Αργός θάνατος στη Σομαλία...
Ρίχνοντας μια ματιά στη Σομαλία, στο Κέρας της Αφρικής, φαίνεται πόσο δύσκολο αλλά και πόσο εύκολο είναι να στηθεί μια τραγωδία. Εύκολο διότι υπάρχει διεθνής απροθυμία για βοήθεια και δύσκολο γιατί η εγχώρια ηγεσία προσπαθεί εδώ και 20 χρόνια να εξοντώσει τον πληθυσμό της χώρας.
Στις αρχές δεκαετίας του 1990 όταν οι τοπικοί ηγέτες ανέτρεψαν το χασάπη στρατηγό Siyad φαίνεται ότι στην πορεία δεν τα «βρήκαν» στη μοιρασιά μεταξύ τους. Έτσι σε χρόνο ρεκόρ ξέσπασε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των φυλών αφήνοντας πίσω της, κατεστραμμένες καλλιέργειες, χιλιάδες πεινασμένους και τη πρωτεύουσα Μογκαντίσου ρημαγμένη μετρώντας 14.000 νεκρούς και 30.000 τραυματίες..
Ύστερα από τόσα χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα, οι τοπικοί φύλαρχοι σφάζουν ανεξέλεγκτα ενώ οι «πυροσβέστες» Αμερικανοί έχουν πικρή εμπειρία από την απογοητευτική τους επέμβαση το 1993. Τότε ήταν που πέταγαν φυλλάδια στους Σομαλούς για ενημέρωση ξεχνώντας ότι οι Σομαλοί είναι αναλφάβητοι. Περασμένα ξεχασμένα. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια παρατεταμένη ανθρωπιστική κρίση χωρίς προηγούμενο. Τα σύνορα της Σομαλίας με τη Κένυα και την Αιθιοπία είναι σαν μαγνήτης για τον πληθυσμό της ενδοχώρας δημιουργώντας καταυλισμούς από ανήμπορους και εξαθλιωμένους Σομαλούς. Φέτος τον Ιούλιο οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα αναφέρουν εξαιρετικά υψηλά ποσοστά υποσιτισμού μεταξύ των νεοαφιχθέντων στους καταυλισμούς. Ένα στα τρία παιδιά υποφέρει από οξύ υποσιτισμό ενώ μαζί με τις οικογένειές τους αντιμετωπίζουν πολλές καθυστερήσεις εξαιτίας της επίσημης πολιτικής διατήρησης κλειστών συνόρων και διοικητικών εμποδίων στα σημεία υποδοχής στους καταυλισμούς. Και αυτό συμβαίνει πριν ακόμα αρχίσουν να αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν την περιορισμένη βοήθεια που είναι διαθέσιμη στους χαοτικούς και ασφυκτικά γεμάτους προσφυγικούς καταυλισμούς, όπως ο Νταντάμπ στην Κένυα και ο Ντόλο Άντο στην Αιθιοπία. Σε όλη την περιοχή που μαστίζεται από την κρίση οι ΓΧΣ προσφέρουν θεραπεία σε 10.000 υποσιτισμένα παιδιά στα επισιτιστικά κέντρα και τις κλινικές. Ο Δρ. Hussein Sheikh Qassim, από ένα νοσοκομείο στα νότια της χώρας, περιγράφει απεγνωσμένος ότι για να φτάσουν μέχρι εκεί πολλά παιδιά έπρεπε να περπατήσουν πάνω από 600 χλμ. επειδή οι γονείς τους δεν μπορούσαν να καλύψουν το κόστος της μετακίνησής τους και οι ίδιοι ήταν πολύ αδύναμοι για να τα κουβαλήσουν στην πλάτη τους. Ένα ταξίδι με αχαλίνωτους φονιάδες να οργώνουν την ύπαιθρο.. Με αυτά και με αυτά ο αριθμός των υποσιτισμένων στα επισιτιστικά κέντρα έχει 7πλασιαστεί προκαλώντας τρόμο στους γιατρούς.
Στη Σομαλική κρίση οι ΓΧΣ απασχολούν πάνω από 1.400 μέλη ντόπιου προσωπικού που υποστηρίζονται από περίπου 100μελες προσωπικό στο Ναϊρόμπι, παρέχοντας δωρεάν πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, επισιτιστική θεραπεία, ιατρική ακόμα και χειρουργική φροντίδα. Παρόλα αυτά για να γίνει εκτίμηση των συνολικών αναγκών του πληθυσμού και να επεκταθεί η επείγουσα ανταπόκριση σε αυτό το πολύπλοκο περιβάλλον, είναι ουσιαστικής σημασίας η ανεξάρτητη και άμεση πρόσβαση στο εσωτερικό της χώρας την οποία εμποδίζουν οι αρχές.
Αναρωτιέμαι μήπως, λέω μήπως, επειδή τα προβλήματα της Σομαλίας δεν προσωποποιούνται σε έναν Μουαμάρ Καντάφι όπως στη Λιβύη η Διεθνής Κοινότητα δεν αντιλαμβάνεται ποιος φταίει σε αυτή τη σαφώς μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση; Βέβαια το πρόβλημα με την επέμβαση της διεθνούς κοινότητας είναι ότι όταν βοηθάει με βόμβες αυτές σκοτώνουν πολλούς ξώφαλτσα και όταν υποστηρίζει με χρήματα τότε αυτά τα δίνει στους υπαίτιους της κρίσης. Η Σομαλική κρίση το επαληθεύει. Οπότε προς το παρόν ποντάρουμε στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και βλέπουμε..
Ύστερα από τόσα χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα, οι τοπικοί φύλαρχοι σφάζουν ανεξέλεγκτα ενώ οι «πυροσβέστες» Αμερικανοί έχουν πικρή εμπειρία από την απογοητευτική τους επέμβαση το 1993. Τότε ήταν που πέταγαν φυλλάδια στους Σομαλούς για ενημέρωση ξεχνώντας ότι οι Σομαλοί είναι αναλφάβητοι. Περασμένα ξεχασμένα. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια παρατεταμένη ανθρωπιστική κρίση χωρίς προηγούμενο. Τα σύνορα της Σομαλίας με τη Κένυα και την Αιθιοπία είναι σαν μαγνήτης για τον πληθυσμό της ενδοχώρας δημιουργώντας καταυλισμούς από ανήμπορους και εξαθλιωμένους Σομαλούς. Φέτος τον Ιούλιο οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα αναφέρουν εξαιρετικά υψηλά ποσοστά υποσιτισμού μεταξύ των νεοαφιχθέντων στους καταυλισμούς. Ένα στα τρία παιδιά υποφέρει από οξύ υποσιτισμό ενώ μαζί με τις οικογένειές τους αντιμετωπίζουν πολλές καθυστερήσεις εξαιτίας της επίσημης πολιτικής διατήρησης κλειστών συνόρων και διοικητικών εμποδίων στα σημεία υποδοχής στους καταυλισμούς. Και αυτό συμβαίνει πριν ακόμα αρχίσουν να αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν την περιορισμένη βοήθεια που είναι διαθέσιμη στους χαοτικούς και ασφυκτικά γεμάτους προσφυγικούς καταυλισμούς, όπως ο Νταντάμπ στην Κένυα και ο Ντόλο Άντο στην Αιθιοπία. Σε όλη την περιοχή που μαστίζεται από την κρίση οι ΓΧΣ προσφέρουν θεραπεία σε 10.000 υποσιτισμένα παιδιά στα επισιτιστικά κέντρα και τις κλινικές. Ο Δρ. Hussein Sheikh Qassim, από ένα νοσοκομείο στα νότια της χώρας, περιγράφει απεγνωσμένος ότι για να φτάσουν μέχρι εκεί πολλά παιδιά έπρεπε να περπατήσουν πάνω από 600 χλμ. επειδή οι γονείς τους δεν μπορούσαν να καλύψουν το κόστος της μετακίνησής τους και οι ίδιοι ήταν πολύ αδύναμοι για να τα κουβαλήσουν στην πλάτη τους. Ένα ταξίδι με αχαλίνωτους φονιάδες να οργώνουν την ύπαιθρο.. Με αυτά και με αυτά ο αριθμός των υποσιτισμένων στα επισιτιστικά κέντρα έχει 7πλασιαστεί προκαλώντας τρόμο στους γιατρούς.
Στη Σομαλική κρίση οι ΓΧΣ απασχολούν πάνω από 1.400 μέλη ντόπιου προσωπικού που υποστηρίζονται από περίπου 100μελες προσωπικό στο Ναϊρόμπι, παρέχοντας δωρεάν πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, επισιτιστική θεραπεία, ιατρική ακόμα και χειρουργική φροντίδα. Παρόλα αυτά για να γίνει εκτίμηση των συνολικών αναγκών του πληθυσμού και να επεκταθεί η επείγουσα ανταπόκριση σε αυτό το πολύπλοκο περιβάλλον, είναι ουσιαστικής σημασίας η ανεξάρτητη και άμεση πρόσβαση στο εσωτερικό της χώρας την οποία εμποδίζουν οι αρχές.
Αναρωτιέμαι μήπως, λέω μήπως, επειδή τα προβλήματα της Σομαλίας δεν προσωποποιούνται σε έναν Μουαμάρ Καντάφι όπως στη Λιβύη η Διεθνής Κοινότητα δεν αντιλαμβάνεται ποιος φταίει σε αυτή τη σαφώς μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση; Βέβαια το πρόβλημα με την επέμβαση της διεθνούς κοινότητας είναι ότι όταν βοηθάει με βόμβες αυτές σκοτώνουν πολλούς ξώφαλτσα και όταν υποστηρίζει με χρήματα τότε αυτά τα δίνει στους υπαίτιους της κρίσης. Η Σομαλική κρίση το επαληθεύει. Οπότε προς το παρόν ποντάρουμε στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και βλέπουμε..
www.protagon.gr
Σχόλια