Οταν όλα αλλάζουν!

Oταν αλλάζουν τα κοινωνικά δεδομένα είναι φυσιολογικό να αλλάζουν και τα κόμματα. Με δύο τρόπους: με τη διάλυση και την αντικατάστασή τους· με τη μετεξέλιξή τους όσο αυτή είναι δυνατή. Παραδείγματα μετεξέλιξης, τα μεγάλα κόμματα της Βόρειας Ευρώπης, της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Και παραδείγματα διάλυσης/αντικατάστασης, τα δικά μας: ΕΡΕ - Νέα Δημοκρατία και Ενωση Κέντρου - ΠαΣοΚ. Συχνά, όχι όμως πάντα, κύριος μοχλός των εξελίξεων είναι ένας ηγέτης που πιάνει τον σφυγμό της πολιτικής αγοράς. Το παράδοξο στη δική μας πολιτική ιστορία, όπως και στη γαλλική και στην ιταλική, πέρα από ιδεολογίες και κοινωνικές αλλαγές, είναι η διαχρονική παρουσία δύο μεγάλων ρευμάτων: του δεξιού συντηρητικού, με ή χωρίς έντονο λαϊκίστικο χρώμα, και ενός προοδευτικού- δημοκρατικού που και αυτό, περιοδικά, δοξάζει τον λαϊκισμό. Καθώς, εδώ, και η σχετικά πρόσφατη «οικογενειοκρατία», φαινόμενο όμως που αφορά πια το σύνολο των ελληνικών δραστηριοτήτων, αρχής γενομένης από τη δημοσιογραφία που...
το καταγγέλλει!
Αυτή τη στιγμή η μόδα επιβάλλει σε κάθε δημόσιο ρήτορα: στο Διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στα καφενεία, στις ουρές των Ταμείων, στα μέσα συγκοινωνίας και στα παγκάκια των όποιων κήπων, να καταδικάζει το «σύστημα» και όλους όσοι κατά την άποψή του το εκπροσωπούν· που είναι όλοι «λαμόγια» και πρέπει να «επιστρέψουν τα λεφτά» για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο που μας επέβαλαν οι Αμερικάνοι (!), οι Ευρωπαίοι και οι ντόπιοι εκμεταλλευτές για να τσακίσουν την περήφανη αντίστασή μας στα καταχθόνια σχέδιά τους. Δεν τα λένε αυτά μόνο παραδοσιακοί αριστεροί. Τα λέει και «η κυρα-Μαρία».
Με αυτότο κύριο δεδομένο (είναι όμως;) μπαίνουν πια στην εκλογική μάχη το ΠαΣοΚ, που τόσο δύσκολα κυβερνά, η Νέα Δημοκρατία, που εναπόθεσε τις ελπίδες της στον άνθρωπο που με πείσμα θέλησε να τη διαλύσει, η όλο και πιο παράδοξη κοινοβουλευτική Ακροδεξιά, η παραδοσιακή Αριστερά, που για μία ακόμη φορά αποδείχνει απίστευτη συνέπεια σε πολιτικές αυτοκαταστροφής της και καταστροφής των άλλων, και οι δύο ευρωπαϊκών προθέσεων απόπειρες ανανέωσης, η Κεντροδεξιά της Ντόρας Μπακογιάννη και στην άλλη πλευρά η Δημοκρατική Αριστερά, που δεν είναι φυσικά μόνο του τολμηρού Φώτη Κουβέλη.
Δύσκολα πάντως για όλους τα πράγματα- και βέβαια για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που μπορεί να πέσει θύμα της αποχής, του «λευκού» ή και της καλλιεργούμενης αδιέξοδης οργής. Βέβαια, άλλο καφενές και άλλο κάλπη. Αν θυμηθούμε όμως την ευρωπαϊκή δεκαετία του ΄30 (κρίση του ΄29, κατακραυγή εναντίον του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου, συρρίκνωση δικαιωμάτων και ελευθεριών, θρίαμβος των απολυταρχισμών και πόλεμος), καλά θα κάναμε συλλογικά να προσέχαμε. Η Ιστορία, λένε, δεν επαναλαμβάνεται. Κι αν; του Ριχάρδου Σωμερίτη
ΠΗΓΗ: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ