Θέλουνε συνδικαλιστές «ναι σε όλα». Του Τάσου Παππά

«Το ΠΑΣΟΚ χαιρετίζει τη στάση των εργαζομένων… που ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις τους… Οι εργαζόμενοι απέδειξαν ότι μπορούν να υπερασπίζονται τα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματά τους, χωρίς να έρχονται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα και τα συμφέροντα της κοινωνίας».

Η ανακοίνωση του συμπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ -πρόκειται για το κόμμα που χαρακτήρισε «ήπια» την επιλογή της επιστράτευσης, άλλωστε όταν ήταν στην κυβέρνηση είχε κάνει καμιά δεκαριά- αποκαλύπτει το πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο των συνδικάτων. Σε απόλυτη συμφωνία με τη Νέα Δημοκρατία (η ΔΗΜΑΡ κρατά κάποιες αποστάσεις ασφαλείας) θεωρεί ότι κάθε κινητοποίηση βλάπτει τα συμφέροντα της κοινωνίας και προκαλεί βλάβη στην οικονομία.

Μπορεί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να παραδέχονται ότι τα προβλήματα είναι πολλά και σοβαρά, την ίδια στιγμή όμως αποδοκιμάζουν ως συντεχνιακές και επικίνδυνες τις απεργίες. Και επικαλούνται τα δικαστήρια που τις κρίνουν «παράνομες και καταχρηστικές». Σχεδόν όλες. Μάλλον για σύμπτωση πρόκειται! Οφείλουν πάντως να πουν ποιες μορφές αγώνα θεωρούν ενδεδειγμένες, ποιες συνδικαλιστές πρακτικές είναι θεμιτές και λογικές.

Αν ο Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ είναι εξτρεμιστής, ο Σταματόπουλος του Μετρό αριστεριστής, ο Μπαλασόπουλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τυχοδιώκτης, ποιο είναι κατά τη γνώμη τους το μοντέλο του σωστού συνδικαλιστή; Του αμίλητου, του πειθήνιου, του «ναι σε όλα», του πλήρως υποταγμένου και ταπεινωμένου; Ψάχνουν για νέους Καρακίτσους και Μακρήδες;

-«Δεν είναι δικό σας θέμα το ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό το έχει ψηφίσει η Βουλή» είπε η Ν. Μπακογιάννη στους εμβρόντητους συνδικαλιστές (Κουτσιούκη, Πολυζωγόπουλο) τη Δευτέρα το βράδυ στο Μέγκα (εκπομπή «Ανατροπή»). Αν όμως το ενιαίο μισθολόγιο δεν είναι θέμα του κοινωνικού διαλόγου, τότε ποιο είναι; Η προστασία των βατράχων και η διάσωση των κολεόπτερων;

-Τι είδους κοινωνικός διάλογος είναι αυτός που δεν σέβεται τις συμφωνίες των εμπλεκόμενων μερών; Η κυβέρνηση ζήτησε από τους κοινωνικούς εταίρους να τα βρουν κι όταν αυτοί κατέληξαν σ’ ένα μίνιμουμ πλαίσιο (ΣΕΒ–ΓΣΕΕ), έσπευσε να το κηρύξει ανεφάρμοστο.

- Υπάρχει περιθώριο διαλόγου ανάμεσα σε κάποιον που σαρώνει τους μισθούς, υπονομεύει εργασιακά δικαιώματα, καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και σ’ αυτόν που δέχεται την ολομέτωπη επίθεση; Εδώ πρόκειται για τελεσίγραφο. Κι όταν ο αδύνατος αντιδρά με το μόνο όπλο που έχει (την απεργία) εισπράττει τη ρετσινιά του ανεύθυνου.

Πολλά μπορεί κάποιος να προσάψει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι διασπασμένο: οι μισοί καταγγέλλουν τους άλλους μισούς για ρεφορμισμό, προδοσία, ταξικό συμβιβασμό και εισπράττουν ως απάντηση τις κατηγορίες για κομματικό συνδικαλισμό και στείρο εργατισμό. Είναι γραφειοκρατικοποιημένο: περιορίζεται στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα και απουσιάζει από τον ιδιωτικό. Κουβαλά τα βάρη του παρελθόντος: λογικές συνδιοίκησης, προνόμια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ελλειψη φαντασίας: επιμένει σε τελετουργικού χαρακτήρα επαναλαμβανόμενες μορφές πάλης, πολλές για την τιμή των όπλων και γι” αυτό αναποτελεσματικές.

Ωστόσο, στην παρούσα φάση, αναρωτιέται κανείς τι άλλο έχει να κάνει ένα συνδικάτο από το να αντισταθεί με όποια μέσα διαθέτει σε μια πολιτική, την οποία, ακόμη κι αυτοί που την υπηρετούν, χαρακτηρίζουν «ανάλγητη πλην όμως αναγκαία».

Εφημερίδα των Συντακτών