Μπορώ!

του Δημήτρη Δανίκα
Ναι. Υπάρχουν ανήσυχοι, δημιουργικοί και προκομμένοι σ’ αυτόν τον τόπο. Παράδειγμα οΝτίνος Κατσουρίδης. Που στα 84 χρόνια του, παλεύοντας μέχρι την ύστατη στιγμή με τον καρκίνο εγκατέλειψε αυτή την δύσμοιρη Γη. Αφού πρώτα γεννήθηκε και συνάντησε στην Κύπρο την αγγλική μπότα και την μπομπότα, ύστερα κατέφθασε στην Αθήνα για να σπουδάσει Ιατρική για να καταλήξει σε λίγο στον κινηματογράφο και την τεχνική. Κάνοντας τα πάντα. Από οπερατέρ, διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ μέχρι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Σε ένα ατελείωτο αριθμό ταινιών. Ο άνθρωπος - ορχήστρα. Οποια πέτρα και να σηκώσεις, τον Ντίνο θα ανταμώσεις. Μάχιμος. Ασταμάτητος. Ανανεωτικός. Αρχισε κουβαλώντας πάνω στους μικρούς ώμους του τα βαριά μηχανήματα του Σινεμά και τελείωσε παίζοντας με την τεχνολογία σαν τα μικρά παιδιά. Αν σε κάθε γωνιά του Δημοσίου και της παραγωγής υπήρχε ως κυβερνήτης κάποιος Ντίνος ε, τότε η Ελλάδα θα ήταν ένας επίγειος παράδεισος μοναδικός. Υπάρχει λοιπόν ελπίδα. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας ξεβαλτώσουν και να μας μετακινήσουν από την κόλαση την σημερινή. Υπάρχουν Ελληνες που αγαπάνε, που λατρεύουν την δημιουργία και την προκοπή. Υπάρχουν πλάσματα χαρισματικά, μαχόμενα, παραγωγικά με σύγχρονα και ανοικτά μυαλά. Υπάρχουν συμπολίτες μας σε κάθε χώρο που στα ίσια μπορούν να ανταγωνιστούν κάθε μεγάλη Οικονομία. Ακόμα και την Γερμανική. Υπάρχουν ζωντανά, πολυμορφικά κύτταρα ανθεκτικά σε κάθε μπόρα ακόμα και σαν κι αυτή με την κρίση την εφιαλτική. Ομως τον τόνο τον δίνουν οι χουλιγκάνοι της απάτης, της τεμπελιάς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής. Ομως το τιμόνι της χώρας το έχουν πάρει όλοι αυτοί οι ακατάλληλοι, οι άχρηστοι, οι φαφλατάδες, οι κοπρίτες, οι ασήμαντοι και οι «μικροί». Σκεφτείτε και φανταστείτε δηλαδή. Αν κάποιο χέρι τα έφερνε όλα τούμπα. Αν το πολιτικό προσωπικό εξαφανιζόταν ως δια μαγείας από τα γραφεία και τα κυβερνητικά πόστα. Αν οι κομπραδόροι έμπαιναν φυλακή. Αν στην Αυστραλία, την Γερμανία και την Αμερική δεν μετανάστευαν τα καλύτερα μυαλά, αλλά η σαβούρα, οι απατεώνες και οι αραχτοί. Αν δηλαδή ένα τσουνάμι κατάπινε στον βυθό της Μεσογείου όλα τα ποντίκια που ροκανίζουν τις ελπίδες μας και όλες τις βδέλλες που ρουφάνε το αίμα μας, ε, τότε εσύ, εγώ, εμείς οι εργάτες, οι πρωτοπόροι, οι σκαπανείς. Εμείς οι αληθινοί πατριώτες θα κάναμε κουμάντο για μια Ελλάδα που αξίζει κανείς να την ονειρευτεί. Αχ και να τους διώχναμε και τότε θα σου ‘λεγα αν ο Ελληνας μπορεί!
ΠΗΓΗ: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ