δεν είχε συμφωνηθεί...