ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

του Κώστα Βαξεβάνη Είναι το εκατομμύριο του Κούβελου ή της Ντόρας; Και αν είναι του Κούβελου πήγε για αγορά καραβιού ή για τις δύσκολες μέρες που έρχονται; Να προσθέσω και το ερώτημα γιατί δεν αγοράστηκε τότε το καράβι και πολλά ακόμη ερωτήματα που θα ακουστούν. Ποιό το συμπέρασμα; Για να θυμηθώ και τη σχέση του κυρίου Κούβελου με τα άλογα, το συμπέρασμα είναι πως η πολιτική στην Ελλάδα εμφανίζεται να καλπάζει σαν άτι, αλλά δεν είναι παρά μια γαιδουροδρομία, πράγμα που μας αναγκάζει συχνά να μιλάμε περί όνου σκιάς. Ποιός ξέρει αλήθεια περισσότερο την πολιτική στην Ελάδα από τους πολιτικούς; Κανένας. Μόνο αυτοί ξέρουν και την υποκρισία τους και το αβέβαιο μέλλον και το πόσο «ικανοί» είναι. Λογικό λοιπόν και χρήματα να έχουν βγάλει έξω και για την χρεοκοπία να είναι έτοιμοι και για το αντίθετο να μιλάνε. Ας σταματήσουμε να μιλάμε για το αυτονόητο σαν να μιλάμε για την καταστροφή του Αμαζονίου και για τους πολιτικούς όλο έκπληξη σαν να ανοίγουμε δώρα που οι ίδιοι αγοράσαμε κάτω ...

του Γιώργου Δελαστίκ Εχουν χάσει κάθε έννοια μέτρου οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι των οργάνων της Ευρωζώνης και της ΕΕ, όταν μιλούν για θέματα που αφορούν την Ελλάδα. Εκμεταλλευόμενοι την απροθυμία ή την ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού να υπερασπιστεί στις συζητήσεις και στις διαπραγματεύσεις μαζί τους την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια της χώρας μας, προβαίνουν οι υποτιθέμενοι εταίροι της κυβέρνησης σε αλλεπάλληλες προκλήσεις, πολλές των οποίων είναι όχι μόνο ταπεινωτικές για τους Ελληνες, αλλά και αχρείαστες από πολιτική σκοπιά. Υφίσταται ούτως ή άλλως ένα κολοσσιαίο πρόβλημα με την εξοντωτική πολιτική λιτότητας που επέβαλαν οι Γερμανοί μέσω ΕΕ και ΔΝΤ στη χώρα μας, καθώς δεν έχει απομείνει πλέον κανένας οικονομολόγος σχεδόν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ που να υποστηρίζει ότι αυτή η οικονομική καταβαράθρωση θα οδηγήσει ποτέ στην οικονομική ανάκαμψη. Αυτό το «δημοσιονομικό Νταχάου» είναι βεβαίως η ουσία του προβλήματος. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, έ...

του Ανδρέα Τρούμπη Την εβδομάδα που πέρασε, η κίνηση ευρωπαίων συμπολιτών μας να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους, ως «κι εμείς Έλληνες», ταρακούνησε το θυμικό μας. Το άθλιο μοντέλο του «κακού ευρωπαίου» υπέστη ένα πλήγμα σε επίπεδο συναισθήματος, αφού κάποιοι εξ αυτών –τουλάχιστον-  κατανοούν τα δεινά και τα αδιέξοδα μας… Κι ύστερα, άρχισε η πολιτικά κυνική αριθμητική: ήταν πολλοί άραγε; Ήταν Αριστεροί, μήπως; Ήταν φιλέλληνες, κατά τις επιταγές ενός στατικού Διαφωτισμού; Μήπως τα ελατήριά τους είχαν μια «κρυφή» ιδιοτέλεια, βλέποντας ότι οι τρέχουσες περιπέτειες μας είναι απλώς τα προεόρτια για τις επερχόμενες ανάλογες δικές τους; Η απάντηση στις διερωτήσεις αυτές, ορθή ή εσφαλμένη, σε κάθε μια ξεχωριστά ή σε κάθε συνδυασμό τους, είναι ότι είναι απολύτως άσχετες με το κορυφαίο διακύβευμα για εμάς τους ίδιους, καθώς τελείως άλλο είναι το κορυφαίο ερώτημα που μας προκαλεί: συμβολικά, οι «κι εμείς Έλληνες» ανά τον Κόσμο, επένδυσαν μουσικά τη δράση τους με τον ψυχικά διεγερτικό παλμ...

του Νίκου Σαραντάκου Η σημερινή μέρα, 29 Φεβρουαρίου, δεν είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, είναι ξεχωριστή, αφού έρχεται μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, όταν έχουμε δίσεχτη χρονιά όπως φέτος, κι έτσι ο Φλεβάρης έχει 29 μέρες αντί για 28 που είναι το συνηθισμένο του. Ο λόγος που γίνεται αυτή η αναστάτωση είναι πως το ηλιακό έτος δεν διαρκεί ακριβώς 365 μέρες, όσο και το ημερολογιακό, αλλά λίγο περισσότερο, 365 μέρες και 6 ώρες περίπου. Έτσι, κάθε τέσσερα χρόνια προσθέτουμε μία μέρα, την 29η Φεβρουαρίου, για να μαζέψει τα μπόσικα και να εναρμονίσει το ημερολόγιο, πράγμα πολύ πραχτικό αφού 6 ώρες επί 4= 24 ώρες.Αυτή η πρόσθετη μέρα είναι η σημερινή, αφού το 2012 είναι κι αυτό δίσεκτο έτος. Στα αγγλικά το δίσεκτο έτος λέγεται leap year και η πρόσθετη μέρα λέγεται leap day. Στα ελληνικά δεν ξέρω πώς λέγεται η leap day κι αν ξέρετε πείτε μου. Θα μπορούσαμε βέβαια να την πούμε “πρόσθετη μέρα” αλλά δεν ξέρω αν έχουμε κάποιαν καθιερωμένη ονομασία. Τα παιδιά που γεννήθηκαν στις 29 Φεβρ...

του Τάσου Παππά Το σχέδιο των δανειστών, της εγχώριας οικονομικής ελίτ και του πολιτικού κατεστημένου είναι σαφές: Αφού δεν κατάφεραν να μεταθέσουν το χρόνο των εκλογών, ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να διαμορφωθούν οι προυποθέσεις ώστε τις τύχες της χώρας ν’ αναλάβει μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα και αρχίζουν να την καλλιεργούν. Είναι έτοιμα να δεχθούν ακόμη και τον Α. Σαμαρά στη θέση του πρωθυπουργού. Οι αντιρρήσεις που εκφράζονται από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας είναι για  «τα μάτια του κόσμου» . Δεν μπορεί η ηγεσία της να το πει καθαρά γιατί κυνηγάει το στόχο της αυτοδυναμίας. Ωστόσο, οι πιο ρεαλιστές στη Συγγρού υποστηρίζουν πως μια κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, και με όποιους άλλους θελήσουν να ενταχθούν, είναι η σωστή λύση, ακόμη κι αν το κόμμα τους πετύχει την αυτοδυναμία. Σε σύσκεψη που έγινε πριν από μερικές ημέρες με τη συμμετοχή υπουργών της κυβέρνησης Παπαδήμου, κορυφαίος...

Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι από τις πρώτες φωνές που ακούστηκαν για χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή, όταν και τα δύο θέματα αποτελούσαν ταμπού, μετά το ξέσπασμα της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης. Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, μαζί με την ομάδα του RMF (Research on Money and Finance), έχουν προχωρήσει σε έρευνες και μελέτες για τις επιπτώσεις του ευρώ στις περιφερειακές οικονομίες και τα δομικά προβλήματα του κοινού νομίσματος. Υποστηρίζουν δυναμικά και κόντρα στο ρεύμα, την λύση της επιστροφής στη δραχμή, για την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Στην συνέντευξή του στην «Ι» μας περιγράφει τις απαραίτητες διεργασίες, τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε, αλλά και τις λύσεις που θα πρέπει να δοθούν. Και προειδοποιεί πως το νέο Μνημόνιο, όχι μόνο μας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια σε ασύντακτη χρεωκοπία ή πολυετή δραματική ύφεση, αλλά και η λεγόμενη «ανασυγκρότηση» του κράτους με απολύσεις θα οδηγήσει σε διάλυση του. Κ...

Ρεπορτάζ του  Ferry Batzoglou  από την Αθήνα με τίτλο «Ανακαλύφθηκε βόμβα στο μετρό της Αθήνας» δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του  Spiegel-Online . Το δημοσίευμα αναφέρεται στα σενάρια για τα κίνητρα τοποθέτησης του εκρηκτικού μηχανισμού, σημειώνοντας ότι η εν λόγω επίθεση παρουσιάζει σημαντικές διαφορές σε σχέση με τις βομβιστικές επιθέσεις που γίνονταν έως τώρα στην Ελλάδα. «[...]  Τι κρύβεται πίσω από την αποτυχημένη βομβιστική επίθεση;  Το σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, μια πρωτεύουσα με 4 εκατ. κατοίκους, οι βομβιστικές επιθέσεις δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο. Αλλά μέχρι τώρα στο στόχαστρο των δραστών έμπαιναν κυρίως δημόσια κτίρια, εμπορικές τράπεζες, υποκαταστήματα εμπόρων πολυτελών αυτοκινήτων και γραφεία πολιτικών. Οι βόμβες εκρήγνυνταν κατά κανόνα μετά τη λήξη του ωραρίου των γραφείων και των καταστημάτων. Και το σημαντικότερο: Πάντοτε προηγούνταν προειδοποιητικό τηλεφώνημα, πριν ενεργοποιηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός....

του Νίκου Φραντζή Δεν γνωρίζουμε αν η χθεσινή θετική ψήφος της γερμανικής Βουλής για το ελληνικό πακέτο βοήθειας -έστω έπειτα από κορόνες κριτικής και «βαριά λόγια»- είναι μια ευκαιρία για πανηγυρισμούς. Ή πόσο περισσότερο πρέπει να χαρούμε τώρα σε σχέση με την έγκριση της συμφωνίας από το Eurogroup πριν από λίγες ημέρες. Στην πράξη, ωστόσο, ουδείς φαίνεται να έχει πιστέψει ότι έχουμε διασωθεί, εκτός ίσως από τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος μπορεί να ασχοληθεί τώρα απερίσπαστος με το πολιτικό του μέλλον. Τη διάσωσή μας, όμως, δεν τη βλέπουν ούτε οι αγορές, προς χάριν των οποίων γίνεται το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειάς μας, ούτε οι αναλυτές, οι οποίοι «χύνουν πολύ μελάνι» για να εξηγήσουν διεθνώς πόσο κοντά στη χρεοκοπία παραμένουμε, ούτε οι εταίροι μας, οι πολιτικοί ηγέτες των οποίων δεν χάνουν ευκαιρία να τονίσουν ότι ελάχιστα πιστεύουν στην εγχώρια ικανότητα να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και να βγάλει τη χώρα από τη στενωπό, προσπαθώντας να δείξουν ότι κινδυνεύουν ...

Tου Nικου Γ. Ξυδακη Το οδυνηρό συμβάν της χρεοκοπίας ξυπνά φαντάσματα· ενθυμήσεις καταχωνιασμένες, στερεότυπα κατοχικών γονιών και Mικρασιατών παππούδων, φθαρμένα διαβάσματα που δεν έβρισκαν αντίκρισμα στην πραγματικότητα του προσφάτου παρελθόντος, πόνους εξορκισμένους και εξόριστους από την ευδαίμονα Ισχυρή Ελλάδα του ευρώ. Ξύπνησαν και δύο φαντάσματα, που, ενώ στοίχειωσαν τη γένεση του κρατιδίου, ακόμη και πριν από τον Ξεσηκωμό, εντούτοις τα τελευταία χρόνια φύραναν, αποδομήθηκαν, μεταστοιχειώθηκαν: ο λαός και το έθνος. Προλαβαίνω: ας μην ταυτίσουμε επιπόλαια τον λαό με τον λαϊκισμό, και το έθνος με την εθνοκαπηλία. Ας τα δούμε στις πολλαπλές τους εκδιπλώσεις μες στην ιστορική διάρκεια, όπως μάλιστα φανερώνονται ιδρυτικά στην ευρωπαϊκή νεωτερικότητα, από την αυγή του Διαφωτισμού ώς το μεσουράνημα του Ρομαντισμού. Και ας συνυπολογίσουμε ότι η ανάδυση του νεότερου ελληνισμού τροφοδοτείται από αυτά τα μέγιστα κινήματα και σε μεγάλο βαθμό τα εκφράζει κιόλας, σχεδόν ιδανικά. Ρο...

Αυτή τη φορά ο διεθνής τύπος ήταν αδυσώπητος. Πριν καν η απόφαση του Eurogroup καθαρογραφεί, την είχαν κάνει φύλλο και φτερό. Το ερώτημα λοιπόν που απασχολεί διεθνώς δεν είναι το εάν, αλλά το πότε θα φανεί η ανάγκη νέων Μνημονίων, «κουρεμάτων» και μέτρων. Το υψηλό χρέος διατηρείται ως μοχλός πίεσης Υποστηρίζει η κυβέρνηση πως η νέα συμφωνία καθιστά το δημόσιο χρέος «βιώσιμο» διότι αυτό θα είναι 120,5% το 2020. Όμως καμιά χώρα δεν μπορεί να δανειστεί σήμερα με τέτοιο ποσοστό χρέους. Γιατί θα μπορεί τότε; Εκτός αυτού η πρόβλεψη γι' αυτό το ποσοστό χρέους στηρίζεται σε μη ρεαλιστικές παραδοχές, π.χ. πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Αν κάτι έδειξε η νέα συμφωνία, είναι ότι αυτοί που ορίζουν τις τύχες μας, και κυρίως ο γερμανικός παράγοντας, δεν θέλουν μια τελική λύση στο πρόβλημα του χρέους. Αν ήθελαν το χρέος να καταστεί βιώσιμο, θα κούρευαν και το χρέος που κατέχει ο θεσμικός τομέας, θα ενίσχυαν την ανάπτυξη ή θα επέτρεπαν τον δανεισμό της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική ...