Η Ταξιθέτρια

Η σκιά των πραγμάτων
ξεφλούδισε την ψυχή τους.
Κάθε συμβάν ένα φίλτρο πυκνό
και μένει όλο και λιγότερος άνθρωπος.
Η εμπιστοσύνη είναι επικηρυγμένη
κρύβεται, με το χέρι στο στόμα
μες στις αρθρώσεις όσων ματαίως πλέον
επιχειρούν να τρέξουν. Να διαφύγουν.

Το κύκλωμα των οστών έκλεισε.

Δεν υπάρχουν τόπος ή χώρος διαφυγής.
Ουδείς ανεντόπιστος!
Πρέπει για όλα να ενημερώνεις.
Έτσι εξημερώνεις.
Τώρα βγάζεις έντρομος φλας
ακόμα και για να πας ευθεία…
Σε δρόμους που τα οδόσημα είναι ερωτηματικά
και οι συνοδηγοί αλμυροί σαν δάκρυ.

Σέλας νεκρής κόρης στη νυχτερινή περίπολο.

Κι όμως παρ” όλα αυτά τα νετρίνια
διασχίζουν τα πέλματα των Άλπεων
πιο γρήγορα απ” όλες τις βεβαιότητές μας.
Σου βγάζουν τη γλώσσα Αλμπέρτο!
Ένας Πυθαγόρειος σκύλος ξύνει ατελέσφορα
την άσφαλτο μετά το κατούρημα.
(Κράτα τη μνήμη και τους τρόπους σου
ακόμα κι όταν όλα αλλάζουν)

Κατηφορίζουν τ” άστρα της αντιύλης.

Είναι νύχτα. Κι ο Πρωθυπουργός
μια ταξιθέτρια που σε οδηγεί επιδέξια
στη σωστή αριθμημένη σου θέση
για να δεις την προβολή του μέλλοντος
σε σκηνές που γυρίζονταν χρόνια
και επιτέλους μονταρίστηκαν.
Μην κοιτάς δεξιά-αριστερά
να δεις κάποιο γνωστό, δύο λάμψεις οικείες.

Μες στο σκοτάδι, όποιο κεφάλι κι αν δεις, είναι το δικό σου.

(Να ξαναδώ τον επίλογο του ποιήματος
όταν θα εισπνέω βαριά
απ” το φιλί σου
ή από μία σφαίρα στο στήθος)

Γιάννης Ανδριανάτος – Διευθυντής Ρητορικού Κύκλου

αναδημοσίευση απο: το κουτί της Πανδώρας