Δεν υπάρχει μόνο το χρέος...

του Νίκου Φραντζή

Με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε χθες τα ξημερώματα, στις Βρυξέλλες, για την εκταμίευση των επόμενων δόσεων του προγράμματος στήριξης προς την Ελλάδα και την ανάπτυξη μιας σειράς δράσεων, που θα φέρουν το ελληνικό χρέος σε ένα επίπεδο το οποίο θεωρείται από τους δανειστές μας βιώσιμο, έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος διάρκειας ενός εξαμήνου, κατά τη διάρκεια του οποίου το κυρίαρχο θέμα των επιδιώξεων και επιλογών της κυβέρνησης ήταν να οδηγηθούμε ακριβώς σε αυτό το σημείο.

Η συμφωνία, λοιπόν, έκλεισε, και δεν έχει και πολύ μεγάλη πρακτική αξία, από εδώ στο εξής, να αναρωτηθούμε αν είναι καλή ή κακή ούτε να αναζητήσουμε αναφορές στο τι διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει.

Ούτως ή άλλως, αντιμετωπίζει με κάποιον τρόπο το ασφυκτικό πρόβλημα της ρευστότητας και, εν πάση περιπτώσει, ήταν αυτή που μας προσφέρθηκε, καθώς δεν «κυκλοφορούσε» τίποτα καλύτερο στην «αγορά», ώστε να το αναζητήσουμε και να το συγκρίνουμε -εδώ και καιρό έχουμε πάψει να διαθέτουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε δικές μας λύσεις, άρα δεχόμαστε αυτές που μας προτείνουν.

Πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει να επικεντρωθούμε στο τι θα γίνει από εδώ και στο εξής, καθώς υπάρχουν δύο θεμελιώδη θέματα, τα οποία πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή των κυβερνητικών ενεργειών: πώς θα επαναλειτουργήσει η δημόσια διοίκηση, η οποία έχει πλήρως απορρυθμιστεί, και με ποιον τρόπο θα επανεκκινηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος, οι υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει, ως τμήμα του πρόσφατου μνημονίου, δίνουν κάποιες ισχνές απαντήσεις, αλλά δεν εξασφαλίζουν αλλαγή κατεύθυνσης, κάτι το οποίο απαιτεί την αυξημένη κυβερνητική ικανότητα για να επιτευχθεί. Ιδιαίτερα, όμως, στον τομέα της ανάπτυξης, το πρόγραμμα των εταίρων και δανειστών ουδεμία απάντηση δίνει -είναι πλάνη να πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη θα προέλθει από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Εκεί ακριβώς είναι το πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση πρέπει πραγματικά να υπερβεί τον εαυτό της, για να κερδίσει όποιο στοίχημα μπορεί να έχει με την Ιστορία. Με το να σχεδιάσει και -ακόμη περισσότερο- να δομήσει στην πράξη ένα αναπτυξιακό μοντέλο, που θα λύσει μακροπρόθεσμα τα προβλήματα της απασχόλησης και της ανάπτυξης μιας ουσιαστικής παραγωγικής βάσης.

Δεν αναζητούμε σύστημα επιδοτήσεων ή μια οικονομία που θα στηρίζεται στα δημόσια έργα και την οικοδομή, αλλά μια πραγματική παραγωγική βάση, που θα αξιοποιεί τον ελληνικό πλούτο.

Οι μεταρρυθμίσεις και η αναζήτηση ενός αξιόπιστου αναπτυξιακού μοντέλου για τη χώρα δεν είναι υποθέσεις που πρέπει να μας απασχολήσουν επειδή ακουμπούν σε κάποιες υποχρεώσεις που μας έχουν επιβάλει με το ζόρι. Αποτελούν προϋπόθεση εθνικής επιβίωσης, τα επόμενα χρόνια, γιατί ασφαλώς η ιστορική συνέχεια της χώρας υπερβαίνει το μεσοδιάστημα δύο δόσεων ενός δανείου στήριξης, έστω και αν αυτό είναι απαραίτητο για την ύπαρξή της.

ΠΗΓΗ: εφημερίδα Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ