Η αιωνία νύχτα των επικύψεων και η Αξιοπρέπεια...

του Γιώργου Πήττα

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, καταδυναστεύει τη χώρα από την σύστασή του κράτους.

Γνωστό αυτό και, εδώ και λίγα χρόνια, όλο και περισσότερος κόσμος επιτέλους, το συζητά.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, έχει μία μεγάλη ιστορία βάναυσων παρεμβάσεων στην Παιδεία και τον Πολιτισμό, επιβάλλοντας απόψεις στην Πολιτεία πάνω σε ζητήματα που δεν την αφορούν και που δεν θα έπρεπε να την αφορούν έτσι κι αλλιώς. Και αυτό, γνωστό είναι. Τι να κάνουμε;

Στην Ελλάδα του 2010 και του 21ου αιώνα μιλάμε ακόμα για αυτονόητα που άλλοι έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, διαθέτουσα μεγάλη οικονομική δύναμη από τη μια και, το χειρότερο- μια διαμορφωμένη έντεχνα επιρροή στη σκέψη των Πολιτών, για δύο περίπου αιώνες λειτουργεί ως τροχοπέδη σε οποιαδήποτε έστω και ατελή προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Κοινωνίας μας.

Κυρίως σε ότι αφορά εκείνα τα ποιοτικά στοιχεία που θα απέδιδαν στους Πολίτες αυτοπεποίθηση μέσα από τη Γνώση.

Όλος αυτός ο «εξευγενισμένος» ταλιμπανισμός που καθορίζει την στρατηγική της και τη συμπεριφορά της, ουδέποτε συνάντησε μία έστω ελάχιστη αντίσταση από την πολιτική ηγεσία, την οποία συχνά, συχνότατα βλέπουμε να αναλύεται σε υποκλίσεις και χειροφιλήματα ακόμα και όταν όλοι γνωρίζουμε πως ο ένας ή ο άλλος πολιτικός εκείνη τη στιγμή απλά υποκρίνεται βαθύτατα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την «ιερά εύνοια».

Ζήσαμε όλοι, για αρκετά χρόνια την επιδρομή του προηγούμενου «χαρισματικού» Αρχιεπισκόπου, ο οποίος όμως μη έχοντας το αναγκαίο έρμα, από ένα σημείο και πέρα κατόρθωσε να δημιουργήσει αντιπάθειες ακόμα και μέσα στο λεγόμενο «χριστεπώνυμο» ποίμνιο καθώς δεν κατάφερνε πολλές φορές να ελέγξει τον ξέχειλο ναρκισσισμό του.

Η ασθένεια αλλά και η πραγματική παρρησία που επέδειξε κατά τη διάρκεια της, άμβλυναν τις εντυπώσεις που άφησε πίσω του αλλά βέβαια, δεν μπορούν να αλλάξουν την ιστορία, η οποία συνεχίζεται με άλλους τόνους αλλά με την ίδια ουσία.

Και επειδή οι τόνοι τώρα είναι πιο χαμηλοί και χαμηλοβλέποντες, ενδεχομένως να είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι για αυτήν την ταλαίπωρη χώρα που παρήγαγε τα ερεθίσματα για τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό αλλά την ίδια, ούτε την ακούμπησε, ούτε καν πέρασε για μια βόλτα.

Δεν πρωτοτυπώ γράφοντας όλα αυτά, ούτε θα πω κάτι καινούργιο αναφέροντας πως ως αφορμή στάθηκε η γνωστή και αδιανόητη δήλωση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης προς τον κο Γιάννη Μπουτάρη « Όσο ζω εγώ, η εκκλησία δεν θα σου επιτρέψει να δεις τη Δημαρχία» κάνοντας έτσι άλλη μία ανώμαλη επίδειξη εξουσίας σε περιοχές που δεν αφορούν τις όποιες αρμοδιότητες έχει.

Κατά τη γνώμη μου, από την άλλη πλευρά είχε ήδη διαπραχθεί το ατόπημα εκ μέρους του συμπαθέστατου και αξιοπρεπούς Μπουτάρη.

Έδωσε –και αυτός- χώρο, στον γνωστό για τις θέσεις του Μητροπολίτη, καθώς πήγε να κάνει μία παντελώς αχρείαστη και τριτοκοσμική δήλωση υποταγής με δημόσια σταυροκοπήματα και σταυροφιλήματα.

Η εκκλησία και η Πολιτεία, μέχρι τώρα εργάστηκαν αγαστά αν και με διαφορετικά εφαλτήρια για έναν στόχο, τον οποίον εν πολλοίς έχουν πετύχει.

Την διαρκή ακύρωση κάθε ψήγματος πραγματικής αυτοπεποίθησης στο Κοινωνικό σώμα.

Οι φοβισμένοι, υποταγμένοι, αδαείς και άπραγοι υπήκοοι, τους εξυπηρέτησαν μέχρι σήμερα θαυμάσια, υπάρχοντας μόνο ως πελάτες τους.

Οι «περήφανοι» Έλληνες ανέχτηκαν και ανέχονται για δεκαετίες χυδαίες προσβολές στην ταυτότητα τους και θα αναφέρω μόνο και μόνο τις επανειλημμένες ακυρώσεις παραστάσεων έργων του Αριστοφάνη ή και την εκκλησιαστική πολεμική κατά του λυτρωτικού Καρναβαλιού ή και τις αήθεις ενστάσεις των Συνοδικών σε διεθνείς βραβεύσεις επιφανών λογοτεχνών. Οι πρόσφατες προσπάθειες τους είτε για έλεγχο στα σχολικά εγχειρίδια είτε για την μη μετατροπή του ( έτσι και αλλιώς απαράδεκτου σε αυτή τη μορφή) μαθήματος των θρησκευτικών σε προαιρετικό είναι γνωστές.

Στην πραγματικότητα, καμία πολιτική δύναμη, καμία ηγεσία, δεν θέλησε να θέσει ως προτεραιότητα το οριστικό και κάθετο διαζύγιο εκκλησίας- Πολιτείας, με εξαίρεση τον αείμνηστο Τρίτση που έσπασε κυριολεκτικά τα μούτρα του.

Οι λόγοι βέβαια, δεν βρίσκονται σε καμία «ιερή παράδοση» την οποία δεν θέλουν τάχα να προσβάλλουν οι πολιτικοί μας. Η λεγόμενη συμβολή της εκκλησίας στους εθνικούς αγώνες, τουλάχιστον όσον αφορά την επίσημη έκφρασή της αποτελούν ένα λαμπρό δείγμα του πως η συστηματική προπαγάνδα, μετατρέπει έναν μύθο σε ιστορία και τον εμφυτεύει στη συλλογική συνείδηση.

Έτσι και αλλιώς, εκκλησία και επίσημη Πολιτεία έχουν αποδείξει προ πολλού, πως την αξιοπρέπεια των Πολιτών την έχουν γραμμένη κανονικά.

Απλά, είναι πολλά τα συμφέροντα και αυτά συνιστούν τα άγια των αγίων.

Στην δε σημερινή εφιαλτική συγκυρία, όπου μοιάζει να δυναμιτίζεται και να ακυρώνεται το ίδιο το μέλλον, όπου ξηλώνονται βίαια όλα όσα κατάφεραν αγώνες πολιτών στην Ευρώπη ολόκληρη να χτίσουν, το ανάλγητο δίδυμο εκκλησίας –πολιτείας ανανεώνει τους ρόλους σε πλήρη συνεργασία:

Η εκκλησία «παρηγορεί» και ελεεί ενώ η πολιτεία διαλύει και εξοντώνει.

Η εκκλησία ανοίγει συσσίτια για τους άστεγους τους άνεργους και τους πεινασμένους, ενώ η πολιτεία την ίδια στιγμή τους παράγει και τους στέλνει.

Η αιώνια νύχτα των επικύψεων συνεχίζεται καθώς δίπλα στα πόδια των υποκλινόμενων σαπίζει η προ πολλού δολοφονημένη Αξιοπρέπεια.

αναδημοσίευση απο: www.tvxs.gr