Οι Φιλιππινέζες της εξουσίας...

   

του Κώστα Καίσαρη

Τ' άρµατα, στ' άρµατα, εµπρός στον αγώνα. Εβδοµήντα χρόνια πίσω. Τη δεκαετία του '40, όταν ο Μανώλης Γλέζος κατέβαζε τη γερµανική σηµαία από την Ακρόπολη κι όταν ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν στο ΕΑΜ και πολέµαγε τους Γερµανούς και τους ταγµατασφαλίτες. Εβδοµήντα χρόνια µετά Γλέζος και Θεοδωράκης καλούν τον κόσµο να ξεσηκωθεί κατά του µνηµονίου και του µεσοπρόθεσµου. Λες κι έσπασε το καλούπι και για τρία τέταρτα του αιώνα στην Ελλάδα βγαίνουνε µόνο λεµέδες και λιµοκοντόροι.

Ποιος να εµπνεύσει και να καθοδηγήσει τον κόσµο; Η Αριστερά, κοµµουνιστική και µη, και λόγω αντικειµενικών συνθηκών και λόγω υποκειµενικών αδυναµιών δεν µπορεί. Μικρή είναι η επιρροή της, όπως και τα ποσοστά της, σε σχέση µε το µακελειό που έχει γίνει ένα χρόνο τώρα. Και µε τα χειρότερα να είναι µπροστά και να έρχονται. Και κάπως έτσι εµφανίστηκαν οι «Αγανακτισµένοι». Ενα κίνηµα χωρίς ουσιαστική προοπτική, αλλά που δείχνει την ανάγκη του κόσµου να αντιδράσει. Και ταυτόχρονα και το έλλειµµα των πολιτικών ηγεσιών.

Ο κόσµος, έστω και χωρίς σχέδιο, έστω κι αν αυτές οι συγκεντρώσεις πάνε να καταλήξουν σε χαβαλέ, έχει περάσει κι έχει προσπεράσει τα πολιτικά κόµµατα. Και βλέπεις δύο ανθρώπους που είναι µεταξύ ενενήντα και θανάτου να µην τα παρατάνε. Βλέπεις τον Θεοδωράκη, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς παλινωδίες του, να τρέχει σ' αυτήν την ηλικία σε όλη την Ελλάδα. Βλέπεις τον Μανώλη Γλέζο να είναι παρών.

Ποιοι είναι οι άλλοι; Ο Τίποτας κι ο Κανένας. Πού είναι οι ευρύτερες προσωπικότητες πέρα από κόµµατα και παρατάξεις; Να δώσουνε το παράδειγµα µε τη στάση ζωής τους. Να έχουνε το ανάστηµα σ' αυτές τις στιγµές να πούνε δυο λόγια.

Ολοι σχεδόν οι δήθεν πνευµατικοί άνθρωποι στην Ελλάδα έχουνε γίνει Φιλιππινέζες της εξουσίας. Η ηθική χρεοκοπία αυτής της χώρας είναι ακόµα µεγαλύτερη από την οικονοµική. Οταν έχει γίνει δόγµα το «ό,τι φάµε, ό,τι πιούµε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος µας».

Η τωρινή Κατοχή είναι διά των υπογραφών

ΠΑΡΑ ταύτα όµως το δίληµµα είναι ξεκάθαρο: Φτώχεια ή εξαθλίωση. Ανάµεσα σ' αυτά τα δύο καλούνται να επιλέξουν όσοι βουλευτές έχουν πρόβληµα συνείδησης. Οπως βέβαια και ο κόσµος: Αν δεν σας κόψουµε λεφτά από µισθούς και συντάξεις, αν δεν βάλουµε κι άλλους φόρους κι άλλες έκτακτες εισφορές, πάµε σε χρεοκοπία. Μισθοί και συντάξεις δεν θα πληρώνονται κι ο λαός θα σπάει τις τράπεζες µπας και πάρει τα λεφτά του.

Μη φωνάζεις λοιπόν µαλάκα Ελληνα και µη διαµαρτύρεσαι. Και πάλι καλά να λες που µας δίνουνε ένα ξεροκόµατο οι δανειστές µας για να τη βγάλουµε. Εστω µε ψωµί κι αλάτι. Σε αντίθετη περίπτωση θα πτωχεύσουµε και θα ψοφήσουµε όλοι της πείνας. Είναι έτσι όµως; Αν είναι έτσι, και στην Κατοχή ο κόσµος έπρεπε να συνεργαστεί µε τους Γερµανούς και να αρκεστεί στο συσσίτιο. Η Κατοχή βέβαια τώρα είναι οικονοµική. Δεν είναι διά των όπλων. Είναι διά των υπογραφών. Δεν εισέβαλε µε στρατό από τανκς, µε αεροπλάνα και βαπόρια στην Ελλάδα το Δέλτα Νι Ταυ. Δεν έγινε ένοπλη επέµβαση.

Με το χαµόγελο και µε τις υπογραφές που πέσανε έγινε η κατάληψη της χώρας και της περιουσίας της. Επειδή κάποιοι διάλεξαν συνειδητά τον εύκολο δρόµο: Της παράδοσης, µε ψηλά τα χέρια άνευ όρων. Μόνο τριτοκοσµικές χώρες έχουν κάνει µέχρι τώρα τέτοιες συµφωνίες µε το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο. Εκουαδόρ και σία.

Ακόµα και η Αργεντινή µε την Τουρκία, που έκαναν κατ' αρχάς το ίδιο λάθος, κάποια στιγµή αποτίναξαν τα δεσµά. Στην Ελλάδα το µόνο που ενδιαφέρει τους πολιτικούς είναι η εξουσία. Να κυβερνάνε. Εστω και σαν εντολοδόχοι. Συν βέβαια τις διαχρονικές ευθύνες τους σαν κόµµατα και σαν πρόσωπα για τη χρεοκοπία. Μπορεί να µην ψηφίζει τώρα το µεσοπρόθεσµο ο Λιάνης, αλλά ψήφιζε είκοσι χρόνια σαν βουλευτής (και σαν υπουργός) υπέρ της απερχόµενης χρεοκοπίας. Χαίρετε.

Ο Μάκης ζει στο Φαρ Ουέστ

ΟΝΤΩΣ έχε χαθεί το µέτρο. Κι αυτό δεν αφορά µόνο όσα ακούγονται στις κασέτες. Ολα κινούνται και περιστρέφονται σε µια κατάσταση παράκρουσης. Παράδειγµα Νο 1: Βγαίνει ο Μάκης Ψωµιάδης και κάνει δήλωση ότι «το παιδί, ο Σταύρος, δεν έχει καµιά απολύτως σχέση». Πώς το ερµηνεύει µια σηµαντική µερίδα του Τύπου; Ο Μ. Ψωµιάδης (σ.σ.: που εν προκειµένω αναζητείται από την αστυνοµία) είναι πρόθυµος να παραδοθεί αν αφεθεί ελεύθερος ο γιος του! Και πράγµατι αυτά µπορεί ενδεχόµενα να γίνονταν στο Φαρ Ουέστ. Κάποιος ληστής να διαπραγµατευόταν µε τον σερίφη την παράδοσή του. Πώς µπορεί να γίνει αυτό το 2011; Με ποιον θα συνεννοηθεί και θα διαπραγµατευτεί ο κάθε Ψωµιάδης; Με τον ανακριτή που αποφάσισε για τον Σταύρο;

Η δηµοσιογραφική φαντασία οργιάζει

ΟΤΙ δηλαδή άσε το παιδί ελεύθερο κι έγω παραδίνοµαι; Ούτε στο σινεµά δεν γίνονται αυτά τα πράγµατα. Μόνο στη δηµοσιογραφική φαντασία. Οπως µεγάλη φαντασία θα πρέπει να έχουν όσοι διατυπώνουν την άποψη να µην ξεκινήσει το καινούργιο πρωτάθληµα. Μάλιστα. Κι όσοι ασχολούνται µε το ποδόσφαιρο τι θα κάνουνε; Δεν είναι µόνο οι ποδοσφαιριστές. Είναι οι υπάλληλοι των οµάδων. Της Super League και της ΕΠΟ. Των γηπέδων. Ενα σωρό κόσµος. Τι θα κάνουνε όλοι αυτοί; Θα πάρουνε από µια στέκα και θα βγούνε στο δρόµο να πουλάνε λαχεία; Οι αθλητικές εφηµερίδες και τα αθλητικά ραδιόφωνα τι θα κάνουνε; Για ενάµιση χρόνο θα ασχολούνται µόνο µε τις κασέτες; Χωρίς ποδόσφαιρο, χωρίς αγωνιστική δράση, θα κλείσουνε. Κι οι δηµοσιογράφοι µαζί µε τους λοιπούς εργαζόµενους θ' αλλάξουνε επάγγελµα. Θα πάρουνε από έναν νταβλά και θα βγούνε στους δρόµους να πουλάνε κουλούρια.

Ο Ανάργυρος δεν έχει ύπνο

ΚΑΙ πάµε τώρα και στο καλύτερο: Τη δήλωση του Αργύρη Σαλιαρέλη ότι µάλλον ο Ολυµπιακός θα έχει πρόβληµα. Δεν θέλει βέβαια να το πιστέψει αυτό για την αγαπηµένη του οµάδα, αλλά θεωρεί ότι οι συνοµιλίες του Μαρινάκη θα µπλέξουν τον Ολυµπιακό. Μάλιστα. Δεν µπορεί να κοιµηθεί από την αγωνία του για τον Ολυµπιακό όλες αυτές τις µέρες ο Ανάργυρος. Κι επειδή και σαν παράγοντας και σαν κοινωνική οντότητα έχει γράψει τη δικιά του λαµπρή ιστορία, η γνώµη του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.

Θα πρέπει πάντως να αναγνωριστεί ότι επρόκειτο για τους καλύτερους πελάτες των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.
-Observer.

ΕΡΩΤΗΣΗ: O κ. αντιπρόεδρος έχει το ακαταλόγιστο ή είναι τόσο καλός ηθοποιός;