We walk the line…

του Σωτήρη Μανιάτη

«Σφυρίζουν» καθημερινά στ’ αυτιά μας δηλώσεις επί δηλώσεων σ’ ένα προεκλογικό περιβάλλον που, αντί να τείνει στη συναίνεση, ολοένα και πολώνεται. Μια πόλωση, δυστυχώς, άνευ ουσίας και δίχως καμία σημασία για την επομένη των εκλογών.
Ευρώ ή δραχμή; Μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση; Καταγγελία και ακύρωση μνημονίου, σταδιακή απαγκίστρωση, τροποποίηση, επαναδιαπραγμάτευση με τήρηση βασικών δεσμεύσεων…;
Αλήθεια, όλοι όσοι θέτουν αυτά τα ερωτήματα σε τηλε-παράθυρα και ραδιόφωνα  έχουν τις απαραίτητες λύσεις και απαντήσεις για την επόμενη μέρα, ακόμα κι αν το θέμα έχει δοθεί εν μέρει λάθος, όπως συνέβη με τη Φυσική στις Πανελλαδικές; Διότι το πραγματικό διακύβευμα είναι αν θα αρχίσουμε επιτέλους να αλλάζουμε και, αντί να διεκδικούμε το μονοκομματικό αλάθητο, καταφέρουμε επιτέλους να δώσουμε μια ευκαιρία και στη συνεργασία μέσα από την οποία μπορεί να εξευρεθούν πραγματοποιήσιμες λύσεις-απαντήσεις στα παραπάνω σοβαρά ερωτήματα.
Από τη μια έχουμε το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, που η απότομη αύξηση των ποσοστών του έχει οδηγήσει σε επιχείρηση δαιμονοποίησής του και σε λίγο, όπως το πάνε ορισμένοι, θα φταίει και για… την καταδίκη του Σωκράτη ή τον εξοστρακισμό του Αριστείδη. Από την άλλη μια σειρά στελεχών του κομματικού αυτού σχηματισμού με τις δηλώσεις τους που συχνά  αλληλοσυγκρούονται δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη θολούρα σε ένα ήδη προβληματικό σκηνικό.
Η Ν.Δ. βάλλει εναντίον ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ ρίχνει βολές εναντίον όλων και επιχειρεί να παίξει ρόλο ρυθμιστή, η Δημοκρατική Αριστερά ακολουθεί παρόμοιο δρόμο, το ΚΚΕ θέλει να κρατήσει τις δυνάμεις του (επιμένοντας σταθερά πάντως εκτός Ε.Ε.) και πάει λέγοντας. Κάθε κόμμα δίνει την εντύπωση ότι διεκδικεί τη μία και μοναδική του αλήθεια. Την ίδια ώρα που όλοι αντιλαμβάνονται ότι το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι την επομένη των εκλογών να απαιτούνται ευρύτερες συνεργασίες, εκστομίζονται αλληλοκατηγορίες που πολώνουν αντί να δημιουργούν γέφυρες προσέγγισης. Οδηγούν σε αδιέξοδα αντί να προσφέρουν έστω χαραμάδες συνεννόησης.
Παράλληλα, έχουμε και απανωτές δηλώσεις εκτός συνόρων με τις οποίες επιχειρείται να «στριμωχθεί» η χώρα. Να τηρηθούν δεσμεύσεις, να τρομάξουν οι πολίτες που σε  όλο και μεγαλύτερο ποσοστό φαίνεται να επιθυμούν την παραμονή στην Ευρωζώνη. Αλλά, παράλληλα, δεν αντέχουν άλλο και τη συνεχιζόμενη λιτότητα, την ύφεση, τη φοροκαταιγίδα…
Χθες, εδώ στο aixmi.gr, ο Γιάννης Μπέζος σημείωνε: «Δεν ξέρω αν η Ευρώπη αλλάζει. Ξέρω ότι εμείς δεν αλλάζουμε με τίποτα. Εξακολουθούμε να παίζουμε στο γήπεδο της διεθνούς συνωμοσίας εναντίον μας, κλείνουμε τα μάτια στα πολλά ελαττώματα μας, αρνούμαστε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι είμαστε μια μικρή χώρα, που θα πρέπει να προσδιορίσει τον ρόλo της στον πλανήτη.
Μέρες αδέσποτες, σε σχοινί τεντωμένο… Σε μια χώρα που ακόμα κι εμείς, οι πολίτες της, αδυνατούμε να συνεννοηθούμε σε απλά και καθημερινά ζητήματα. Και την ίδια ώρα που βλέπουμε ότι βουλιάζουμε, ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το αν και πώς θα παρασύρουμε περισσότερους μαζί μας, αντί για το πώς θα καταφέρουμε να παραμείνουμε στην επιφάνεια και να χαράξουμε καινούρια πορεία…

ΠΗΓΗ: www.aixmi.gr