Επιστολή επί ματαίω...

του Πάνου Θεοδωρίδη

Προς τους συμβούλους του πρωθυπουργού. Οι φήμες που κυκλοφορούν σας θέλουν αρκετούς, αν και ο τελικός αριθμός σας μόνο με τα πρόσφατα θύματα στη Λιβύη μπορεί να συγκριθεί κι αυτός είναι ανάλογος της Φυλής που τον διαδίδει. Εχω, ξέρετε, μια σεβαστική τάση προς τους αρχηγούς του κράτους, του οποίου είμαι υπήκοος, στάση που δεν ετήρησα μόνον κατά τη δικτατορία. Και στον Νόβα απέτια τιμή και στον Δόβα, για να φανταστείτε περί ποίου υποτακτικού πρόκειται -ενίοτε πιστεύω ότι είμαι ο μέγας κωλοτούμπας, συγγνώμη, ο επαγγελματικότερος ραγιάς που θα μπορούσε να βρεθεί. Εντούτοις, μαθαίνοντας ότι αποχαιρετήσαμε θεωρητικώς τον Μεγάλο για Βερολίνο και μας προέκυψε στην Φινλανδία, περί της οποίας οφείλαμε να γνωρίζουμε περισσότερα πέραν της συμβολής ενός μεγάλου μουσουργού στη δημιουργία της, ονόματι Σιμπέλιους, δεν άντεξα και σας στέλνω αυτό το ραβασάκι.

Μη μάθω πως τον πήγατε στην Φινλανδία για να είναι εκτός χώρας τη μέρα της απεργίας. Διότι αυτό θυμίζει το ποίημα του Σεφέρη «Στα περίχωρα της Κερύνειας», όπου μία Αγγλίς Λαίδη σκέφτεται τις «μέρες του Μάη, μέρες της μεγάλης απεργίας», όπου «δεν είχαμε μήτε εφημερίδες». Μπορεί να μη σας ρώτησε όταν δήλωσε πως κι αυτουνού η καρδιά βρίσκεται στην Κίνα, τουτέστιν στο Σύνταγμα έναντι της Βουλής με τους διαδηλωτές, αλλά, αν σας ρώτησε και του είπατε να δηλώσει κάτι τέτοιο, μάλλον πρέπει να πάτε να βοηθήσετε τους διαδόχους του Μουμπάρακ.

Ο ελληνικός λαός χρειάζεται τον ηγέτη του. Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός βρίσκεται στο εξωτερικό, φιλώ σταυρό ότι μοιάζει με άνθρωπο που δραπέτευσε από ένα οχληρό, υποβαθμισμένο, πολιτικάντικο, απαράδεκτο και δευτεράντζα περιβάλλον. Δίνει την εντύπωση πως προτιμά να πηδάει με τέχνη τα αμέτρητα ρυάκια με ακαθαρσίες του μακαρίου και μακρινού Ασσουάν, ανάμεσα σε σακιά με μπαχαρικά της ευδαίμονος Αραβίας, παρά να υποχρεώνεται να βλέπει τον αττικό αστικό χώρο. Είμαι σίγουρος πως δεν είναι έτσι, αλλά να είστε και εσείς σίγουροι πως ξέρω τι σας λέω, επειδή δε σας μεταφέρω δικές μου απόψεις, αλλά απόψεις αγνώστων μου, που με χαιρετούν στο δρόμο επειδή τυχαίνει να με διαβάζουν. Οχι πολλοί, ίσαμε πέντε ημερησίως. Διδάξτε του, λοιπόν, να διατηρεί ένα διαφορετικό ύφος κάθε φορά που μιλάει τα αγγλικά του με πρόδηλο ενθουσιασμό στας Ευρώπας. Ο ελληνικός λαός αισθάνεται ότι ο δικός του Δικαιόπολις, ο δικός του Πεισθέταιρος, ταξιδεύει. Ανατρέχει στον Ραγκούση, αλλά δε βλέπει το δημόσιο πρόσωπό του, επειδή ο άνθρωπος ζει με το κεφάλι κάτω, δεν ασχολείται με επικοινωνία. Τον Πάγκαλο δεν τον ακούει διότι θεωρεί πως συνειδητά τρομοκρατεί το σύστημα με ζητήματα κοινής τραπέζης, του απομένει ο Λοβέρδος, όταν έχει καιρό μεταξύ γιατρών και φαρμακοποιών. Σύντομα, σας προειδοποιώ, ο Φαήλος θα είναι πιο ελκυστική προσωπικότητα, δε θίγω πόσο εντυπωσιακός θα μοιάζει ο Βορίδης ή ο Αλαβάνος (ναιναιναί, ακόμη και αυτός). Διότι οι αξιόλογοι κυβερνητικοί άρχοντες το έχουν ρίξει σε ένα ατέρμον λακριντί αμυντικής επιχειρηματολογίας και ο λαός δεν τα αντέχει αυτά.

Σύμβουλοι είστε, κάντε το πρέπον.

αναδημοσίευση απο: εφημερίδα ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΣ