Ο φούρνος έκαιγε μόνο τους άλλους...

(Σ.Σ.: επειδή η έντονη επικαιρότητα υπερκαλύπτεται απο το σύνολο των Μ.Μ.Ε. με αφθονία και αναλυτικότατα, είναι καλή ευκαιρία να διαβάσετε ένα υπέροχο και επίκαιρο -με πολλές διαστάσεις -  κείμενο του Κώστα Κρικέλη, που θα δημοσιευθεί στο επόμενο περιοδικό LIVE)

Με τρομαγμένα πελώρια μάτια, παραδίδονταν στη Γκεστάπο και στη Βέρμαχτ γιατί δεν πίστευαν ότι θα συμβεί τελικά κάτι κακό. Τους μαζεύαν σε πλατείες, όπου τους παρατάσσανε παίρνοντάς τους ό,τι χρυσαφικό είχαν· ακόμα και δόντια. Οι εβραίοι δεν πίστευαν ότι θα συμβεί κάτι κακό. Δεν αντιδρούσαν καθώς χιλιάδες όπως ήταν θα είχαν μια ευκαιρία αντεπίθεσης. Τους στοιβάζανε όρθιους στα τρένα για μέρες χωρίς φαΐ, νερό και τουαλέτα όμως αυτοί καρτερούσαν, ελπίζαν βαθιά μέσα τους πως δεν μπορεί να συμβεί κάτι κακό. Τα τρένα φτάναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι αυτοί εκεί· καρτερούσαν. Τους στοιβάζανε οι ναζί σε άθλιους θαλάμους με ελάχιστη τροφή, εξοντωτική εργασία, δολοφονούσαν εν ψυχρώ όποιον δεν τους άρεσε κι όμως οι υπόλοιποι δεν αντιδρούσαν· δεν ορμούσαν με όση δύναμη είχαν να πάρουν έστω ένα όπλο και να πυροβολήσουν. Καρτερούσαν. Δεν μπορεί, κάτι καλό θα γινόταν στο τέλος. Τους πηγαίνανε για «καθαριότητα» όπου τους δολοφονούσανε. Οι επόμενοι κρατούμενοι καρτερούσαν αν και βλέπαν σε στοίβες τα ρούχα τα παπούτσια των προηγούμενων, τα τεχνητά τους πόδια και χέρια. Καρτερούσαν. Οι φούρνοι καίγαν και το ντουμάνι βρομοκοπούσε ανθρώπινη σάρκα όμως αυτοί στους θαλάμους δεν θέλαν να το δούν. Δεν τους μύριζε τίποτα. Δεν υπήρχε περίπτωση να έχουν τέτοια τραγική κατάληξη. Και δεν αντιδρούσαν. Πεθαίναν σκελετωμένοι ο ένας μετά τον άλλον κι ακόμα ελπίζανε πως δεν θα τους συμβεί κάτι κακό. Ο μηχανισμός του μυαλού τους δεν μπορούσε να χωρέσει τόση φρίκη και απλά ελπίζανε πως όλα αυτά θα τελειώσουν και θα ξαναγυρίσουν σπίτια τους. Σχεδόν κανείς δε γύρισε. Πεθάναν με το χειρότερο τρόπο, ο ένας μετά τον άλλο. Καρτερώντας…

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους, που εξοργίζονται, βρίζουν, απειλούν αυτούς που αφανίζουν τη ζωή μας. Κυβέρνηση και τρόικα. Δεν αντεπιτίθενται όμως. Ελπίζουν πως όλα αυτά δεν θα συμβούν σ’ αυτούς. Ούτε στα παιδιά τους. Και καρτερούν- η συντριπτική πλειοψηφία- να βγει κάποιος και να πει: «Ως εδώ ήταν, τώρα θα ζήσετε σαν άνθρωποι»

Και δε μυρίζουν καν την ανθρώπινη σάρκα που καίγεται…

Κ. Κρικέλης