Η γκρίνια και τα δίκια της...

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Γενικά, καταλαβαίνω πως από όλες τις υποτιθέμενες επιστήμες οι οικονομικές είναι αυτές που προέρχονται κατευθείαν από τα καζάνια της εμπειρίας, όπως εξάλλου η αρχιτεκτονική, η λογοτεχνία, η ιατρική και ένα σωρό άλλες που δύσκολα επιβιώνουν στο χώρο των επιστημών. Κάτι να πάει στραβά, κάτι να δουλέψει απρόβλεπτα, σαν ελάχιστο χαλικάκι μεταξύ κάλτσας και παπουτσιού, και αρχίζει ο κουτσαβλισμός ακατάσχετα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πρόσεξα πως μεγάλο κομμάτι των ιδιοτυπιών της αγοράς οφείλεται στην ιδιότυπη σχέση του συνέλληνα με τα ακίνητα που διαθέτει ή νομίζει πως διαθέτει. Επειδή το κύριο καύσιμο στην ελληνική οικονομία επί αμέτρητες δεκαετίες ήταν η περιστροφή του οικονομημένου με τα «αμπέλια στη Βλαχιά, σπίτια στο Βουκουρέστι», που λέει και το φαναριώτικο τραγούδι, είναι τελείως φυσικό να ξηλώνονται καταστήματα από μεγάλους δρόμους, μόνον και μόνον επειδή οι μαγαζάτορες τα νοικιάζουν και δεν αντέχουν αέρηδες και αλλά παράνομα και υπερβολικά. Από την άλλη, ελάχιστα ενοίκια πέφτουν, επειδή με τις μεταπολεμικές δεκαετίες, λίγοι σχετικά άνθρωποι έχουν συσσωρεύσει ένα μεγάλο αριθμό ακινήτων γύρω από τη ζώνη ασφαλείας τους. Για μερικούς μάλιστα, έτσι που άρχισε η δημόσια απαίτηση για μετρητό να σφίγγει με απαιτήσεις το ακίνητο, συμφέρει να κρατάνε σπίτια, καταστήματα, αποθήκες και άλλα ακίνητα κλειστά και αχρησιμοποίητα, για να μην τους τα φάει η εφορία.

Σε μια κρίση, όπως αυτή που τραβάμε, δεν υπάρχει κάτι προβλεπόμενο και γραμμικό. Αν οι μισθοί ήταν λογικοί και το ανθρώπινο δυναμικό στο Δημόσιο σε λογικά επίσης επίπεδα, όλα θα έμοιαζαν με τα αμέριμνα χρόνια της υποτίμησης: κόβει μια κυβέρνηση κατά ένα ποσοστό το χαρτονόμισμα και ο κόσμος αποφεύγει τα προϊόντα από το εξωτερικό, ώσπου να έρθουν τα κάτω πάνω και αντιστρόφως. Τώρα, όμως, το κάρο δεν έχει φορτωθεί με άχερα ικανά να τα σύρει ένα ζευγάρι ονικών. Τώρα πρέπει, εκτός από τα τρέχοντα, να φορτωθούμε παραπάνω έξοδα λόγω πράσινης ανάπτυξης, να προσποιηθούμε ότι κάποια στιγμή όλα θα γίνουν σπάταλα όπως ήταν μεταξύ 1964 και 2006. Πουθενά στη νεοελληνική κοινωνία δεν υπάρχει κάποια αίσθηση ότι γίνονται αιματηρές οικονομίες. Κι όταν λέμε οικονομίες εννοούμε αυτές που βγάζουν μάτι. Α-πα-γο-ρεύ-ε-ται να σηκώνεται αεροπλάνο για την κυβέρνηση. Μόνον οι εμπορικές τρέχουσες πτήσεις να υπάρχουν για τη διοίκηση. Και, με τόλμη και θάρρος, να χωριστούν τα έξοδα σε αυτά που δε θανατώνουν τον άνθρωπο αν δεν τα ξοδέψει και σε όλα τα άλλα. Αυτό θα πει αιματηρές οικονομίες. Οποιος έζησε εποχές δοσατζήδων, ξέρει τι εννοώ.

Αλλά εμείς, εκτός από αυτήν την ολότελα δικαιολογημένη γκρίνια, δηλαδή ότι δεν προσπαθεί αρκετά ο δημόσιος τομέας, έχουμε και την άλλη, την παράλογη. Βαράμε, επιμένω, το μνημόνιο, όπως έχουμε μάθει να βαράμε το σαμάρι. Είμαστε ο μόνος λαός που έχει υιοθετήσει με τέτοιο πάθος το «ουκ επ' άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος»…

ΠΗΓΗ: εφημερίδα ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ