ΚΚΕ: Έως πότε η ηγεσία του θα αρνείται την κοινή δράση...
Είναι αλήθεια δύσκολο αλλά και συνάμα στενάχωρο όταν, αναφερόμενος σε έναν πολιτικό σχηματισμό της αριστεράς, προσπαθείς να αναδείξεις, έστω και στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, σοβαρά πολιτικά λάθη, διασπαστικές λογικές, αναντιστοιχία και γύρισμα της πλάτης στα πολιτικά ζητούμενα των καιρών και εγκατάλειψη της πάγιας μαρξιστικής και λενινιστικής αρχής για ενότητα και κοινή δράση των εργαζομένων και καταπιεσμένων.
Πολύ περισσότερο όταν αναφέρεσαι στο ΚΚΕ, το οποίο τα παλαιότερα χρόνια έχει να επιδείξει σελίδες δόξας και άφθαστου ηρωϊσμού, αλλά και σελίδες μαύρες από ενέργειες και αποφάσεις που οφείλονται στις κατώτερες των περιστάσεων κομματικές ηγεσίες, γεγονός που επαναλαμβάνεται και με τη σημερινή ηγεσία του, η οποία βαρύνεται με την τελευταία διάσπαση του 1991, αλλά και στο πώς προσλαμβάνει και μετουσιώνει σε καθημερινή δράση διαστρεβλώνοντας το απελευθερωτικό όραμα που συγκλόνισε και εξακολουθεί να συγκλονίζει και να πυρπολεί τη σκέψη και τις καρδιές των εργαζομένων του πλανήτη εδώ και δύο αιώνες, τον σοσιαλισμό.
Την τελευταία διετία, επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εντάθηκαν και εμφάνισαν καθαρότερα τις ταξικές τους διαστάσεις οι πολιτικές που ακολουθούνται, αποκάλυψαν ακόμη περισσότερο τη συστημική κρίση του καπιταλισμού, καθώς και την κρίση υπερσυσσώρευσης. Πολιτικές που θα οξυνθούν περισσότερο με τη νέα μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου και θα οδηγήσουν στον εξανδραποδισμό του λαού μας στο πλιάτσικο και το φαγοπότι σε βάρος του παραγωγικού ιστού της χώρας, που οι εργαζόμενοι έχτισαν από τα χρόνια του Μεσοπολέμου μέχρι σήμερα με κόπους, ιδρώτα, αίμα και στερήσεις.
Την τελευταία δεκαετία, με απόφαση των καθοδηγητικών του οργάνων, το ΚΚΕ προχώρησε σε πλήρη και κάθετη ρήξη του συνδικαλιστικού κινήματος, δημιουργώντας το συνδικαλιστικό μόρφωμα του ΠΑΜΕ, το οποίο επιδιώκει να παίξει έναν οιονεί "ρόλο" τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, με την ταυτόχρονη κατάργηση της μέχρι τότε συνδικαλιστικής του παράταξης, της ΕΣΑΚ-Σ. Η ενέργεια αυτή αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί τεράστιο πολιτικό λάθος, γιατί η διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα σήμερα, που η ταξική επίθεση του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών δυνάμεων εντός και εκτός της χώρας και των πολιτικών εκφραστών του αστικού μπλοκ εξουσίας έχει ενταθεί και αναβαθμιστεί, έχει περάσει σε ένα ποιοτικά ανώτερο στάδιο από αυτό που γνωρίζαμε με στόχο την πλήρη ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία συνθηκών γαλέρας, την εξάλειψη κάθε συνδικαλιστικής μορφής έκφρασης, την αφαίρεση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων και της φτωχής αγροτιάς, που υπήρξαν ως αποτέλεσμα της ταξικής διαπάλης και μάχης στο διάβα του χρόνου. Αποτελεί τεράστιο πολιτικό λάθος γιατί, εκτός της μη ύπαρξης ενιαίας συνδικαλιστικής έκφρασης, άρα και αγώνων των εργαζομένων, αντικειμενικά η διάσπαση ρίχνει νερό στον μύλο των δυνάμεων που διατηρούν τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, που θέλουν αύξηση των κερδών τους και διατήρηση της εξουσίας τους, της εξουσίας της αστικής τάξης. Ας αναρωτηθούμε: η τακτική του "διαίρει και βασίλευε" ποιους βολεύει και εξυπηρετεί σήμερα; Σίγουρα όχι τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μετά από χρόνια, κάποια σύνοδος της Κ.Ε. ή Συνέδριο του ΚΚΕ θα αναγνωρίσει τη δημιουργία του ΠΑΜΕ «ως λάθος αριστερής απόκλισης και σεχταριστικής παρέκκλισης», όπως γίνεται συνήθως για διάφορα θέματα στην ιστορική διαδρομή αυτού του κόμματος.
Η δημιουργία του ΠΑΜΕ ήρθε να ικανοποιήσει μικροκομματικές λογικές που στόχευαν και στοχεύουν στην ιδεολογικοπολιτική και συνδικαλιστική περιχαράκωση των γραμμών του ΚΚΕ, τη μη όσμωση των μελών και στελεχών του με τις άλλες απόψεις των εργαζομένων στα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, όπου εκεί, στο καθημερινό πεδίο της ταξικής πάλης, της ζύμωσης και πολιτικής διαπάλης, θα διαπίστωναν την ορθότητα ή μη της πολιτικής αυτής. Ταυτόχρονα δίνει και τη δυνατότητα στρατολόγησης κομματικών μελών από όσους εργαζομένους εντάσσονται σε αυτό το συνδικαλιστικό σχήμα, μιας και τα συνδικάτα θεωρούνται "παραρτήματα" του κόμματος, κάτι σαν το μακρύ του χέρι, πολλές φορές μην τηρώντας καν τα προσχήματα. Δυστυχώς θυμίζει "κοινωνικό αναχωρητισμό" αυτή η στάση, παρόμοια με εκείνη που ακολουθούν οι καλόγεροι, ανάγοντας τη δογματική λογική όχι μόνο σε σημείο θεωρητικής αναφοράς και ανάλυσης, αλλά και καθημερινής πρακτικής. Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα: πότε υπήρξε λάθος η "γραμμή"; Τότε που οι δυνάμεις του ΚΚΕ συμμετείχαν στις κοινές συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και είχαν τον δικό τους ομιλητή, όπως όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, ή τώρα που προτιμάνε τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στην πλατεία Ομονοίας ή όπου αλλού, με μοναδικό ομιλητή τα κομματικά τους στελέχη; Άραγε αυτά τα "γράμματα" δίδασκε ο Λένιν για τη δουλειά των κομμουνιστών στα συνδικάτα;
Είναι χρήσιμο στο στελεχικό απαράτ του Περισσού να ξεσκονίσει και να διαβάσει πάλι τα γραπτά των κλασικών του Μαρξισμού, γιατί τώρα δεν υπάρχει Κομμουνιστική Διεθνής για να παρέμβει, όπως έκανε στα μέσα της δεκαετίας του '30, και να διορθώσει τη λάθος σεχταριστική πολιτική που ακολουθούσε τότε το ΚΚΕ αποκαλώντας σοσιαλφασίστες τις υπόλοιπες δυνάμεις και μη δεχόμενο να υπάρξει κοινή δράση και μέτωπο. Το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των τριτοβάθμιων οργάνων είναι ξεπουλημένες και ανίκανες να οργανώσουν οποιαδήποτε αντίσταση και πάλη, ισχύει και αποκτά δυστυχώς τραγική επικαιρότητα. Πού πήγαν όμως οι πάγιες θέσεις του ΚΚΕ για ένα σωματείο, μια ομοσπονδία, μια ΓΣΕΕ και μια ΑΔΕΔΥ που διακηρύσσονταν στα κομματικά ντοκουμέντα και διαπαιδαγωγούσαν σε αυτό το πνεύμα χιλιάδες κομματικά μέλη, χρησιμοποιώντας ως αρνητικό παράδειγμα την πολυδιάσπαση του σ.κ. στη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία κ.λ.π.;
Η γραμμή είναι καθαρή: όταν δεν ελέγχουμε ή δεν μπορούμε να επηρεάσουμε ένα σωματείο ή ομοσπονδία, το παρακάμπτουμε και δημιουργούμε δικό μας σχήμα, π.χ. συνδικάτο ΟΤΑ Ν. Αττικής, και ας υπάρχουν τα σωματεία των δήμων και η ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ και η τότε συνδικαλιστική του έκφραση, η ΕΣΑΚ-Σ, όταν τον Οκτώβριο του 1985 διορίστηκε με πραξικοπηματικό τρόπο διοίκηση στη ΓΣΕΕ, λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν για τα μέτρα λιτότητας που έπαιρνε η κυβέρνηση, δεν ακολούθησαν τον σημερινό δρόμο δημιουργίας ξεχωριστού συνδικαλιστικού "ηγετικού" οργάνου, αλλά κατήγγειλαν τις ενέργειες εκείνες και απαιτούσαν την αποκατάσταση της ομαλότητας όπως και οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές παρατάξεις! Φαίνεται όμως ότι ο σκοπός αγιάζει τη λάθος κομματική γραμμή.
Η γραμμή είναι καθαρή: όταν δεν ελέγχουμε ή δεν μπορούμε να επηρεάσουμε ένα σωματείο ή ομοσπονδία, το παρακάμπτουμε και δημιουργούμε δικό μας σχήμα, π.χ. συνδικάτο ΟΤΑ Ν. Αττικής, και ας υπάρχουν τα σωματεία των δήμων και η ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ και η τότε συνδικαλιστική του έκφραση, η ΕΣΑΚ-Σ, όταν τον Οκτώβριο του 1985 διορίστηκε με πραξικοπηματικό τρόπο διοίκηση στη ΓΣΕΕ, λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν για τα μέτρα λιτότητας που έπαιρνε η κυβέρνηση, δεν ακολούθησαν τον σημερινό δρόμο δημιουργίας ξεχωριστού συνδικαλιστικού "ηγετικού" οργάνου, αλλά κατήγγειλαν τις ενέργειες εκείνες και απαιτούσαν την αποκατάσταση της ομαλότητας όπως και οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές παρατάξεις! Φαίνεται όμως ότι ο σκοπός αγιάζει τη λάθος κομματική γραμμή.
1. Συνηθίζει η ηγεσία του ΚΚΕ όταν απευθύνεται στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς να κουνάει το δάκτυλο ως από έδρας καθηγητής, καμώνοντας την αλάθητη. Θυμόμαστε και εμείς τι έλεγε η γ.γ. του ΚΚΕ, επισκεπτόμενη με κομματική αντιπροσωπεία, λίγο πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τον τότε γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ Μ. Γκορμπατσόφ προσφέροντάς του το άγαλμα του Ηρακλή, αναφερόμενη στις "ηράκλειες προσπάθειες" που έκανε για την ανασυγκρότηση και τη διαφάνεια, τις περίφημες γκλάσνοστ και περεστρόικα της τότε καταρρέουσας Σοβιετικής Ένωσης. Προκαλεί λοιπόν ερωτηματικά η αποκήρυξη από το ΚΚΕ των ηγεσιών του ΚΚΣΕ και της γραμμής που ακολούθησε το αδελφό Σοβιετικό Κόμμα μετά το 20ό Συνέδριο του 1956, προκειμένου να προχωρήσουν απροκάλυπτα στο τελευταίο Συνέδριο στην αποκατάσταση του "πατερούλη Στάλιν", ο οποίος έως το 1936 είχε καταφέρει με διάφορες μεθόδους να "εξαφανίσει" όλη τη φρουρά των μπολσεβίκων ηγετών που το 1917 είχαν πραγματοποιήσει την έφοδο στον ουρανό. Αφού λοιπόν οι ηγεσίες, από τον Ν. Χρουστσόφ έως και τον Μ. Γκορμπατσόφ, υπήρξαν αναθεωρητές, οπορτουνιστές, προδότες του κόμματος και του σοβιετικού λαού όπως τους αποκαλούν, γιατί δεν τους καταγγέλλανε τόσες δεκαετίες αλλά τους θεωρούσαν αλάθητους και ως το διεθνές επαναστατικό κέντρο; Τι γίνανε οι παλαιότερες προσεγγίσεις και περισπούδαστες αναλύσεις για το τι οικοδομούνταν στις κοινωνίες αυτές; Πότε ήταν σωστή η γραμμή, τότε ή σήμερα; Να θεωρείται άραγε τυχαίο ότι τα υλικά και τα ντοκουμέντα του 11ου (1982) και 12ου (1986) Συνεδρίου του ΚΚΕ δεν υπάρχουν στο βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής;
2. Η λογική της απομόνωσης από το υπόλοιπο λ.κ. και η αντίληψη που υπάρχει τα τελευταία χρόνια στις γραμμές του, ότι με την υλοποίηση αυτού του δρόμου το κόμμα υπερασπίζεται τα ιερά και όσια του Μαρξισμού-Λενινισμού όχι μόνο εγχώρια αλλά και διεθνώς, οδηγεί και στο πολιτικό πρόταγμα που εκφωνεί προς την ελληνική κοινωνία: συμπόρευση με το ΚΚΕ και ισχυροποίησή του. Δηλαδή να δυναμώσει το μαγαζί μας και πέραν αυτού ουδέν. Τα υπόλοιπα παραπέμπονται στο φωτεινό αύριο, το οποίο κάποια στιγμή θα έρθει παραπέμποντας στο αντίστοιχο της Δευτέρας Παρουσίας των χριστιανών ή όποιων άλλων δογμάτων. Όποτε το ΚΚΕ βρέθηκε σε στιγμές που έπιασε τον σφυγμό του λαού μας και τις απαιτήσεις της ιστορικής συγκυρίας μεγαλούργησε. Συνέβαλε στη δημιουργία του ΕΑΜ, γράφοντας με χρυσές σελίδες την αθάνατη εποποιία της Εθνικής Αντίστασης, έστω και εάν ο Ν. Ζαχαριάδης ώθησε στο πολιτικό περιθώριο μόλις γύρισε από το Νταχάου την ηγεσία που κατόρθωσε αυτό το έπος. Δημιούργησε την ΕΔΑ, αναδεικνύοντας την αξιωματική αντιπολίτευση σε λιγότερο από μια δεκαετία στρατιωτικής και πολιτικής ήττας του ηρωικού ΔΣΕ. Δημιούργησε τον Συνασπισμό το 1989, συμβάλλοντας στην ενότητα και δίνοντας προοπτική στην ελληνική κοινωνία. Σήμερα το ζητούμενο είναι μόνο η εκλογική καταγραφή, έστω και αυξημένη, των κομματικών μας σχηματισμών;
3. Από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα της πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ υπήρξε δήθεν η ετοιμότητα και η θέληση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ για στήριξη του ΠΑΣΟΚ ή διαφόρων κεντροαριστερών κυβερνήσεων ως απόδειξη εδραίωσης της αλάθητης κομματικής ανάλυσης. Θέλοντας έτσι να δείξουν στο κομματικό ακροατήριο αλλά και στην κοινωνία ότι ο χώρος της υπόλοιπης αριστεράς είναι χωρίς αρχές και ιδεολογία και συνωστίζεται έτοιμος κάτω από τις κυβερνητικές καρέκλες να ανέβει πάνω σε αυτές καρπούμενος τα όποια οφέλη απορρέουν από την εξουσία. Είκοσι χρόνια τα ίδια ψέματα και όμως εξακολουθούν να τα επαναλαμβάνουν. Διαψεύδονται καθημερινά στην πράξη οι περισπούδαστες αναλύσεις τους για δήθεν "διαθέσιμη" δύναμη στήριξης του αστικού συστήματος αλλά δεν νοούν να τα αποσύρουν. Τελευταίο παράδειγμα διάψευσης και καταβαράθρωσης των επιχειρημάτων τους η συγκρότηση του κυβερνητικού μπλοκ του Μνημονίου και ποιες δυνάμεις συμμετέχουν. Δεν θα έπρεπε, κάνοντας την αυτοκριτική τους ως κομμουνιστές, να πούνε ότι επί είκοσι χρόνια κάναμε λάθος πολιτική εκτίμηση; Δεν θα το κάνουνε όμως αυτό, γιατί ο εχθρός δεν είναι απέναντι αλλά κατά την λογική τους δίπλα μας, ανάμεσά μας. Ας προσέξουμε καθημερινά την έκταση που καταλαμβάνει η πολεμική που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ από τις σελίδες του "Ριζοσπάστη", αλλά και στις δημόσιες εκφωνήσεις των μελών του Π.Γ. και της Κ.Ε. Χαρακτηριστικό το άρθρο του την ημέρα της επετείου εξέγερσης του Πολυτεχνείου, 17.11.11: «Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δηλητηριάζει τον λαό με την αστική προπαγάνδα»! Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να καλλιεργείται τόσο απύθμενο μίσος για τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, και μάλιστα από μια ηγεσία που παλεύει όπως ισχυρίζεται για ένα κόσμο διαφορετικό με κυρίαρχα στοιχεία την αλληλεγγύη, την μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την ισότητα, ένα νέο ανθρώπινο πολιτισμό σχέσεων και συμπεριφορών κ.α.. Φαίνεται ότι στην κοινωνία που ονειρεύεται η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ θα χωράνε μόνο οι δικές της πολιτικές αντιλήψεις. Κρίμα, ειλικρινά κρίμα.
4. Χαρακτηριστικότατη η στάση του ΚΚΕ στο θέμα της μη πληρωμής των χαρατσιών. Καλεί στη μη πληρωμή τους, σε οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και αντίσταση. Σωστή θέση και θα περιμέναμε να υπήρχε στο ζήτημα αυτό έστω κάποια μορφής συνεννόηση ή κοινή στάση. Τίποτε όμως από όλα αυτά. Επειδή το ζήτημα το σήκωσαν πρώτοι οι δήμαρχοι που εκλέχτηκαν με την υποστήριξη και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ (Ν. Ιωνίας, Ελληνικού - Αργυρούπολης, Σαρωνικού κ.λπ.), δεν υποστήριξαν τις πρωτοβουλίες αυτές, οι οποίες περικλείουν σοβαρά στοιχεία αλληλεγγύης και αντίστασης για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά και στοιχεία πολιτικής ανυπακοής και αμφισβήτησης των μέτρων των μνημονίων που επιβάλλει το κεφάλαιο. Στον Δήμο της Ν. Ιωνίας π.χ. η δημοτική παράταξη του ΚΚΕ ψήφισε λευκό, ενώ αλλού απείχαν της ψηφοφορίας ή ψήφιζαν λευκό. Στον Δήμο της Πετρούπολης που ελέγχουν, πήραν τη θετικότατη απόφαση στήριξης όσων αρνηθούν να πληρώσουν τα χαράτσια. Ο τέλειος παραλογισμός.
5. Εάν η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει στην ενότητα στη δράση, στην απόκρουση της ταξικής επίθεσης, στο άνοιγμα θετικών προοπτικών για τον λαό μας, στο να γίνει η αριστερά ελπίδα και φάρος για την κοινωνία, στο να ανοίξει ο δρόμος για βαθιές και ουσιαστικές αλλαγές ώστε να καταστούν οι εργαζόμενοι κυρίαρχοι, εάν πιστεύει στο όραμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, πρέπει να ανοίξει το χρονοντούλαπο και να κλείσει εκεί μέσα τον σεχταρισμό και τις ανθενωτικές λογικές. Να τολμήσει, όπως τόλμησε και ο τότε ηγέτης του, ο Χαρίλαος Φλωράκης, που προχώρησε στην ενότητα των αριστερών δυνάμεων. Ο μόνος κερδισμένος θα είναι ο πολύπαθος λαός μας και οι εργαζόμενοι!
2. Η λογική της απομόνωσης από το υπόλοιπο λ.κ. και η αντίληψη που υπάρχει τα τελευταία χρόνια στις γραμμές του, ότι με την υλοποίηση αυτού του δρόμου το κόμμα υπερασπίζεται τα ιερά και όσια του Μαρξισμού-Λενινισμού όχι μόνο εγχώρια αλλά και διεθνώς, οδηγεί και στο πολιτικό πρόταγμα που εκφωνεί προς την ελληνική κοινωνία: συμπόρευση με το ΚΚΕ και ισχυροποίησή του. Δηλαδή να δυναμώσει το μαγαζί μας και πέραν αυτού ουδέν. Τα υπόλοιπα παραπέμπονται στο φωτεινό αύριο, το οποίο κάποια στιγμή θα έρθει παραπέμποντας στο αντίστοιχο της Δευτέρας Παρουσίας των χριστιανών ή όποιων άλλων δογμάτων. Όποτε το ΚΚΕ βρέθηκε σε στιγμές που έπιασε τον σφυγμό του λαού μας και τις απαιτήσεις της ιστορικής συγκυρίας μεγαλούργησε. Συνέβαλε στη δημιουργία του ΕΑΜ, γράφοντας με χρυσές σελίδες την αθάνατη εποποιία της Εθνικής Αντίστασης, έστω και εάν ο Ν. Ζαχαριάδης ώθησε στο πολιτικό περιθώριο μόλις γύρισε από το Νταχάου την ηγεσία που κατόρθωσε αυτό το έπος. Δημιούργησε την ΕΔΑ, αναδεικνύοντας την αξιωματική αντιπολίτευση σε λιγότερο από μια δεκαετία στρατιωτικής και πολιτικής ήττας του ηρωικού ΔΣΕ. Δημιούργησε τον Συνασπισμό το 1989, συμβάλλοντας στην ενότητα και δίνοντας προοπτική στην ελληνική κοινωνία. Σήμερα το ζητούμενο είναι μόνο η εκλογική καταγραφή, έστω και αυξημένη, των κομματικών μας σχηματισμών;
3. Από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα της πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ υπήρξε δήθεν η ετοιμότητα και η θέληση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ για στήριξη του ΠΑΣΟΚ ή διαφόρων κεντροαριστερών κυβερνήσεων ως απόδειξη εδραίωσης της αλάθητης κομματικής ανάλυσης. Θέλοντας έτσι να δείξουν στο κομματικό ακροατήριο αλλά και στην κοινωνία ότι ο χώρος της υπόλοιπης αριστεράς είναι χωρίς αρχές και ιδεολογία και συνωστίζεται έτοιμος κάτω από τις κυβερνητικές καρέκλες να ανέβει πάνω σε αυτές καρπούμενος τα όποια οφέλη απορρέουν από την εξουσία. Είκοσι χρόνια τα ίδια ψέματα και όμως εξακολουθούν να τα επαναλαμβάνουν. Διαψεύδονται καθημερινά στην πράξη οι περισπούδαστες αναλύσεις τους για δήθεν "διαθέσιμη" δύναμη στήριξης του αστικού συστήματος αλλά δεν νοούν να τα αποσύρουν. Τελευταίο παράδειγμα διάψευσης και καταβαράθρωσης των επιχειρημάτων τους η συγκρότηση του κυβερνητικού μπλοκ του Μνημονίου και ποιες δυνάμεις συμμετέχουν. Δεν θα έπρεπε, κάνοντας την αυτοκριτική τους ως κομμουνιστές, να πούνε ότι επί είκοσι χρόνια κάναμε λάθος πολιτική εκτίμηση; Δεν θα το κάνουνε όμως αυτό, γιατί ο εχθρός δεν είναι απέναντι αλλά κατά την λογική τους δίπλα μας, ανάμεσά μας. Ας προσέξουμε καθημερινά την έκταση που καταλαμβάνει η πολεμική που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ από τις σελίδες του "Ριζοσπάστη", αλλά και στις δημόσιες εκφωνήσεις των μελών του Π.Γ. και της Κ.Ε. Χαρακτηριστικό το άρθρο του την ημέρα της επετείου εξέγερσης του Πολυτεχνείου, 17.11.11: «Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δηλητηριάζει τον λαό με την αστική προπαγάνδα»! Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να καλλιεργείται τόσο απύθμενο μίσος για τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, και μάλιστα από μια ηγεσία που παλεύει όπως ισχυρίζεται για ένα κόσμο διαφορετικό με κυρίαρχα στοιχεία την αλληλεγγύη, την μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την ισότητα, ένα νέο ανθρώπινο πολιτισμό σχέσεων και συμπεριφορών κ.α.. Φαίνεται ότι στην κοινωνία που ονειρεύεται η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ θα χωράνε μόνο οι δικές της πολιτικές αντιλήψεις. Κρίμα, ειλικρινά κρίμα.
4. Χαρακτηριστικότατη η στάση του ΚΚΕ στο θέμα της μη πληρωμής των χαρατσιών. Καλεί στη μη πληρωμή τους, σε οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και αντίσταση. Σωστή θέση και θα περιμέναμε να υπήρχε στο ζήτημα αυτό έστω κάποια μορφής συνεννόηση ή κοινή στάση. Τίποτε όμως από όλα αυτά. Επειδή το ζήτημα το σήκωσαν πρώτοι οι δήμαρχοι που εκλέχτηκαν με την υποστήριξη και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ (Ν. Ιωνίας, Ελληνικού - Αργυρούπολης, Σαρωνικού κ.λπ.), δεν υποστήριξαν τις πρωτοβουλίες αυτές, οι οποίες περικλείουν σοβαρά στοιχεία αλληλεγγύης και αντίστασης για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά και στοιχεία πολιτικής ανυπακοής και αμφισβήτησης των μέτρων των μνημονίων που επιβάλλει το κεφάλαιο. Στον Δήμο της Ν. Ιωνίας π.χ. η δημοτική παράταξη του ΚΚΕ ψήφισε λευκό, ενώ αλλού απείχαν της ψηφοφορίας ή ψήφιζαν λευκό. Στον Δήμο της Πετρούπολης που ελέγχουν, πήραν τη θετικότατη απόφαση στήριξης όσων αρνηθούν να πληρώσουν τα χαράτσια. Ο τέλειος παραλογισμός.
5. Εάν η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει στην ενότητα στη δράση, στην απόκρουση της ταξικής επίθεσης, στο άνοιγμα θετικών προοπτικών για τον λαό μας, στο να γίνει η αριστερά ελπίδα και φάρος για την κοινωνία, στο να ανοίξει ο δρόμος για βαθιές και ουσιαστικές αλλαγές ώστε να καταστούν οι εργαζόμενοι κυρίαρχοι, εάν πιστεύει στο όραμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, πρέπει να ανοίξει το χρονοντούλαπο και να κλείσει εκεί μέσα τον σεχταρισμό και τις ανθενωτικές λογικές. Να τολμήσει, όπως τόλμησε και ο τότε ηγέτης του, ο Χαρίλαος Φλωράκης, που προχώρησε στην ενότητα των αριστερών δυνάμεων. Ο μόνος κερδισμένος θα είναι ο πολύπαθος λαός μας και οι εργαζόμενοι!
Ο Κώστας Μπούκας είναι μέλος της Ν.Ε. Β' Αθήνας Συνασπισμού
Σχόλια