Εκλογές έτσι, χωρίς πρόγραμμα

Έχουν την πλάκα τους αυτή την εποχή τα δύο μεγάλα κόμματα. Προσπαθούν να διαχειριστούν το φόβο που τους προκαλεί η αναγκαστική αναμέτρησή τους με τη λαϊκή ψήφο τον προσεχή Νοέμβριο και σκαρφίζονται διάφορα κόλπα. Προσπαθούν να πείσουν ότι ενδιαφέρονται για τον μέλλον της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και φροντίζουν να δημιουργήσουν όρους επιβίωσης του θεσμού, στους δήμους και τις περιφέρειες. Πόσο ενδιαφέρονται, το δείχνουν με αυτά που κάνουν.

Ας αρχίσουμε από τη ΝΔ. Ο Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησε τη μάχη υπέρ της αυτοδιοίκησης, ισχυριζόμενος ότι δεν θα είναι ακριβώς μάχη υπέρ της αυτοδιοίκησης, αλλά μάχη κατά του Μνημονίου! Μετά βρήκε για τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας έναν υποψήφιο που μπορεί να είναι καλός και χρυσός, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτός που θα συμβόλιζε αυτή την πολιτική μάχη που ήθελε να δώσει η ΝΔ. Τελικά, όλοι ψάχνονται να βρουν τι θέλει από τη ζωή μας ο Αντώνης. Να τα δώσουμε όλα για την αυτοδιοίκηση ή να κάνουμε το παν για να τιμωρηθεί η «κυβέρνηση του Μνημονίου»; Θα γίνουν οι εκλογές και ακόμη δεν θα ξέρουμε.

Πάντως αυτό που δεν φαίνεται να διαπραγματεύεται ο πρόεδρος της ΝΔ, είναι η απόφασή του για ανανέωση. Δεν υπάρχει πρώην Νομάρχης που να μην πήρε το χρίσμα από τη ΝΔ. Μερικοί ανακοινώθηκαν μόνοι τους και μετά τους ανακοίνωσε και ο πρόεδρος ως… δικές του επιλογές. Αποτυχημένοι πολιτευτές, παλαιοί βουλευτές και δήμαρχοι, όλοι ανακυκλωμένοι δυο και τρεις φορές, ορμούν με πάθος στον αγώνα για το μέλλον. Τους κοιτάς και λες «ρε κάπου τον ξέρω εγώ αυτόν, κάπου τον ξέρω». Καλύτερα να μην το θυμηθείς, γιατί θα μελαγχολήσεις.

Στο ΠΑΣΟΚ να δείτε ενδιαφέρον. Από τη μια κοκορεύονται για τον «Καλλικράτη». Τον προβάλλουν σαν το αλβανικό έπος, περίπου. Και θεωρούν ότι αφού αυτοί έφτιαξαν τους καινούργιους δήμους και τις αιρετές περιφέρειες, δικαιούνται να βγάλουν και τους δικούς τους ανθρώπους.

Την ίδια στιγμή όμως δεν έχουν βρει ακόμη υποψήφιους που θα υποστηρίξουν. Θα τους βρουν την προσεχή εβδομάδα, οπότε θα αρχίσει και η μεγάλη πορεία προς το λαό. Μόνο που δεν ξέρουν τι είδους υποψηφίους θέλουν. Κομματικούς, με κίνδυνο να εισπράξουν τη λαϊκή οργή για το Μνημόνιο; Ή δήθεν ανεξάρτητους που να σφυρίζουν κλέφτικα και δεν θα τους χρεωθούν κι από πάνω αν αποτύχουν.

Το θέμα είναι πότε θα προλάβουν αυτοί οι άνθρωποι να ενημερωθούν, να οργανώσουν την υποψηφιότητα τους, να καταρτίσουν πρόγραμμα – έστω για τα μάτια – και να ενημερώσουν τους πολίτες για τα σχέδια τους. Μέσα σε δυο μήνες θα καταφέρουν οι εκλεκτοί του κυβερνώντος κόμματος να μελετήσουν τις καινούργιες διοικητικές οντότητες που δημιουργεί ο Καλλικράτης, να το συζητήσουν με τους ενδιαφερόμενους και να αποφασίσουν τι ακριβώς θα κάνουν; Αν δεν έχουμε τίποτε καλύτερο να πούμε ας μην κοροϊδευόμαστε τουλάχιστον σύντροφοι – τρόπος του λέγειν αυτό το τελευταίο.

Συμπέρασμα. Πάμε σε εκλογές με υποψηφίους που δεν γνωρίζουμε ακόμη, και όταν θα τους μάθουμε θα είναι επιλογές των κομμάτων, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα. Τι στην ευχή εκλογές θα είναι αυτές, όταν δεν θα ξέρουμε ανάμεσα σε τι έχουμε να επιλέξουμε, πέρα από την επιλογή σε πρόσωπα που αυτή την ώρα μπορεί να μην διανοούνται και οι ίδιοι ότι θα είναι υποψήφιοι; Ή που δεν το θέλουν, αλλά θα επιστρατευθούν για τιμή του κόμματος;
 

Πώς να ψηφίσεις κάποιον υποψήφιο δήμαρχο η περιφερειάρχη, όταν το μόνο που ξέρεις γι’ αυτόν είναι ποιο κόμμα τον υποστηρίζει και το μόνο που ξέρει αυτός για σένα και την περιοχή σου, είναι ό,τι πρόλαβε να αρπάξει την τελευταία στιγμή;

Κακά τα ψέματα. Αν ήταν μια ευκαιρία ο Καλλικράτης να ανοίξει ο δρόμος για την ανάδειξη νέου πολιτικού προσωπικού, ήδη χάθηκε. Αν ήταν μια ευκαιρία να χειραφετηθεί η αυτοδιοίκηση και να πάρουν οι πολίτες στα χέρια τους τις τοπικές υποθέσεις, όνειρο ήταν και πάει. Το έργο που θα δούμε στις εκλογές του Νοεμβρίου θα το έχουμε ξαναδεί. Γι’ αυτό θα είναι ανιαρό και ανούσιο. Εκτός αν το κάνουν οι πολίτες συναρπαστικό και ενδιαφέρον.

του Γιώργου Λακόπουλου

www.protagon.gr