ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Γεια σου Πιτσιρίκο, σου γράφω από το Βέλγιο και συγκεκριμένα από τις Βρυξέλλες .Φοιτητής είμαι εδώ άλλα προτιμώ να μη προσδιορίζομαι έτσι. Τη Δεύτερα 25/9 είχαμε μαζευτεί στα γραφεία της ελληνικής κοινότητας στις Βρυξέλλες. Εδώ στις Βρυξέλλες βρίσκεται μία τεράστια περιοχή όπου ζούμε πάρα πολλοί ξένοι. Δε θα ακούσεις πότε ένα ντόπιο να το λέει γκέτο. Εδώ που λες, έχουμε άλλους νόμους από το υπόλοιπο Βέλγιο. Στο κέντρο της περιοχής είναι το αστυνομικό τμήμα. Κάθε δουλειά που έχουμε να κάνουμε τη διεκπεραιώνουμε δια μέσου αυτού του τμήματος. Για να σου δώσω να καταλάβεις, αν η περιοχή εδώ ήταν φυλακή, το τμήμα θα ήταν το διοικητήριο. Κάπου διάβασα ότι το βελγικό κεφάλαιο θέλει να υπάρχει αυτή η κατάσταση για να βρίσκεται σε μόνιμη βάση ένα (ανακυκλώμενο)10% του εργατικού δυναμικού της χώρας σε καθεστώς στρατιωτικοποιημένης εργασίας. Η κοινότητα για μας είναι μία ανάσα μέσα στη πραγματικότητα που ζούμε. Έχουμε μια δανειστική βιβλιοθήκη με βιβλία που έχουμε φέρει ένα- ένα από την Ελ...

  Του Αλέξη Καζαντζίδη Όταν τα παλιότερα χρόνια υπέφερε κανείς, υπέφερε κατά μόνας αλλά τον βοηθούσε και ο όποιος περίγυρος.  Σήμερα η δυστυχία κι η εξαθλίωση έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία του θεάματος. Είμαστε σε ζωντανή σύνδεση με τη δυστυχία του άλλου, μα ελάχιστα (;) μπορούμε να τον βοηθήσουμε.  Ο σινιέ όρος «ανθρωπιστικές τραγωδίες» είναι άλλωστε  το ακαδημαϊκό προκάλυμμα της επέλασης του «πολιτισμένου κόσμου» που τοκίζει τις δυστυχίες. Η ελεημοσύνη έρχεται να σπαράξει και το τελευταίο χιλιοστό αξιοπρέπειας. Χωρίς αξιοπρέπεια δεν μπορεί κάποιος να βγει απ’ την δική του τραγωδία και να ορθοποδήσει. Θα παραμένει πάντα υποχείριο του ελεήμονα  που αυτάρεσκα σκουπίζει το χνώτο της ζητιανιάς απ’ τον καθρέφτη της καλοζωίας του. Η εξουσία υπογραμμίζει την ανωτερότητά της με την ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη είναι ο βρυχηθμός του τέρατος που για να χορτάσει, κατασπαράζει την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ελεημοσύνη ξεθωριάζει το πιο ελεύθερο πνεύμα. Ο ελεή...

Του Δημήτρη Μυ Προφανώς τα μάθατε, η κυβέρνηση των... τριών συμφώνησε μετά του εαυτού της για το πόσα ακόμη θα βουτήξουν από μισθωτούς και συνταξιούχους προκειμένου να διαβιβαστούν ακαριαία στους εντιμότοτους εταίρους τοκογλύφους και πιστωτές. Για την ακρίβεια, οι τρεις συμφώνησαν στην μόνιμη και με κάθε ευκαιρία αφαίμαξη των μισθωτών και των συνταξιούχων, των οποίων το ήδη πενιχρό εισόδημα τοποθετείται δια βίου στο σεντούκι των τοκογλύφων. Όποτε δε βγαίνουν τα νούμερα θα αδειάζουν οι τσέπες (μας). Με απλά λόγια, αυτοί οι τρεις κέρδισαν ότι κέρδισαν στις εκλογές με σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση και την υπόσχεση «κανένα νέο μέτρο σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων». Και έκτοτε κυβερνούν από κοινού και διαβουλεύονται μεταξύ τους για τα μάτια του κόσμου , προφανώς γιατί εκτιμούν ότι μπορούν να πουλάνε το παραμύθι επ άπειρον. Προφανώς, και για την ώρα τουλάχιστον, μπορούν βάσιμα να υποστηρίξουν ότι ο κόσμος «μασάει» την παραμύθα... Ωστόσο, οι αξιότιμοι κύριοι που μας κυβερνούν...

του Νίκου Σαραντάκου Από τις γελοιογραφίες μπορεί κανείς να μελετήσει την πρόσφατη ιστορία, κι αυτό το θέμα το παρουσιάζουμε συχνά στο ιστολόγιο, συνήθως με γελοιογραφίες του Μποστ. Ο λόγος που επιμένω στον Μποστ δεν είναι μόνο η προσωπική προτίμηση στο χιούμορ του, αλλά επίσης ότι οι γελοιογραφίες του συχνά είναι πολυθεματικές, οπότε με μία γελοιογραφία θίγονται τρία ή τέσσερα θέματα, που αλλιώς θα χρειαζόμασταν πολλά σκίτσα για να τα θίξουμε. Αυτό συμβαίνει και στη σημερινή γελοιογραφία, που παρουσιάζει μια (φανταστική) συνάντηση στο Νησί των Σκύλων, μια συνάντηση ανάμεσα σε δυο θλιμμένους ανθρώπους, έναν πρωθυπουργό που μόλις είχε ανατραπεί από πραξικόπημα και βρισκόταν εξόριστος σε ένα ξερονήσι, και μια πριγκίπισσα που ο μονάρχης σύζυγός της την είχε χωρίσει επειδή δεν μπορούσε, ή έτσι είπαν, να του χαρίσει διάδοχο. Η συνάντηση βέβαια δεν έγινε ποτέ, γιατί το κότερο της Σοράγιας (αυτή ήταν η πριγκίπισσα) έκανε κρουαζιέρα στα νησιά του Αιγαίου, και δεν έφτασε μέχρι τα Πριγκι...

του Δημήτρη Δανίκα Να πιάνεις την μύτη σου και να τρέχεις με τα χίλια προς την έξοδο απ' αυτή την απίστευτη παρακμή. Γιατί πάλι η θεωρία συνωμοσίας. Γιατί πάλι φταίνε οι αόρατοι, της Ελλάδας, εχθροί. Γιατί πάλι η καραφαρσάρα επιπέδου τρίτης ερασιτεχνικής. Γιατί πάλι η γνωστή σκηνή βρεφονηπιακού σταθμού. Ποιος πέταξε την σαΐτα παιδάκια; Ρωτάει η δασκάλα. Εσύ Δημητράκη; Όχι κυρία. Ο πισινός μου. Εσύ Λαλάκη. Όχι κυρία ο πισινός μου. Για να μην πολυλογώ από πισινό σε πισινό ολόκληρο το πολιτικό σύστημα πέφτει και σπάει το ντουβάρι παρασύροντας την χώρα στο απόλυτο κενό. Τι θα έκανα εγώ; Αν φυσικά ήμουν εντελώς καθαρός. Πρώτο: Θα ζητούσα τάχιστα την άρση της προσωπικής μου ασυλίας. Δεύτερο: Θα άνοιγα όλους τους προσωπικούς μου λογαριασμούς. Μαζί μ' εκείνους της γυναίκας μου, των παιδιών μου, των γονιών μου και των αδελφών μου. Και ύστερα θα απαιτούσα από την Δικαιοσύνη και από κάθε αρμόδιο μηχανισμό να σπεύσει με ταχύτητες διαστημικές, να ερευνήσει και να καταλήξει ώστε στο τέλο...

Η φράση αποδίδεται στο  Θεόδωρο Κολοκοτρώνη . Για την ακρίβεια του αποδίδεται η φράση “το σπίτι αυτό θα φάει το σπίτι εκείνο”, εννοώντας το πανεπιστήμιο και το παλάτι αντίστοιχα. Είναι αλήθεια ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια πολλές φορές τον δικαίωσαν. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τις φοιτητικές εξεγέρσεις επί χούντας, με κυριότερες αυτές της Νομικής και του Πολυτεχνείου, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερες και ξεκινούν από τη Βαυαροκρατία ακόμα. Το φοιτητικό κίνημα συγχρονίστηκε και έδρασε ως πρωτοπορία του ευρύτερου λαϊκού κινήματος σε όλες τις κρίσιμες ιστορικές φάσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε καθεστώς και κυβέρνηση που συγκρούστηκε με το λαό πολέμησε και το φοιτητικό κίνημα.  Ίδια ήταν πάντοτε από τέτοιου είδους ηγεσίες η αντιμετώπιση και όσων πανεπιστημιακών δασκάλων- όχι πολλών συνήθως και δυστυχώς- τολμούσαν να έρθουν σε ρήξη με το κατεστημένο. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους της επίθεσης που έχει δεχτεί το δημοκρατικό, δημόσιο και δωρε...

του Γιάννη Βαρουφάκη Άλλη μια φορά, οι ηγέτες της Ευρωζώνης κατήργησαν στην πράξη τα όποια οφέλη υποσχέθηκε μια πρότερη απόφασή τους σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής. Θυμάστε τον περασμένο Ιούνιο πως οι πρωθυπουργοί της Ιταλίας και της Ισπανίας, επικουρούμενοι από τον νεο-εκλεγέντα, τότε, γάλλο Πρόεδρο,  έδωσαν τον ευγενή αγώνα για να γίνει αποδεκτή η αρχή της αποσύνδεσης της κρίσης δημόσιου χρέους από την τραπεζική κρίση;  Σε πείσμα της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία φάνηκε να υποχωρεί, οι κκ. Monti, Rajoy και Hollande «πέρασαν» την απλή ιδέα της άμεσης επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από το EFSF-ESM, χωρίς την καταγραφή αυτών των κεφαλαίων στο δημόσιο χρέος των χωρών όπου εδράζουν οι εν λόγω τράπεζες. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, έπρεπε (όπως είναι θεμιτό) η επιτήρηση των τραπεζών να φύγει από τους εθνικούς θεσμούς και να μεταφερθεί στο «κέντρο», π.χ. στην ΕΚΤ, στην EBA (European Banking Authority) και στο ίδιο το EFSF-ESM. Τους μήνες που ακολούθησαν την σημαντική αυτή...

του Δημήτρη Μάρδα Κομματικό στέλεχος και στενός συνεργάτης βαρόνου της πολιτικής, έχοντας ένα απλό πτυχίο νομικής και κάποιο μεταπτυχιακό δίπλωμα, χωρίς την παραμικρή τριβή με την αγορά, διοικεί εδώ και χρόνια όποιον φορέα του αναθέτει ο πολιτικός του ινστρούχτορας. Κρατικοδίαιτος, χωρίς τις απαραίτητες δεξιότητες, ζει και αναπνέει, από την αρχή της επαγγελματικής του καριέρας, υπό την ομπρέλα του κόμματος. Έτσι, κάποτε θεωρήθηκε ειδικός σε θέματα αγοράς, οπότε ανέλαβε νευραλγικά πόστα στο χώρο του εμπορίου. Κατά την επόμενη θητεία του, ως πάλι ειδικός σε θέματα επικοινωνίας συμμετείχε στη διοίκηση ενός δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού μέσου. Τέλος ως ειδικός εκ νέου σε θέματα θαλασσίων μεταφορών, ανέλαβε την διοίκηση ενός μεγάλου λιμανιού της χώρας. Όσον αφορά στους καθ’ ύλην αρμοδίους επιστήμονες, τους ανθρώπους τις πιάτσας που έλιωσαν στα θρανία και «ψήθηκαν» στην αγορά αυτοί περιττεύουν… Δεν θεωρούνται από τους πεφωτισμένους ηγέτες μας ως οι καταλληλότεροι να διοικήσουν μια ΔΕΚΟ...

του Γεώργιου Π. Μαλούχου Μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας: η περίφημη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους έχει ήδη (ξανα)πάει περίπατο. Και το ΔΝΤ τσακώνεται με την «Ευρώπη», δηλαδή με τη Γερμανία για το πώς θα μπορέσει, αν μπορέσει, αυτή τελικά να επιτευχθεί. Η Γερμανία, που έχει τη «λύση» και δεν είναι άλλη από την «εσωτερική» ελληνική πτώχευση, τώρα ούτε να ακούσει για το ενδεχόμενο «κουρέματος» που να την αφορά άμεσα ή έμμεσα, όπως άλλωστε έπραξε και την προηγούμενη φορά. Η επιχείρηση δήθεν «διάσωσης» που έχει στήσει πρέπει να είναι κερδοφόρα – και ως τώρα είναι. Όμως, όπως φαίνεται, η «άλλη» πλευρά έχει πια αγριέψει. Κι η Ελλάδα βρίσκεται τώρα στη μέση ενός καβγά που πιθανότατα, για μία ακόμα φορά, δεν θα καταλήξει πουθενά. Το Βερολίνο θέλει την πλήρη πολιτική και οικονομική ηγεμονία στην Ευρώπη και τη θέλει χωρίς κόστος για το ίδιο. Προτιμά το κόστος να το σηκώνουν στις πλάτες τους οι λαοί. Δεν δέχεται με κανένα τρόπο κανένα μέτρο νομισματικής πολιτικής που θα μπορούσε ν...

Tου Παντελη Μπουκαλα Να ήξερε άραγε ο Μιτ Ρόμνεϊ πού πέφτει η Ελλάδα πριν πέσει στα βαθιά για να ανταγωνιστεί τον Μπαράκ Ομπάμα, σαν υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών; Να ήξερε σε ποια ήπειρο ανήκει η χώρα μας, πριν του συστήσουν οι σύμβουλοί του να χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν σκοτεινό αντιπαράδειγμα στις φωτισμένες ομιλίες του; Ας πούμε πως οι πιθανότητες είναι μισές μισές, για να ’μαστε κομμάτι γενναιόδωροι, αλλά και για να πάρουμε τα μέτρα μας. Για να μη βρεθούμε δηλαδή κατηγορούμενοι για προσβολή πλανηταρχικής προσωπικότητας, αν εκλεγεί ο νέος Ελλαδολόγος, και μπούμε στο τιμωρητικό στόχαστρό του. Αν εμπιστευτούμε τη σιγουριά μας πως ανέκαθεν και διά παντός είμαστε το κέντρο του κόσμου (με κέντρο του κέντρου το χωριό του καθενός μας), θα συμπεράνουμε ότι ο πολυάσχολος πλην υποφορολογούμενος κ. Ρόμνεϊ γνωρίζει πού κείται το κέντρο του πλανήτη, τη διακυβέρνηση του οποίου διεκδικεί. Στο ίδιο πόρισμα θα καταλήξουμε αν υποθέσουμε ότι παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματά του. Ισως λοιπόν ...

"Η Ευρώπη φέρεται στην Ελλάδα αποικιοκρατικά. Δεν σέβεται ούτε την Ευρωπαϊκή νομοθεσία όσον αφορά στα εργασιακά αλλά και στα περιβαλλοντικά θέματα. Η Ευρώπη δείχνει να θέλει την Ελλάδα αλλά και όλο τον Νότο ως μία Κίνα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ανθρώπους εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και χωρίς ικανοποιητικό μισθό αλλά και με περιβάλλον κατεστραμμένο, με φυσικούς πόρους πουλημένους σε πολυεθνικές εταιρίες. Του  Γιάννη Μακριδάκη  για το  ZDF *. Ταυτόχρονα ανέχεται και τους σύγχρονους ναζί  που αλωνίζουν κάνοντας ρατσιστικά και αντιαριστερά πογκρομ. Η Ευρώπη έχει διαλύσει την Ελλάδα και την οδηγεί σε βέβαιο εμφύλιο πόλεμο πολύ σύντομα. Ίσως μάλιστα, ιστορικά, αυτός ο εμφύλιος να έχει ήδη αρχίσει. Μια τέτοια Ευρώπη προσωπικά δεν τη θέλω.  Αν είναι να παραμείνουμε στο ευρώ έχοντας τέτοια χώρα και τέτοια ζωή, καλύτερα να επιστρέψουμε στη δραχμή ή ακόμη και σε κάποιο αρχαίο νόμισμα. Όλα θα είναι καλύτερα ύστερα από την αναπόφευκτη  περίοδο ανα...