Παιχνίδια Διχασμού;

του Γιώργου Ρωμαίου
Είναι πλέον προφανές ότι δεν μπορούμε να «ζήσουμε» χωρίς- κατά διαστήματα- «εθνικό διχασμό» με φόντο τον «ξένο παράγοντα»... Ο πρώτος καταστροφικός Εθνικός Διχασμός εκδηλώνεται το 1915 με τη διαφωνία του βασιλιά Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε στη γειτονιά μας και η εξέλιξή του συνδεόταν με άμεσα εθνικά και εδαφικά συμφέροντα. Η Ελλάδα έπρεπε να επιλέξει μεταξύ της «ευμενούς» προς τον γερμανικό άξονα ουδετερότητας, επιλογή των γερμανόφιλων βασιλιά και Μεταξά, και της συμμετοχής στον πόλεμο στο πλευρό των Αγγλο-Γάλλων- στρατηγική επιλογή του Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος παραιτείται. Ο Κωνσταντίνος κυβερνά με αυλικές κυβερνήσεις και επιμένει στην ουδετερότητα, ακόμη και όταν η Αγγλία προσφέρει την Κύπρο για αντάλλαγμα συμμετοχής στον πόλεμο! Ο Βενιζέλος οργανώνει το κίνημα Θεσσαλονίκης και με τη βοήθεια των γαλλικών στρατευμάτων, που είχαν ήδη αποβιβασθεί στην Ελλάδα, οδεύει στην Αθήνα και καταλαμβάνει την εξουσία, τον Κωνσταντίνο αντικαθιστά ο Αλέξανδρος και ο Βενιζέλος αποφασίζει τη συμμετοχή στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Η πολιτική του δικαιώνεται. Η Ελλάδα θα βρεθεί στην πλευρά των νικητών.

Οι Ελληνες όμως έχουν διχασθεί σε «βενιζελικούς» και «αντιβενιζελικούς- φιλοβασιλικούς». Ο Διχασμός θα σημαδέψει την πορεία της χώρας, με δραματικές συνέπειες, ως τη δικτατορία Μεταξά. Θα ακολουθήσει ο δεύτερος καταστροφικός Εθνικός Διχασμός με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ολες οι χώρες της Ευρώπης, που δεν εντάχθηκαν στον σοβιετικό συνασπισμό, με την ίδια εθνική ομοψυχία που πολέμησαν τους Ναζί, αποδύθηκαν σε αγώνα για την ανασυγκρότηση της οικονομίας τους και την επούλωση των πληγών του πολέμου. Στα πρώτα χρόνια συγκροτήθηκαν εθνικές κυβερνήσεις με συμμετοχή και των κομμουνιστών, οι οποίοι, για παράδειγμα στη Γαλλία και στην Ιταλία, πρωταγωνίστησαν στην Εθνική Αντίσταση.

Οι Ελληνες θα χαρούν την απελευθέρωση από τη γερμανική Κατοχή υποδεχόμενοι την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου στο Σύνταγμα, στην οποία μετείχαν και εκπρόσωποι του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Οι ελπίδες ότι η χώρα εισέρχεται σε ομαλό κοινοβουλευτικό βίο πνίγηκαν στο αίμα, μετά δύο μήνες, στους δρόμους της Αθήνας- στα Δεκεμβριανά. Θα ακολουθήσει ο αιματηρός και καταστροφικός Εμφύλιος. Νέος Διχασμός σε «εθνικόφρονες» και «κομμουνιστές» και «συνοδοιπόρους». Η πορεία και πάλι προς δικτατορία... Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ο «ξένος παράγων» είχε άμεση και ενεργό συμμετοχή. Βρήκε όμως «προθύμους» να συμπράξουν ή άπειρους περί τα πολιτικά παιχνίδια για να πέσουν στην παγίδα. Πολλούς βολεύει να αποδίδουν όλες τις ευθύνες στις έξωθεν παρεμβάσεις. Αυτή η επιλογή μάς αποτρέπει να αναζητήσουμε τις δικές μας ευθύνες. Αυτό συμβαίνει και σήμερα...

Η Μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο του Διχασμού, που προκάλεσε ο Εμφύλιος. Ζήσαμε 36 χρόνια ομαλής πολιτικής ζωής χωρίς παρεμβάσεις των Ανακτόρων, του Στρατού και των ξένων στις πολιτικές και κομματικές επιλογές. Απαλλαγήκαμε από το παρακράτος, αλλά δεν έχουμε κράτος, αρχή και αιτία της πορείας προς τη χρεοκοπία και έναν νέο Διχασμό. Ουδεμία, βέβαια, σύγκριση προς τους προηγούμενους. Ούτε ως προς τα αίτια ούτε και ως προς τις επιπτώσεις.

Η τρόικα με το μνημόνιο δεν μας επεβλήθη. Είναι επιλογή της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας. Αναφαίρετο δικαίωμα των κομμάτων να διαφωνούν με την επιλογή αυτή. Οταν όμως τα κόμματα της Αριστεράς διακηρύσσουν ότι «η αντίσταση του λαού κατά του εθνοκτόνου μνημονίου είναι λυτρωτική για τη χώρα». Και όταν το ΠΑΜΕ (του... παπουτσιού) κάνει προσκλητήριο για «πατριωτικό πόλεμο» κατά του μνημονίου! Ανακύπτει το ερώτημα: Παίζεται παιχνίδι διχασμού των πολιτών; Σε «πατριώτες-αντιμνημονιακούς» και «μνημονιακούς»; Κατανοητή η διαφωνία στο μνημόνιο και δικαίωμα των κομμάτων να την αναρτήσουν ως σημαία στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ακατανόητος όμως είναι ο χαρακτηρισμός του κατά του μνημονίου αγώνα «Εθνική Αντίσταση»! 
ΠΗΓΗ: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ