Με την εγγύηση του κηπουρού του Δημοσίου...

του Κώστα Βαξεβάνη

Στα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, θυμάμαι τους πάντες να βρίζουν το Δημόσιο. Τις ουρές, την αγένεια, την γραφειοκρατία, την μη εξυπηρέτηση. Η σοκαριστική αντίφαση, είναι πως αυτό το τερατούργημα που κατάπινε ανθρώπους και έφτυνε αναξιοπρέπεια, δεν άλλαξε, δεν μεταρρυθμίστηκε, δεν απειλήθηκε ποτέ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα έδιωχνε έως και τις Αμερικανικές βάσεις αλλά τίποτα από το ελληνικό Δημόσιο. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ, ήταν σε όλα αντιπαπανδρεϊκές, αλλά προς Θεού, όχι σε αυτό.

Σήμερα λοιπόν, ακούω όλο και πιο πολλούς απ’ αυτούς που έβριζαν το Δημόσιο, να θεωρούν οποιαδήποτε επέμβαση στον Δημόσιο τομέα, ως αντιλαϊκή πολιτική. Τι θα γίνει λοιπόν με το Δημόσιο αλλά και με την παράνοια μας να ανακαλύπτουμε μια αόριστη ευθύνη αλλά ποτέ μια συγκεκριμένη επιλογή που θα απαντά στο τι πρέπει να γίνει με αυτή ακριβώς την ευθύνη;

Το Δημόσιο υπήρξε το πεδίο την πολιτικής συναλλαγής. Το γήπεδο όπου έπαιζαν μπάλα οι υποκριτές πολιτικοί με την αναξιοπρεπή αντίληψη περί πολιτικής. Γέμισε με ανθρώπους που δεν πέρασαν από καμιά αξιοκρατική αξιολόγηση άσχετα αν πολλοί απ’ αυτούς έκαναν τίμια της δουλειά τους και όπως έπρεπε. Το επιχείρημα είναι πως οι άνθρωποι έψαχναν δουλειά. Γιατί όμως έπρεπε να ψάχνουν δουλειά με αυτό τον τρόπο; Ξέρω χιλιάδες ανθρώπους που δεν φίλησαν κατουρημένες ποδιές, δεν σύρθηκαν, δεν αντάλλαξαν τη δημοκρατία και τη ψήφο τους για μια θέση στο Δημόσιο.

Την δεκαετία του ‘80, με τον νόμο Λάζαρη, ακόμη και οι κηπουροί των Δημόσιων Υπηρεσιών έγιναν μόνιμοι. Προφανώς και δεν υπήρχε καμιά αναγκαιότητα στο Δημόσιο να κάνει υπαλλήλους του τους κηπουρούς, τους οδηγούς ή οτιδήποτε άλλο. Σήμερα υπάρχει μουσείο επαρχιακής πόλης με 10 κηπουρούς. Και ΟΣΕ στο Μεσολόγγι όπου δεν υπάρχει καν τρένο.

Επίσης σήμερα υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως αφού αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν στο Δημόσιο, με ευθύνη των πολιτικών, καλά κάνουν και υπάρχουν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, και κομμάτι της Αριστεράς, επί δεκαετίες, αντί να βάλουν θέμα αξιοκρατίας και αξιολόγησης, γίνονταν το χωνευτήρι των επιλογών του δικομματισμού και του ρουσφετιού.

Το ερώτημα λοιπόν σήμερα δεν είναι αόριστο για το αν πρέπει να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν θέλει ο καθένας από εμάς, να πληρώνει 10 κηπουρούς σε ένα μουσείο που δεν έχει καν κήπο, και τρενοφύλακες όπου δεν υπάρχει τρένο. Αν θέλει να βγάζει από την τσέπη του, τα λεφτά του παιδιού του, για να πληρώνει κάποιον που δεν δουλεύει.

Δεν πρόκειται για νεοφιλευθερισμό, αλλά για την ανάγκη να απαντήσουμε, αν θέλουμε να προοδεύσει αυτή η χώρα. Προφανώς η λύση δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει επίσης αυτή η χώρα να αποφασίσει να τα πάρει από αυτούς που τα έχουν, απ’ αυτούς που φοροδιαφεύγουν και από τις Τράπεζες που δίνουν δάνεια στους μεγαλομετόχους τους. Αλλά πρέπει επίσης να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την μία αδικία ή απάτη απέναντι σε μια άλλη. Δηλαδή το επιχείρημα ας τα πάρουν πρώτα απ’ αυτούς που πρέπει, δεν είναι απάντηση γι’ αυτό που συμβαίνει στο Δημόσιο. Και το Δημόσιο δεν είναι μόνο το κόστος του, αλλά και η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και η κουλτούρα που προάγει και η «ιδεολογία» του «κάπου να βολευτούμε» που ρημάζει την ελληνική κοινωνία. Το Δημόσιο δεν είναι για να βολεύεται κάποιος, αλλά για να δουλεύει για τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της κοινωνίας.

Το Δημόσιο σήμερα έχει τη διαφθορά που γνωρίζουμε όλοι, την εχθρότητα προς τον πολίτη που δοκιμάζουμε κάθε μέρα και το κόστος που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε. Είναι εργαλείο ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, γι αυτό μένει στο απυρόβλητο.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν θέλουμε το δυσάρεστο των απολύσεων, αλλά αν θέλουμε ένα Δημόσιο τέτοιο ή διαφορετικό. Στο Υπουργείο Πολιτισμού υπάρχει οργανισμός που μοιράζει 1,5 εκατομμύριο επιδοτήσεις στα θέατρα. Ο οργανισμός αυτός για να λειτουργήσει θέλει άλλα τόσα. Προτιμώ λοιπόν να μην υπάρχει κανένας οργανισμός τέτοιος του Δημοσίου και να παίρνουν τα θέατρα 3 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό δεν είναι νεοφιλευθερισμός αλλά πρόοδος.

Το Δημόσιο λοιπόν δεν είναι ένα θέμα που αφορά εργασιακά δικαιώματα μόνο, αλλά η απόφαση για να μπει ταφόπλακα στο πελατειακό πολιτικό σύστημα, την αναξιοπρέπεια και τη λογική του βολέματος.

Αυτός που σήμερα βλέπει το παιδί του με τρία πτυχία να μην έχει δουλειά, να θυμάται πως του την πήρε κάποιος σφιγκοκωλάριος που έπαιζε παλαμάκια σ’ έναν ανίκανο πολιτικό. Αυτή είναι η αριθμητική της πολιτικής και όχι οι αλχημείες περί ευθυνών που έχουν κάποιοι γενικώς.

Η επέμβαση στο Δημόσιο δεν μπορεί να είναι ο εξευτελισμός όσων δουλεύουν στο Δημόσιο και η συνεχής εξαθλίωση τους. Πρέπει να είναι μια κάθετη παρέμβαση με αξιολόγηση και αξιοκρατία. Να μείνουν όσοι χρειάζονται και να φύγουν οι κηπουροί με την εγγύηση του Δημοσίου.

ΠΗΓΗ: το Κουτί της Πανδώρας