Το κόμμα του Άκη...
Παρακολουθώντας το πολιτικό γίγνεσθαι και βλέποντας όλους αυτούς τους αναμφίβολα καλούς ανθρώπους που μας κυβερνούν (με τις καλύτερες προθέσεις) να αγωνίζονται για την σωτηρία της Ελλάδος (Παπανδρέου, Βενιζέλος, Πάγκαλος, Σαμαράς, Παπαρήγα, Τσίπρας, Καρατζαφέρης, Ντόρα…) κατέληξα στο συμπέρασμα, πως όλοι τους και ενωμένοι ακόμα δεν θα μπορούσαν να πείσουν και να συγκινήσουν με κανέναν τρόπο τον ελληνικό λαό, γιατί απλούστατα, όχι μόνο είναι παντελώς αθώοι αλλά το τονίζουν κιόλας. Μηδενός εξαιρουμένου διάφανοι, έντιμοι, συνεπείς, οικογενειάρχες, μονογαμικοί, μορφωμένοι, αποστειρωμένοι, με άλλα λόγια βρασμένοι στον ατμό, υγιεινοί σαν την ύστερη φωνή της Νάνας Μούσχουρη.
Πού είναι ο πρωταγωνιστής που θα ξεσηκώσει το κοινό, που είναι η τσίκνα, τα λιπαρά, τα οινοπνεύματα, τα σερμπέτια, τα ντουμάνια… Πού είναι ο μεγάλος αμαρτωλός αυτός που η εξουσία τον έκανε χίλια κομμάτια, αυτός που υπέπεσε σε όλα τα αμαρτήματα, αυτός που ως άλλος Σαούλ έμπρακτα μετανοημένος θα πάρει με το μέρος του όλους εμάς, υπενθυμίζοντάς μας τις δικές μας αμαρτίες; Υπάρχει;
Υπάρχει αυτός που συνοψίζει στην ύπαρξή του, τις φωνές του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη, της Μπέλλου της Γκρέη, της Πάνου, της Ρίτας, του Βοσκόπουλου, της Μαρινέλλας, του Πάριου, της Βάνου, της Ροδά, της Στανίση θυμίζοντάς μας ότι είμαστε άνθρωποι αδύναμοι με σάρκα και οστά;
Υπάρχει και είναι ο Τσοχατζόπουλος, ο ωραίος Άκης. Ο αποδιοπομπαίος τράγος της πολιτικής. Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος αλλά πόσο θα ζήσει. Ακόμα 5 – 10 – 15 χρόνια; Μετά τον περιμένει μια περίοπτη θέση στην τοιχογραφία της πολιτικής κόλασης, δίπλα στα καζάνια με τις φωτιές, κοντά στον εφιάλτη, τις μίζες, τα φορ σίζον, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ποιήματα, τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας… της αιώνιας κόλασης, της κακής υστεροφημίας που ο αληθινός έλληνας την τρέμει περισσότερο από όλες τις χριστιανικές και μουσουλμανικές μαζί.
Αν όμως έστω και την τελευταία στιγμή, συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, τη δύναμη που του δίνει η ίδια η ζωή του. Από εκεί που είναι τελεσίδικα καταδικασμένος, με μια κίνηση ματ μπορεί να περάσει στην ιστορία σαν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Αρκεί μόνο να βρει το κουράγιο και να απευθυνθεί στους Έλληνες. Ποιο κανάλι ή ποιο έντυπο θα αρνιόταν κάτι τέτοιο;
«Συμπατριώτες μου είμαι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, όλοι με γνωρίζετε από την καλή και από την ανάποδη, δεν αρκεί να κρύβομαι άλλο, δεν αντέχω αυτό το βάρος και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας και επισήμως, μιας και ανεπισήμως τα γνωρίζετε όλα.
Ηπατήθην! Την πάτησα. Πώς να το πω; Θέλεις η αύρα του αρχηγού μου, θέλεις η φτώχεια των παιδικών μου χρόνων, θέλεις η καταραμένη γοητεία μου, μπλέχθηκα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με αποτέλεσμα την υπεξαίρεση χρημάτων που ανήκουν σε σας. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Σας επιστρέφω όλα μου τα υπάρχοντα και κρατώ μόνο τη σύνταξή μου που είναι αρκετή για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο. Ας μείνει κοντά μου όποιος αγαπάει εμένα και όχι τα λεφτά μου. Ιδρύω λοιπόν το κόμμα – ταμείο των έμπρακτα μετανοημένων και καλώ όποιον νομίζει ότι έχει μία θέση σε αυτό να έρθει μαζί μας. Δώστε μου την ευκαιρία να ξαναγεννηθώ, να ξαναγίνω ο Άκης των 20 χρόνων, να αρχίσω από την αρχή, γιατί ίσως σαν φορέας της αμαρτίας μπορώ να την πολεμήσω τελικά. Σας ευχαριστώ και σας ζητώ συγγνώμη».
Φαντάζεστε τι θα γινόταν; Το σοκ, το δέος, την έκπληξη, Θα μέναμε άναυδοι όλοι. Αυτό είναι πολιτικός λόγος. Εγώ πρώτος θα γραφόμουν στο κόμμα αυτό και όχι μόνο εγώ όλος ο ελληνικός λαός. Να, μια καλή αφορμή για πραγματικούς αγώνες. Στα δωμάτιά τους οι νέοι δίπλα στην αφίσα του Τσε, θα κολλούσαν την αφίσα του Τσο, θα άρχιζε μια νέα άνοιξη για όλους μας. Όλες οι άλλες πολιτικές κινήσεις, θα γίνονταν παρελθόν και επιτέλους θα δικαιώνονταν οι γονείς μου, αυτοί οι αθώοι ξεγελασμένοι άνθρωποι που μου έλεγαν με θαυμασμό δείχνοντάς μου τον Άκη στην τηλεόραση (κάπου γύρω στα '80) : «Μα παιδί μου κοίταξέ τον, μπορεί αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο λεβέντης, να μην είναι καλός;».
Πού είναι ο πρωταγωνιστής που θα ξεσηκώσει το κοινό, που είναι η τσίκνα, τα λιπαρά, τα οινοπνεύματα, τα σερμπέτια, τα ντουμάνια… Πού είναι ο μεγάλος αμαρτωλός αυτός που η εξουσία τον έκανε χίλια κομμάτια, αυτός που υπέπεσε σε όλα τα αμαρτήματα, αυτός που ως άλλος Σαούλ έμπρακτα μετανοημένος θα πάρει με το μέρος του όλους εμάς, υπενθυμίζοντάς μας τις δικές μας αμαρτίες; Υπάρχει;
Υπάρχει αυτός που συνοψίζει στην ύπαρξή του, τις φωνές του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη, της Μπέλλου της Γκρέη, της Πάνου, της Ρίτας, του Βοσκόπουλου, της Μαρινέλλας, του Πάριου, της Βάνου, της Ροδά, της Στανίση θυμίζοντάς μας ότι είμαστε άνθρωποι αδύναμοι με σάρκα και οστά;
Υπάρχει και είναι ο Τσοχατζόπουλος, ο ωραίος Άκης. Ο αποδιοπομπαίος τράγος της πολιτικής. Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος αλλά πόσο θα ζήσει. Ακόμα 5 – 10 – 15 χρόνια; Μετά τον περιμένει μια περίοπτη θέση στην τοιχογραφία της πολιτικής κόλασης, δίπλα στα καζάνια με τις φωτιές, κοντά στον εφιάλτη, τις μίζες, τα φορ σίζον, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ποιήματα, τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας… της αιώνιας κόλασης, της κακής υστεροφημίας που ο αληθινός έλληνας την τρέμει περισσότερο από όλες τις χριστιανικές και μουσουλμανικές μαζί.
Αν όμως έστω και την τελευταία στιγμή, συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, τη δύναμη που του δίνει η ίδια η ζωή του. Από εκεί που είναι τελεσίδικα καταδικασμένος, με μια κίνηση ματ μπορεί να περάσει στην ιστορία σαν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Αρκεί μόνο να βρει το κουράγιο και να απευθυνθεί στους Έλληνες. Ποιο κανάλι ή ποιο έντυπο θα αρνιόταν κάτι τέτοιο;
«Συμπατριώτες μου είμαι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, όλοι με γνωρίζετε από την καλή και από την ανάποδη, δεν αρκεί να κρύβομαι άλλο, δεν αντέχω αυτό το βάρος και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας και επισήμως, μιας και ανεπισήμως τα γνωρίζετε όλα.
Ηπατήθην! Την πάτησα. Πώς να το πω; Θέλεις η αύρα του αρχηγού μου, θέλεις η φτώχεια των παιδικών μου χρόνων, θέλεις η καταραμένη γοητεία μου, μπλέχθηκα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με αποτέλεσμα την υπεξαίρεση χρημάτων που ανήκουν σε σας. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Σας επιστρέφω όλα μου τα υπάρχοντα και κρατώ μόνο τη σύνταξή μου που είναι αρκετή για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο. Ας μείνει κοντά μου όποιος αγαπάει εμένα και όχι τα λεφτά μου. Ιδρύω λοιπόν το κόμμα – ταμείο των έμπρακτα μετανοημένων και καλώ όποιον νομίζει ότι έχει μία θέση σε αυτό να έρθει μαζί μας. Δώστε μου την ευκαιρία να ξαναγεννηθώ, να ξαναγίνω ο Άκης των 20 χρόνων, να αρχίσω από την αρχή, γιατί ίσως σαν φορέας της αμαρτίας μπορώ να την πολεμήσω τελικά. Σας ευχαριστώ και σας ζητώ συγγνώμη».
Φαντάζεστε τι θα γινόταν; Το σοκ, το δέος, την έκπληξη, Θα μέναμε άναυδοι όλοι. Αυτό είναι πολιτικός λόγος. Εγώ πρώτος θα γραφόμουν στο κόμμα αυτό και όχι μόνο εγώ όλος ο ελληνικός λαός. Να, μια καλή αφορμή για πραγματικούς αγώνες. Στα δωμάτιά τους οι νέοι δίπλα στην αφίσα του Τσε, θα κολλούσαν την αφίσα του Τσο, θα άρχιζε μια νέα άνοιξη για όλους μας. Όλες οι άλλες πολιτικές κινήσεις, θα γίνονταν παρελθόν και επιτέλους θα δικαιώνονταν οι γονείς μου, αυτοί οι αθώοι ξεγελασμένοι άνθρωποι που μου έλεγαν με θαυμασμό δείχνοντάς μου τον Άκη στην τηλεόραση (κάπου γύρω στα '80) : «Μα παιδί μου κοίταξέ τον, μπορεί αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο λεβέντης, να μην είναι καλός;».
*Ο Άγγελος Παπαδημητρίου είναι εικαστικός.
www.protagon.gr
Σχόλια