Tι θα γινόταν αν καταρρέαμε όλοι μαζί;

Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Αν ήταν πραγματικά στο χέρι μας, δεν θα αλλάζαμε τίποτα. Το αστικό πολιτικό κατεστημένο γνωρίζει πόσο επιβεβλημένες είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές (το γνώριζε πολύ πριν από την κρίση κι αυτό είναι μεγαλύτερο «έγκλημα» από τις μίζες και τα «δωράκια»), αλλά εξακολουθεί να παίζει αυτό το αξιοθρήνητο θέατρο, κυρίως μέσα από τις τηλεοράσεις.
Τα κανάλια με τη σειρά τους, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότητα, θρηνολογούν μειώσεις μισθών και επιδομάτων, αναλώνονται σε ανέξοδες, δυσοίωνες προφητείες και σπάνια ακούγεται το αυτονόητο: πως είμαστε μια κακομαθημένη χώρα που πληρώνει μισθούς και συντάξεις με δανεικά, δεν παράγει σχεδόν τίποτα και, αν δεν αλλάξουμε πρακτικές και νοοτροπίες τάχιστα, κινδυνεύουμε να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω και όχι μερικά χρονάκια όπως συμβαίνει με το Μνημόνιο. Η αντίσταση στην αλλαγή δεν είναι κάτι σπάνιο ή περίεργο. Χιλιάδες ψυχαναλυτές και ψυχοθεραπευτές σε όλο τον κόσμο θα γέμιζαν εγκυκλοπαίδειες αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους εμείς οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να αλλάξουμε τα «κακώς κείμενα» του εαυτού μας, ακόμη κι όταν σε διανοητικό επίπεδο αναγνωρίζουμε ότι μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Στην Ελλάδα, έχεις την αίσθηση ότι ακόμη δεν έχουμε συμφωνήσει ούτε καν στις διαπιστώσεις.
Η διαδήλωση της Τετάρτης άφησε πίσω της μια κατεστραμμένη πόλη. Εχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο παρακμής, που είμαστε ανακουφισμένοι επειδή δεν έχουμε νεκρούς, ύστερα από μια ειρηνική συγκέντρωση. Τα έξοδα αποκατάστασης θα βαρύνουν ιδιώτες και όλους μας, μέσω των φόρων. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση χρεώνεται αποκλειστικά στην Ελληνική Αστυνομία και στους πολιτικούς της προϊσταμένους. Το γεγονός ότι αφήνει κάθε φορά απροστάτευτη την πόλη και φιλήσυχους πολίτες που θέλησαν να διαδηλώσουν είναι σύμπτωμα μιας βαριά άρρωστης διοίκησης. Αλλά ίσως συμβαίνει αυτό που θα έλεγε ένας ψυχοθεραπευτής. Ο ασθενής δεν θέλει ή, ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να αλλάξει. Τουλάχιστον για την ώρα. Τότε το πιο εφιαλτικό σενάριο (ονομάστε το όπως θέλετε: χρεοκοπία, ελεγχόμενη πτώχευση, αναδιάρθρωση χρέους) θα είναι πραγματικότητα. Οπως και στα μεγάλα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ίσως έχουμε ανάγκη μια τεράστια τραγωδία για να οδηγηθούμε στην κάθαρση. Ή στην αναγέννηση. Οι λέξεις δικές σας.
ΠΗΓΗ: εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ