Βαξεβάνης στον Guardian: Η Ελλάδα που γέννησε τη δημοκρατία, έγινε χυτήριο από μια ισχυρή ελίτ
«Όσους περισσότερους νόμους έχει μια χώρα, τόσο πιο διεφθαρμένη είναι» έλεγε ο Ρωμαίος Τάκιτος. Η Ελλάδα έχει αρκετούς νόμους. Τόσους ώστε η διαφθορά να αισθάνεται ασφαλής. Μια κλειστή ομάδα εξουσίας παρανομεί, στη συνέχεια ψηφίζει νόμους για να νομιμοποιήσει τις παρανομίες, αυτοαμνηστεύεται και στη συνέχεια δεν υπάρχουν μέσα ενημέρωσης ώστε να αποκαλύψουν το τι πραγματικά συμβαίνει.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η περιπέτεια ενός ανεξάρτητου περιοδικού, του HOT DOC, που είναι και προσωπική μου, είναι θέμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι όμως και στα εγχώρια μέσα. Πριν από μερικούς μήνες, το REUTERS και ο βρετανικός Tύπος, αποκάλυψαν σκάνδαλα των ελληνικών Τραπεζών. Τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν έγραψαν τίποτα. Στη θέση που έπρεπε να είναι τα ρεπορτάζ των αποκαλύψεων, ήταν οι πληρωμένες διαφημίσεις από αυτούς που έριξαν έξω τις ελληνικές τράπεζες.
Η υπόθεση «Λαγκάρντ» στην Ελλάδα δεν είναι παρά η βίαιη έκφραση όλου αυτού. Το 2010 η κυρία Λαγκάρντ παρέδωσε στον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Παπακωνσταντίνου λίστα με αυτούς που διατηρούσαν λογαριασμούς στο εξωτερικό. Κάποιοι από αυτούς είχαν καταθέσεις μαύρου χρήματος. Η λίστα χάθηκε. Δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο έρευνας. Ο έλληνας υπουργός την παρέδωσε στον επόμενο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αυτός κάπου την έχασε, σαν να επρόκειτο για λαθραίο CD μουσικής που αγόρασε από κάποιον πλανόδιο.
Επί 2 χρόνια η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε με ονοματολόγια ανθρώπων που πιθανολογούνταν ως καταθέτες Ελβετίας. Πολιτικοί και οικονομικοί εκβιασμοί γίνονταν στα σκοτεινά δωμάτια μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα το HOT DOC δημοσίευσε 2059, χωρίς καταθέσεις ή προσωπικά στοιχεία.
Και τότε η εξουσία θυμήθηκε τον εαυτό της. Τον πιο υποκριτικό εαυτό της. Αυταπάγγελτα η εισαγγελία της Αθήνας κινήθηκε και διέταξε την αυτόφωρη σύλληψη του γράφοντα. Την επιχείρηση επιλήφθηκε η Κρατική Ασφάλεια. Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα ήταν το κατηγορητήριο. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν προσωπικά δεδομένα. Απλώς το δεδομένο ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν λογαριασμό σε κάποια τράπεζα. Δεν υπήρξε ούτε ο ισχυρισμός για ενοχή αυτών των ανθρώπων. Απλώς η επίκληση για έρευνα.
Οι συναλλαγές με τις τράπεζες είναι δημόσιες δεν γίνονται με κουκούλες. Άρα δεν είναι η ύπαρξη λογαριασμού σε τράπεζα προσωπικό δεδομένο. Αντιθέτως είναι το ποσό ή το είδος της συναλλαγής. Επίσης στην Ελλάδα οι Τράπεζες στέλνουν φακέλους με τα λογότυπά τους, στους οποίους εσωκλείουν την κίνηση των λογαριασμών, άρα δηλώνουν την σχέση με τον πελάτη. Παρ όλα αυτά η δημοσιοποίηση μιας λίστας που απλώς είχε ονόματα και ζητούσε διερεύνηση, χαρακτηρίστηκε προσωπικό δεδομένο.
Μερικές μέρες πριν, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας είχε δημοσιεύσει ονόματα ελλήνων καλλιτεχνών δίπλα στις φορολογικές τους δηλώσεις. Πλήρης παράδοση προσωπικών δεδομένων. Η εισαγγελία δεν έκανε καμία κίνηση. Δεν έδωσε εντολή να ασκηθεί κάποια δίωξη.
Στους μύθους της αρχαίας Ελλάδας η Δικαιοσύνη εμφανίζεται τυφλή. Στην σύγχρονη Ελλάδα απλώς κλείνει το μάτι με νόημα σε κάποιους. Η μελέτη της λίστας Λαγκάρντ είναι αποκαλυπτική. Εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, όλο το σύστημα της εξουσίας εμφανίζεται να έχει βγάλει χρήματα στο εξωτερικό. Και είναι στοιχεία μόνο από μίας μόνο τράπεζας. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, άνθρωποι ψάχνουν για φαί στα σκουπίδια.
Αυτό που στο μυαλό των ανθρώπων ήταν μια πιθανολόγηση, από τη δημοσίευση της λίστας γίνεται πραγματικότητα. Την Ελλάδα της κρίσης δεν την έφτιαξαν όλοι. Και την κρίση δεν την πληρώνουν όλοι. Το κλειστό και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, προσπαθεί να διασωθεί εμφανιζόμενο να καταβάλει προσπάθειες να σώσει την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα οξύνει της αντιθέσεις της ,την ώρα που αυτή παραπαίει πάνω από τον γκρεμό.
Αν στην Βίβλο οι αμαρτωλοί «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο», στην Ελλάδα η αμαρτωλή εξουσία, διυλίζει συντάξεις και καταπίνει λίστες. Φυσικά για να τις εξαφανίσει. Αυτές με τους φίλους, τους γνωστούς, τους ευνοημένους και τους ομοτράπεζους.
Στη χώρα που μας αρέσει να λέμε πως γέννησε τη Δημοκρατία, η Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα υβρίδιο θερμοκηπίου. Αυτοί που την χειρίζονται φροντίζουν να εμφανίζουν ως Δημοκρατία το δικαίωμα ψήφου και την αναιρούν με τον τρόπο που χρησιμοποιούν αυτό το δικαίωμα που τους παρέχει η ψήφος. Και η Δικαιοσύνη δυστυχώς παραμένει η παράνομη ερωμένη της πολιτικής.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η περιπέτεια ενός ανεξάρτητου περιοδικού, του HOT DOC, που είναι και προσωπική μου, είναι θέμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι όμως και στα εγχώρια μέσα. Πριν από μερικούς μήνες, το REUTERS και ο βρετανικός Tύπος, αποκάλυψαν σκάνδαλα των ελληνικών Τραπεζών. Τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν έγραψαν τίποτα. Στη θέση που έπρεπε να είναι τα ρεπορτάζ των αποκαλύψεων, ήταν οι πληρωμένες διαφημίσεις από αυτούς που έριξαν έξω τις ελληνικές τράπεζες.
Η υπόθεση «Λαγκάρντ» στην Ελλάδα δεν είναι παρά η βίαιη έκφραση όλου αυτού. Το 2010 η κυρία Λαγκάρντ παρέδωσε στον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Παπακωνσταντίνου λίστα με αυτούς που διατηρούσαν λογαριασμούς στο εξωτερικό. Κάποιοι από αυτούς είχαν καταθέσεις μαύρου χρήματος. Η λίστα χάθηκε. Δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο έρευνας. Ο έλληνας υπουργός την παρέδωσε στον επόμενο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αυτός κάπου την έχασε, σαν να επρόκειτο για λαθραίο CD μουσικής που αγόρασε από κάποιον πλανόδιο.
Επί 2 χρόνια η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε με ονοματολόγια ανθρώπων που πιθανολογούνταν ως καταθέτες Ελβετίας. Πολιτικοί και οικονομικοί εκβιασμοί γίνονταν στα σκοτεινά δωμάτια μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα το HOT DOC δημοσίευσε 2059, χωρίς καταθέσεις ή προσωπικά στοιχεία.
Και τότε η εξουσία θυμήθηκε τον εαυτό της. Τον πιο υποκριτικό εαυτό της. Αυταπάγγελτα η εισαγγελία της Αθήνας κινήθηκε και διέταξε την αυτόφωρη σύλληψη του γράφοντα. Την επιχείρηση επιλήφθηκε η Κρατική Ασφάλεια. Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα ήταν το κατηγορητήριο. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν προσωπικά δεδομένα. Απλώς το δεδομένο ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν λογαριασμό σε κάποια τράπεζα. Δεν υπήρξε ούτε ο ισχυρισμός για ενοχή αυτών των ανθρώπων. Απλώς η επίκληση για έρευνα.
Οι συναλλαγές με τις τράπεζες είναι δημόσιες δεν γίνονται με κουκούλες. Άρα δεν είναι η ύπαρξη λογαριασμού σε τράπεζα προσωπικό δεδομένο. Αντιθέτως είναι το ποσό ή το είδος της συναλλαγής. Επίσης στην Ελλάδα οι Τράπεζες στέλνουν φακέλους με τα λογότυπά τους, στους οποίους εσωκλείουν την κίνηση των λογαριασμών, άρα δηλώνουν την σχέση με τον πελάτη. Παρ όλα αυτά η δημοσιοποίηση μιας λίστας που απλώς είχε ονόματα και ζητούσε διερεύνηση, χαρακτηρίστηκε προσωπικό δεδομένο.
Μερικές μέρες πριν, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας είχε δημοσιεύσει ονόματα ελλήνων καλλιτεχνών δίπλα στις φορολογικές τους δηλώσεις. Πλήρης παράδοση προσωπικών δεδομένων. Η εισαγγελία δεν έκανε καμία κίνηση. Δεν έδωσε εντολή να ασκηθεί κάποια δίωξη.
Στους μύθους της αρχαίας Ελλάδας η Δικαιοσύνη εμφανίζεται τυφλή. Στην σύγχρονη Ελλάδα απλώς κλείνει το μάτι με νόημα σε κάποιους. Η μελέτη της λίστας Λαγκάρντ είναι αποκαλυπτική. Εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, όλο το σύστημα της εξουσίας εμφανίζεται να έχει βγάλει χρήματα στο εξωτερικό. Και είναι στοιχεία μόνο από μίας μόνο τράπεζας. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, άνθρωποι ψάχνουν για φαί στα σκουπίδια.
Αυτό που στο μυαλό των ανθρώπων ήταν μια πιθανολόγηση, από τη δημοσίευση της λίστας γίνεται πραγματικότητα. Την Ελλάδα της κρίσης δεν την έφτιαξαν όλοι. Και την κρίση δεν την πληρώνουν όλοι. Το κλειστό και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, προσπαθεί να διασωθεί εμφανιζόμενο να καταβάλει προσπάθειες να σώσει την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα οξύνει της αντιθέσεις της ,την ώρα που αυτή παραπαίει πάνω από τον γκρεμό.
Αν στην Βίβλο οι αμαρτωλοί «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο», στην Ελλάδα η αμαρτωλή εξουσία, διυλίζει συντάξεις και καταπίνει λίστες. Φυσικά για να τις εξαφανίσει. Αυτές με τους φίλους, τους γνωστούς, τους ευνοημένους και τους ομοτράπεζους.
Στη χώρα που μας αρέσει να λέμε πως γέννησε τη Δημοκρατία, η Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα υβρίδιο θερμοκηπίου. Αυτοί που την χειρίζονται φροντίζουν να εμφανίζουν ως Δημοκρατία το δικαίωμα ψήφου και την αναιρούν με τον τρόπο που χρησιμοποιούν αυτό το δικαίωμα που τους παρέχει η ψήφος. Και η Δικαιοσύνη δυστυχώς παραμένει η παράνομη ερωμένη της πολιτικής.
Σχόλια