Ξανά στους δρόμους;
του Ριχάρδου Σωμερίτη
Η λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά ετοιμάζεται για νέους αγώνες στους δρόμους. Για ανάλογους αγώνες ετοιμάζεται (χωριστά) και το Κουκουέ. Οι πρώτες δοκιμές οργανώθηκαν μέσα στο θερινό λιοπύρι.
Το κοινό χαρακτηριστικό του Σύριζα και του ΚΚΕ είναι ότι έχασαν τις εκλογές. Κέρδισε βέβαια ψήφους και έδρες ο Σύριζα, αλλά δεν αναδείχθηκε πρώτο κόμμα και αυτό, σε σχέση με τη δηλωμένη με κάθε τρόπο ελπίδα του, είναι ήττα. Και το ΚΚΕ έχασε και ψήφους και έδρες: η ήττα του είναι ιστορική.
Λογικό είναι, συνεπώς, και ο Σύριζα και το Κουκουέ να αποπειραθούν ξανά την τακτική των αγώνων στους δρόμους, αφού τα μεγάλα λόγια των όποιων αγώνων στη Βουλή δύσκολα θα αποδώσουν για τη λεγόμενη παραδοσιακή αριστερά. Απλώς, ο κ. Τσίπρας, κυρίως αυτός, θα χρησιμοποιήσει το βήμα της Βουλής σαν μεγάφωνο του δρόμου και θεσμική κατοχύρωσή του. Και να θυμίσουμε ότι διαδήλωση χωρίς συγκρούσεις και καταστροφές, πάει επικοινωνιακά χαμένη.
Το παράδοξο είναι ότι η παραδοσιακή αριστερά γνωρίζει ότι οι συστηματικοί "αγώνες" της προηγούμενης περιόδου, που τόσο συχνά κατέληξαν σε καταστροφές, δεν άλλαξαν τίποτε ως προς τα "μέτρα". Επιδείνωσαν όμως την κρίση και την ανεργία στο εμπόριο, στον τουρισμό, αλλά και σε άλλους τομείς και περιόρισαν έτσι τα έσοδα του κράτους οδηγώντας σε νέα "μέτρα".
Φυσικά, πολλοί από αυτούς τους αγώνες είναι δίκαιοι και δεν έχουν τα απεχθή χαρακτηριστικά ορισμένων συντεχνιακών κινητοποιήσεων (ταξί, φαρμακεία, κ.ά.). Υπάρχει όμως δυνατότητα κοινωνικού διαλόγου; Αυτό εξαρτάται από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και την κυβέρνηση. Το κακό είναι ότι ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (της ΔΕΗ π.χ.) έχουν επιλέξει, με τις ευλογίες της Κουμουνδούρου τη στείρα πολιτική της πιο βίαιης αντιπαράθεσης σε περίπτωση, πιθανότατη, ιδιωτικοποίησης. Λεκτικά τουλάχιστον.
Δεν είναι όμως όλοι οι συνδικαλιστές Φωτόπουλοι μήτε ενεργούμενα επαναστατικών ομάδων. Τα συνδικάτα σε πολλά έχουν δίκιο, με κραυγαλέο παράδειγμα τις συλλογικές συμβάσεις. Είναι της μόδας από χρόνια η καταδίκη τους και από στελέχη της προοδευτικής παράταξης, που όμως ξεχνούν τότε κάθε αναφορά στις εργοδοτικές συντεχνιακές οργανώσεις που συνδέονται λίγο ή πολύ με τη Νέα Δημοκρατία.
Το πώς θα πολιτευτεί η κυβέρνηση μπροστά σε μια κυοφορούμενη νέα κοινωνική κρίση και αναταραχή, θα εξαρτηθεί πάντως και από τις τρεις συνιστώσες της και όχι μόνο από την τρόικα, ή μόνη τη Νέα Δημοκρατία...
Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφοςΤο κοινό χαρακτηριστικό του Σύριζα και του ΚΚΕ είναι ότι έχασαν τις εκλογές. Κέρδισε βέβαια ψήφους και έδρες ο Σύριζα, αλλά δεν αναδείχθηκε πρώτο κόμμα και αυτό, σε σχέση με τη δηλωμένη με κάθε τρόπο ελπίδα του, είναι ήττα. Και το ΚΚΕ έχασε και ψήφους και έδρες: η ήττα του είναι ιστορική.
Λογικό είναι, συνεπώς, και ο Σύριζα και το Κουκουέ να αποπειραθούν ξανά την τακτική των αγώνων στους δρόμους, αφού τα μεγάλα λόγια των όποιων αγώνων στη Βουλή δύσκολα θα αποδώσουν για τη λεγόμενη παραδοσιακή αριστερά. Απλώς, ο κ. Τσίπρας, κυρίως αυτός, θα χρησιμοποιήσει το βήμα της Βουλής σαν μεγάφωνο του δρόμου και θεσμική κατοχύρωσή του. Και να θυμίσουμε ότι διαδήλωση χωρίς συγκρούσεις και καταστροφές, πάει επικοινωνιακά χαμένη.
Το παράδοξο είναι ότι η παραδοσιακή αριστερά γνωρίζει ότι οι συστηματικοί "αγώνες" της προηγούμενης περιόδου, που τόσο συχνά κατέληξαν σε καταστροφές, δεν άλλαξαν τίποτε ως προς τα "μέτρα". Επιδείνωσαν όμως την κρίση και την ανεργία στο εμπόριο, στον τουρισμό, αλλά και σε άλλους τομείς και περιόρισαν έτσι τα έσοδα του κράτους οδηγώντας σε νέα "μέτρα".
Φυσικά, πολλοί από αυτούς τους αγώνες είναι δίκαιοι και δεν έχουν τα απεχθή χαρακτηριστικά ορισμένων συντεχνιακών κινητοποιήσεων (ταξί, φαρμακεία, κ.ά.). Υπάρχει όμως δυνατότητα κοινωνικού διαλόγου; Αυτό εξαρτάται από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και την κυβέρνηση. Το κακό είναι ότι ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (της ΔΕΗ π.χ.) έχουν επιλέξει, με τις ευλογίες της Κουμουνδούρου τη στείρα πολιτική της πιο βίαιης αντιπαράθεσης σε περίπτωση, πιθανότατη, ιδιωτικοποίησης. Λεκτικά τουλάχιστον.
Δεν είναι όμως όλοι οι συνδικαλιστές Φωτόπουλοι μήτε ενεργούμενα επαναστατικών ομάδων. Τα συνδικάτα σε πολλά έχουν δίκιο, με κραυγαλέο παράδειγμα τις συλλογικές συμβάσεις. Είναι της μόδας από χρόνια η καταδίκη τους και από στελέχη της προοδευτικής παράταξης, που όμως ξεχνούν τότε κάθε αναφορά στις εργοδοτικές συντεχνιακές οργανώσεις που συνδέονται λίγο ή πολύ με τη Νέα Δημοκρατία.
Το πώς θα πολιτευτεί η κυβέρνηση μπροστά σε μια κυοφορούμενη νέα κοινωνική κρίση και αναταραχή, θα εξαρτηθεί πάντως και από τις τρεις συνιστώσες της και όχι μόνο από την τρόικα, ή μόνη τη Νέα Δημοκρατία...
www.metarithmisi.gr
Σχόλια