Η μορφή μιας τιμωρίας...

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Ναι, ήταν εντυπωσιακή η πρωτόβαθμη τιμωρία των κυρίων Μπέου και Ψωμιάδη: οι ομάδες τους πέφτουν σε κατηγορία και οι ίδιοι μπορούν να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο εκτός των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Επειδή θα υπάρξει και ένσταση, επειδή στην Ελλάδα η τεχνική των πρώτων εντυπώσεων κυριαρχεί σε βαθμό που να μη φυσάει και να σου φεύγει η περούκα, δεν εμβαθύνω επί της τεχνικής των καθάρσεων της χώρας ιστορικώς. Απλώς αναρωτιέμαι:

Τα μη «εκσυγχρονιστικά στοιχεία» της άσκησης δικαιοσύνης στην Ελλάδα, δηλαδή από τον Αρμενόπουλο ώς την επανάσταση στο σύγχρονο αστικό και ποινικό δίκαιο, έχουν δημιουργήσει, μεταξύ άλλων, αίσθηση αναπτυγμένης χώρας και συντονισμού με τις άλλες «μορφωμένες» χώρες. Στα μείον, μπορεί να συσσωρευτεί ο συνδυασμός του Δικαίου με την ελληνική δικομανία, και οι εξ αυτής καθυστερήσεις απόδοσής της. Σε ένα πλαίσιο όπου δήθεν «στους δύο τρίτος δε χωρεί», αλλά ο διαιτητής είναι βασικός συντελεστής της ποδοσφαιρικής τρόικας, είναι μάταιο να περιμένεις αποτελεσματικό χαρακτήρα παραδειγματισμού, τιμωρίας, σωφρονισμού ή επανεκπαίδευσης ενός τιμωρημένου. «Κλάψε να μ' απαλλάξουνε» είναι η τελική ρεμπέτικη σύσταση του οικογενειακού δικαίου. Και μάλιστα το κλάψιμο, σε μια χώρα πραγματικών ηρώων, που σκοτώθηκαν, σουβλίστηκαν και καταβασανίστηκαν για να διατηρήσουν τα πιστεύω και το φρόνημά μου, θεωρείται κοινός τόπος άμυνας έναντι παπάδων, δασκάλων και επιλοχιών, όπου το να κλαφτείς θεωρείται υπέρτατη μαγκιά.

Σκέφτομαι, λοιπόν, αφού έτσι έχουν τα πράγματα, μήπως θα έπρεπε να ξεπεράσουμε πολλά έμμεσα και έκκεντρα στοιχεία της κρίσης (οικονομικής εννοώ) απομακρύνοντας το δικαστή και τον αστυνόμο από την άσκηση μερικών αρμοδιοτήτων τους; Εννοώ μέτρα που θα ήταν υπόθεση του τελώνη και των επιμελητηρίων, ανεξάρτητα σε πόσα χρόνια θα ενέσκηπτε το θρυλικόν και λυρικόν Δίκαιον κατά των Ενόχων; Αν κάποιος προσβάλει ή κατακλέψει μέσω του επαγγέλματος ή του λειτουργήματός του, να το πληρώνει με άμεση παύση άσκησης του επιτηδεύματος που δήλωσε στην εφορία. Κι αν κάποιος έχει στην κατοχή του λεφτά που δεν μπορεί να εξηγήσει πειστικά πού τα βρήκε, να κατάσχονται χωρίς πολλά πολλά.

Ενας γιατρός που εμφανίζεται να διαθέτει ένα αστρονομικό ποσό, καταρχήν έχει επάγγελμα που αμείβεται και, εάν κάνει μερικές ρυθμίσεις, έστω και όχι τελείως του κουτιού, μπορεί να βγάλει πολλαπλάσια. Εγώ δεν εννοώ να θιγεί ο γιατρός. Διότι ξέρετε στο βάθος πως έχει μακρινή σχέση με την παρανομία, όπως και ο δάσκαλος-φροντιστής, όπως ο αστυνομικός-σεκιουριτάς. Αλλά ένα παιδάκι που δεν έχει επάγγελμα, εργασία και γνώσεις, όταν του βρίσκεις μισό δισ. σε καταθέσεις, δε θεωρώ κοινωνικώς αποδεκτό να σου δηλώσει πως του τα έδωσε ο μπαμπάς και να το πιστέψεις. Διότι, αν του τα κατάσχεις, σημαίνει πως εξωδικαστικώς οι κρατήσεις που έγιναν στους συνταξιούχους επί δύο χρόνια, δε θα χρειαζόταν να γίνουν έως το 2013.

Ολο και λιγότερο έχουμε ανάγκη από κρεμάλες, ενώ χρειαζόμαστε ως κράτος, επειγόντως, μετρητά. Ας ξεκινήσουμε από τα μαύρα λεφτά και παίζουμε το γελοίο παιχνίδι «η Κρεμάλα» αργότερα, όταν επικρατήσουν και άλλες μορφές άνοιας…

www.agelioforos.gr