Και τυφλή και κουφή...

Η «ΙΣΤΟΡΙΑ» που δημοσιεύει σήμερα η «Ε» θέτει καίρια ερωτήματα σχετικά με τη λειτουργία και την απονομή της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά στους αδύναμους της κοινωνίας μας.

Η «ΙΣΤΟΡΙΑ» εν συντομία: το 1999 ένας νεαρός τοξικομανής άρπαξε μια ζάντα αυτοκινήτου από ένα κατάστημα. Εφυγε παραπατώντας και συνελήφθη λίγα μέτρα πιο πέρα. Κατηγορήθηκε (όχι για κλοπή αλλά) για ληστεία. Δεν είχε όπλο ούτε έβαλε σε κίνδυνο κάποια ανθρώπινη ζωή.

ΠΕΡΣΙ -κι ενώ είχε ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης του «18 ΑΝΩ»- ήρθε η ώρα να δικαστεί. Πρώτη διαπίστωση: η δίκη του γίνεται με έντεκα ολόκληρα χρόνια καθυστέρηση. Δεν είναι εύκολο να πεις αν αυτό απέβη, τελικά, εις βάρος του ή υπέρ του. Ομως το γεγονός είναι ένα και αδιαμφισβήτητο, αφού αποτελεί πλέον γενικό κανόνα: οι καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης -σχεδόν σε όλες τις βαθμίδες πλέον και σε όλα τα δικαστήρια- είναι τόσο μεγάλες, που αγγίζουν τα όρια της αρνησιδικίας. Ο κατηγορούμενος πολίτης ζει σε πολύχρονη ομηρία.

ΣΤΗΝ περίπτωση που εξετάζουμε σήμερα, πάντως, δεν είναι η σοβαρότερη πτυχή της. Πριν από ένα χρόνο ο, 32χρονος πλέον, νέος άνδρας καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή. Καταφεύγει στο Πενταμελές Εφετείο και ζητεί αναστολή εκτέλεσης της ποινής του μέχρι να εκδικαστεί η αναίρεση που είχε κάνει στον Αρειο Πάγο. Πριν από λίγες μέρες το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας επικύρωσε την ποινή των τεσσάρων ετών χωρίς αναστολή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κλειστεί στη φυλακή.

ΕΝ ΤΩ μεταξύ κατάφερε να απεξαρτηθεί, να παραμείνει «καθαρός» επί τρία χρόνια και έκανε προσπάθειες να επανενταχθεί στην κοινωνία. Εκανε κοινωφελή εργασία στο Δήμο Γαλατσίου, τελείωσε το Γυμνάσιο και συνεχίζει για το Λύκειο, κάνει μαθήματα αγγλικών και υπολογιστή. Ηρθε, όμως, ο δικαστικός κεραυνός που απειλεί να τα ανατρέψει όλα αυτά. Και να τον γυρίσει πολύ πίσω.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ τη μεγάλη αντίφαση. Ενα υπουργείο (Υγείας) φροντίζει να σώσει ανθρώπους σαν τον νέο της «ιστορίας» μας, εντάσσοντάς τον σε προγράμματα απεξάρτησης. Διότι ξέρει ότι αν μείνει έξω και πάει στη φυλακή, δύσκολα θα αποφύγει το μοιραίο. Ομως, έρχεται η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και ανατρέπει αυτήν την προσπάθεια. Εξαντλεί τα όρια αυστηρότητας, λες και θέλει να επιβεβαιώσει ότι είναι «τυφλή και κουφή». Γι' αυτό και επιβάλλει εξοντωτικές ποινές. Λες και είχε να κάνει με κάποιον αμετανόητο εγκληματία.

ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ; Ισως, αν οι εισαγγελείς και οι δικαστές δεν γνωρίζουν πόσο μεγάλες προσπάθειες γίνονται για να σωθούν από τα ναρκωτικά αυτοί οι νέοι άνθρωποι. Τι μένει; Ενα άλλο υπουργείο (Δικαιοσύνης) να κάνει κάτι ώστε οι άνθρωποι αυτοί να δικάζονται από δικαστές που γνωρίζουν κάτι παραπάνω.

ΓΙΑ να μπορούν να τιμωρούν με αίσθημα δικαίου. Και όχι επιβάλλοντας εξοντωτικές ποινές σε ανθρώπους που χρειάζονται επιείκεια και βοήθεια.

αναδημοσίευση κεντρικού άρθρου απο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 28ης Ιουλίου.