Πιο πολλά τα κλεμμένα από τον ελληνικό λαό...

του Κώστα Καίσαρη

ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ Πέμπτη πρωί για το Λονδίνο δεν πρόλαβα την εξέλιξη των συγκεντρώσεων των αποκαλούμενων «Αγανακτισμένων». Επιστρέφοντας την Κυριακή το απόγευμα εισπράττω την αποθέωσή τους: Από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες. Οτι επιτέλους ο κόσμος ξύπνησε, ότι βγήκε στους δρόμους, ότι εκφράζει την αντίθεσή του.

Κι αυθόρμητα μάλιστα. Χωρίς κομματικές ταμπέλες και καπελώματα. Δεν ξέρω αν έχω μεγαλώσει, έχω παραξενέψει και βγάζω γκρίνια. Δεν θα το πάω λοιπόν στην άλλη άκρη ότι οι περισσότεροι από τους «Αγανακτισμένους» είναι χαβαλέδες. Οτι βγαίνουνε στους δρόμους για πλάκα. Ή μπας και ψήσουνε καμιά γκόμενα. Οπως γινότανε στις μαθητικές καταλήψεις. Να συμφωνήσω λοιπόν κι εγώ ότι αυτές οι συγκεντρώσεις λένε και δείχνουνε κάτι. Πέρα από τον κίνδυνο να μετατραπούν σε μόδα, που κάποια στιγμή θα περάσει και θα ξεφουσκώσει, όπως το κίνημα του «Δεν πληρώνω».

Το να βγαίνει λοιπόν ο ο κόσμος στους δρόμους, πέρα από τις καθιερωμένες συγκεντρώσεις και πορείες κομμάτων και συνδικάτων, πράγματι είναι κάτι. Οχι όμως στο βαθμό της αποθέωσης των ΜΜΕ. Τι να λένε δηλαδή είκοσι ή και σαράντα χιλιάδες κόσμος στα εκατομμύρια της Αθήνας; Τι να λένε αυτές οι κινητοποιήσεις μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής που συντελείται; Ελάχιστα. Για να μην πω τίποτα. Μπροστά σ' αυτά που έχουνε γίνει και μπροστά σ' αυτά που έρχονται έπρεπε να είναι στους δρόμους ένα εκατομμύριο.

Τόσοι πρέπει να πάνε όταν είναι να ψηφιστεί στη Βουλή το μνημόνιο Νο 2. Να μη γίνει καν η συνεδρίαση. Ή να κουβαλήσουνε τους τρακόσους με ελικόπτερα που θα προσγειώνονται στις ταράτσες. Και με τον ίδιο τρόπο να φεύγουνε μετά οι βουλευτές από τη Βουλή. Δύο δύο σαν τον Παλαιοκώστα με τον Ριζάι. Αν τα βάλεις κάτω άλλωστε, τα κλεμμένα από τον ελληνικό λαό είναι πολύ περισσότερα από τις οποιεσδήποτε ληστείες, οποιονδήποτε κακοποιών. Και μετά φόνων μάλιστα. Ούτε καν στα ψιλά των εφημερίδων δεν γράφτηκε λόγω Σαββατοκύριακου ότι στο Κρατικό Νοσοκομείο της Λάρισας σταματήσανε οι χημειοθεραπείες των καρκινοπαθών επειδή δεν υπάρχουνε φάρμακα. Αφού, σου λέει, θα πεθάνουνε που θα πεθάνουνε, να πάνε μια ώρα αρχύτερα να κάνουμε και οικονομία.

Η αντίδραση να έχει στόχο
ΚΙ ο Λοβέρδος φοράει τα σινιέ κοστούμια, τις μεταξωτές γραβάτες, τα άσπρα πουκάμισα με τα χρυσά μανικετόκουμπα και πέρα από ωραίος γκόμενος παριστάνει και τον υπουργό Υγείας. Κι ο Παπανδρέου τον πρωθυπουργό: «Αυτή τη στιγμή προέχει η πατρίδα. Ούτε εγώ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε τα κόμματα μπροστά στον κίνδυνο να μείνει η Ελλάδα πίσω.

Θα κάνω το καθήκον μου χωρίς να υπολογίζω το πολιτικό κόστος». Κι εδώ είναι που προκύπτει η κλασική ερώτηση: Τόσο άσχετος, τόσο βλαξ, τόσο απατεώνας ή και τα τρία μαζί; Εχει την εντύπωση δηλαδή ότι μ' αυτόν πρωθυπουργό η Ελλάδα πάει μπροστά; Με την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση; Αυτό θεωρεί ότι είναι το καθήκον του; Οι πολίτες από την πλευρά τους έκαναν κατ' αρχάς το καθήκον τους στις βουλευτικές εκλογές.

Οταν έβγαλαν το ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο με δέκα μονάδες διαφορά. Και το ξαναέκαναν στις πρόσφατες για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οταν ξαναβγήκε πρώτο το ΠΑΣΟΚ και περιφερειάρχες και δήμαρχοι από τα δύο μεγάλα κόμματα: Ψωμιάδης, Σγουρός, Μιχαλολιάκος και σία. Και προ και μετά μνημονίου, επί της ουσίας, οι ίδιες επιλογές. Το ότι σχεδόν οι μισοί δεν πήγαν να ψηφίσουν, δεν αλλάζει κάτι. Οπως δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα το κίνημα του χαβαλέ στις πλατείες με τα ποδοσφαιρικά συνθήματα:

«Πουτ... γιοι πολιτικοί» και «εεε, οοο, πάρτε, το μνημόνιο και φύγετε από δω». Και να τρώνε σουβλάκια και να πίνουνε μπίρες. Και η μεγάλη πλειοψηφία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αυτοί που πάνε στις πλατείες είναι ελάχιστοι και σαν τρόπος αντίδρασης είναι λάθος. Ούτε καν οι άνεργοι δεν βγαίνουνε στους δρόμους. Δεν λέω να επαναληφθούν τα Δεκεμβριανά, αλλά η αντίδραση πρέπει να είναι και μαζική και συνεχόμενη και δυναμική και να έχει στόχο. Γελάει όταν τους βλέπει ο Πάγκαλος: «Σε δέκα μέρες, άντε είκοσι, θα κουραστούνε, θα βαρεθούνε και θα σταματήσουνε». Χαίρετε.

Σεβασμός και αγάπη
ΓΙΑ το φαινόμενο Μπαρτσελόνα οι γνώμες των ειδικών είναι περιττές. Οποιος έχει μάτια βλέπει. Δεν χρειάζεται να είναι δημοσιογράφος. Πέρα λοιπόν από τον τελικό, αυτό που είδα τρεις μέρες στο Λονδίνο ήταν η εξέλιξη του Θόδωρου Θεοδωρίδη (φωτό). Η ακόμα μεγαλύτερη καταξίωσή του στην UEFA και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γενικότερα. Πέρα από τίτλους και αξιώματα, αυτό που διαπίστωνες ήταν ο σεβασμός και η αγάπη προς το πρόσωπό του.

Οποιος τον έβλεπε στο οφίσιαλ ξενοδοχείο της UEFA έτρεχε να τον αγκαλιάσει. Παρατηρώντας τα πρόσωπά τους καταλαβαίνεις ότι αυτά ήταν τα συναισθήματά τους. Δεν επρόκειτο για φιλοφρονήσεις σκοπιμότητας. Τους έχει κερδίσει όλους με τον πολιτισμό του, την ευγένειά του και το γενικότερο κύρος του. Οσοι βρεθήκαμε στο Λονδίνο αισθανθήκαμε για ακόμη μία φορά υπερήφανοι που είναι φίλος μας.

Καλύτερα τα πήγε ο Γόντικας
ΤΟ σκυλί εκεί που τρώει γαβγίζει. Για τον Τζόρβα δεν γεννάται τέτοιο θέμα, αφού είναι από τους λίγους ποδοσφαιριστές που έχουν και λόγο και άποψη. Είπε λοιπόν με αφορμή το διοικητικό αδιέξοδο στον Παναθηναϊκό: «Για να λειτουργήσει η ομάδα πρέπει να έχει ένα πρόσωπο μπροστά, κάποιον να την οδηγεί, όπως ήταν μέχρι πέρυσι με τον Νικόλα Πατέρα». Ουδεμία αντίρρηση. Με δεδομένο όμως ότι ο Πατέρας κάθισε δυόμισι χρόνια στον Παναθηναϊκό, για ποιον Πατέρα μιλάει ο Τζόρβας;

Δεν υπάρχει μόνον ο Πατέρας του νταμπλ. Υπάρχει κι ο Πατέρας της σεζόν 08-09 που τερμάτισε τρίτος στο πρωτάθλημα πίσω από τον ΠΑΟΚ και αποκλείστηκε από το Κύπελλο μέσα στο ΟΑΚΑ από τον Πανσερραϊκό. Υπάρχει κι ο Πατέρας του πρώτου γύρου της σεζόν που τελείωσε που το έβαλε στα πόδια μετά το 0-1 από τον Μπέο στο ΟΑΚΑ. Οδηγώντας τον Παναθηναϊκό ο Πατέρας είχε ένα νταμπλ πέρυσι, αλλά είχε και δύο γερούς τράκους. Σε σχέση μάλιστα με τη σεζόν 08-09 καλύτερα πήγε την ομάδα στο δεύτερο γύρο φέτος ο Γόντικας.

Σαν καμουφλάζ
ΗΤΑΝ σαν να είχε γύψο στο ένα χέρι είπε για τον διαιτητή Ψαριανό ο Ιβκοβιτς (φωτό). Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτή η φράση και στα σέρβικα, αλλά στην Ελλάδα ανατρέχει στη δεκαετία του '60. Και υπονοεί κάποιον που κουβαλάει λεφτά. Που τα έχει πάρει. Που έχει δωροδοκηθεί. Λεγόταν πολύ περισσότερο μάλιστα για ποδοσφαιριστές και λιγότερο για διαιτητές. Κι ο γύψος προφανώς έχει να κάνει με το ότι λειτουργεί σαν καμουφλάζ για να κρύβονται και να μεταφέρονται τα λεφτά. Αν σε ψάξουνε δηλαδή, πού να πάει το μυαλό τους να σπάσουνε τον γύψο;

Η ποδοσφαιρική οξυδέρκεια του Πηλαδάκη αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στη Super League είχε προπονητή τον Παπακώστα και τώρα στη Football League πήρε τον Ουαλό, τον Κόουλμαν.

-Observer

ΕΡΩΤΗΣΗ:　Τι ψάχνουνε να βρούνε τόσες μέρες στον Πανιώνιο; Το ότι αυτοί που θέλουν να πάρουν την ομάδα είναι Κύπριοι δεν φτάνει;

www.sentragoal.gr