ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Του Κώστα Βαξεβάνη Την Παρασκευή το πρωί, στην πτήση από Λάρνακα για Αθήνα, μια κυρία κρατούσε στο χέρι της ένα χαρτί με μερικές δεκάδες ονόματα, τα οποία διάβαζε ένα προς ένα στη διπλανή της. Απ’ ό,τι της διευκρίνιζε, ήταν τα ονόματα όσων είχαν βγάλει λεφτά από την Κύπρο στο εξωτερικό τις κρίσιμες μέρες πριν το Eurogroup. Λίγες ώρες πριν, μια άλλη λίστα, την οποία δημοσιεύσαμε μάλιστα, με τους πολιτικούς των οποίων σβήστηκαν δάνεια, κυκλοφορούσε στα γραφεία των κυπρίων βουλευτών. Η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα λίγο πριν, ψάχνει τα παρασιτικά εκείνα φαινόμενα, που θεωρεί ότι μπορεί να την έφεραν ως την κρίση. Μέσα σε ένα σύνολο από φήμες ή από πραγματικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν, οι Κύπριοι θα αναζητούν τον υπάλληλο που έφταιξε, τον κρατικό λειτουργό που ήταν τεμπέλης, τον πολιτικό που ήταν διεφθαρμένος. Και ο κυπριακός Τύπος, όπως και πάλι ο ελληνικός, ο επί τόσα χρόνια σιωπηλός, θα ανακαλύπτει διάφορα φαινόμενα διαφθοράς, τα οποία όπως θα αποδίδει γενικώς σε κάποιους, στη...

του Κώστα Καίσαρη ΣΕ ΑΥΤΕΣ τις δύσκολες ώρες που περνάει η Κύπρος δεν είναι μόνη της. Επιφανείς προσωπικότητες από την Ελλάδα εκφράζουν τη συμπαράστασή τους. Ο Γιώργος Νταλάρας ήταν ο πρώτος που σήκωσε τη φωνή του απέναντι στη σκληρή και ανάλγητη Ευρώπη. Στη συνέχεια ήρθε να τον ακολουθήσει ο Αντώνης Ρέμος: «Στην Κύπρο έχω μεγάλη αγάπη και μεγάλη αδυναμία. Ο Θεός να βάλει το χέρι του και να φωτίσει αυτό το μέρος της Ελλάδας. Εγώ ως Ρέμος κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια. Συνεχίζω να στηρίζω την ελληνική οικονομία δίνοντας τουλάχιστον το 90% των χρημάτων που εξοικονομώ στην ελληνική διοίκηση και στην ελληνική οικονομία». Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, αναμένονται άμεσα κι άλλες ανάλογες δηλώσεις στήριξης από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών: από τον Χάρη Κωστόπουλο, από τον Βασίλη Τερλέγκα αλλά κι από τους βετεράνους Τέρη Χρυσό και Φίλιππο Νικολάου. Δεν είναι όμως μόνο ο καλλιτεχνικός κόσμος, με μπροστάρη -να το λέμε αυτό- τον Γιώργο Νταλάρα. Είναι και μεγάλοι ευρωπαϊστές...

του Στάθη Παχίδη Αντιγράφω από φύλλο τετραδίου, κατά λέξη, με την ορθογραφία και τη στίξη της, το σημείωμα της 23ης Ιανουαρίου 2013, που άφησε μικρή μαθήτρια, κόρη μεταναστών,  προς τη δασκάλα της για την εσπευσμένη αποχώρησή της από την τάξη της στο Δημοτικό Σχολείο. Δεν έχει σημασία πού, ποιος, πώς, αν και τα ακριβή στοιχεία είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου: «…..Κυρία Κυριακή,         εγώ η Μπ…..  χωρίς να σας ενημερώσω για το λόγο που φύγαμε, ζητάω ένα πολύ μεγάλο συγνώμη στους στους φίλους μου και στις φίλες μου που δεν τους χαιρέτησα. Το έκανα επειδή δε θα το αντεχά, δηλαδή θα έκλεγα. Έκανα ένα πολύ μεγάλο ταξίδι και πρέπει να συνηθίσω εδω πέρα…..Σας το λέω με όλη μου την καρδιά ότι την Ελλάδα δεν ήθελα να την αλλάξω ποτέ. Αλλά οι δύσκολες συνθήκες έκαναν τους γονείς μου να φύγουν τόσο μακριά. Ο πατέρας μου έχει 2 χρόνια άνεργος και δεν μπορούσε πια να μας συντηρήσει, δηλαδή για οικονομικούς λόγους. Ευχαριστώ πάρα πολύ….»...

Με άρθρο της στην εφημερίδα «Ιλ Σόλε -24 Ορε» η δημοσιογράφος γράφει: «Ποιος ονειρεύεται να καταστρέψει την ευρωπαϊκή ένωση, ποιος έχει βάλει στόχο να καταστρέψει τουλάχιστον ένα μέρος των κρατών-μελών του; Το ερώτημα μπορεί να φανεί προβοκατόρικο. Αλλά το ερώτημα αυτό γεννιέται από την κοινή λογική και τα τελευταία γεγονότα. Αντί νa βοηθήσει, η Ευρώπη χαντακώνει και χαντακώνεται σε ένα καταστροφικό κρεσέντο μπερδεμένων ή λανθασμένων αποφάσεων, αντιφατικών ανακοινώσεων που στη συνέχεια αποσύρονται, ασαφών διαψεύσεων και πλήρους αδιαφάνειας. Στην Κύπρο πρώτα αποφασίζει να φορολογήσει όλες τις καταθέσεις χωρίς εξαιρέσεις για να υποχωρήσει στη συνέχεια δημεύοντας το 40% των καταθέσεων των μεγάλων αποταμιευτών, οι οποίοι καλούνται να συγχρηματοδοτήσουν την αναδιάρθρωση των τραπεζών... Η πυρκαγιά στις καταθέσεις θέτει τις βάσεις μιας δυσπιστίας και διαφυγής κεφαλαίων από την Ευρώπη. Μια ευρωπαϊκή Πλατεία Ταχρίρ δεν είναι μακριά». * Η Αντριάνα Τσερετέλι είναι γνωστή Ιταλίδ...

του Γιάννη Τσαμίχα Η βαθιά οικονομική κρίση που πλήττει τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και ιδιαίτερα την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, αφήνει να διαφαίνεται, έστω και αμυδρά , ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας. Της παθογένειας , δηλαδή, που προϋπήρχε στις οικονομίες αυτές πολύ πριν την χρηματοοικονομική κρίση και τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα. Το εργασιακό κόστος των χωρών αυτών, για κάθε μονάδα προϊόντος, μειώθηκε δραστικά την περίοδο 2011-2012: στην Ελλάδα έπεσε στο 9.2%, στην Πορτογαλία στο 5,9% και στην Ισπανία στο 2,1%. Παρ´όλα αυτά  η υπεραξία που δημιουργήθηκε από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας δεν μεταφράζεται σε αύξηση της παραγωγικότητας . Δεν προέρχεται από  βελτίωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας ή από επενδύσεις κεφαλαίων και τεχνολογικών καινοτομιών, αλλά από δραστική μείωση του εργασιακού κόστους ως αποτέλεσμα χαμένων θέσεων εργασίας και παράλληλης μείωσης αποδοχών. Από όταν ξέσπασε η κρίση χρέους, στα τέλη του 2009, η Ευρωπαϊκή ...

του Στάθη Σ. Κάποτε  η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε  κράτη - μέλη . Δεν  ήταν  ποτέ τα κράτη-μέλη της, αλλά τουλάχιστον  αποτελείτο  από κράτη-μέλη. Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε ένα βήμα μπροστά και χίλια πίσω: έγινε  το  Διευθυντήριό   της  (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) - άτυπο Διευθυντήριο, αλλά αυτό διηύθυνε τα πράγματα, διότι οι ενωσιακοί θεσμοί, πλην των Συνόδων Κορυφής και της (σοβιετικού τύπου) γραφειοκρατίας, ήταν απλώς μπουρδίτσες. Στη   συνέχεια  η Ενωση έκανε ακόμα ένα (νεοφιλελεύθερο) βήμα μπροστά και δέκα χιλιάδες βήματα πίσω (προς την κοινωνική αναλγησία) κι έγινε Γαλλογερμανικός   Αξων . Μετ’   ου   πολύ  η Γαλλία (Σαρκοζί, Ολάντ) πήγε για τυρί και στον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους απέμεινε μόνη η  φύρερ   φον φράου   Μέρκελ . Βεβαίως , τα όρια της νέας Αγίας (Καλβινιστικής, Καθολικής και πολιτικώς ορθής) Γερμανικής Αυτ...

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΚΡΗ Ο ευρωμεσογειακός Νότος σε πρώτο και η κεντροβόρεια Ευρώπη σε δεύτερο πλάνο είναι οι σταθεροί και αμετακίνητοι επεκτατικοί στόχοι του καθοδηγούμενου από το εφιαλτικό δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε γερμανικού οικονομικού νεοαποικισμού. Οι Βρυξέλλες έχουν προ πολλού παύσει να είναι το κέντρο αποφάσεων της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Και χωρίς την παραμικρότερη διαδικασία συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά ως απλοί εντολοδόχοι, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης ακολουθούν, σχεδόν ασυζητητί, τις ντιρεκτίβες από τη Φρανκφούρτη, έδρα της ΕΚΤ, και το Βερολίνο, έδρα του εν εξελίξει Δ' (οικονομικού) Ράιχ. Κατά τα άλλα, η πρωτεύουσα της Ε.Ε. θυμίζει περισσότερο ένα πολυδάπανο κέντρο διπλωματικής αβροφροσύνης (la vie en roses), με ασπασμούς λυκοφιλίας και πληκτικές φιλοφρονήσεις μεταξύ των πατρικίων του Βορρά και των πληβείων του Νότου. Οσο για τους Ελληνες τηλεθεατές αυτών των θεατρικών δρωμένων, έχει καταντήσει ασφυκτικός κορσές το επίμονο ζουμ άλλοτε στη... γοητευτικ...

του Άρη Χατζηστεφάνου Προκλητικός απέναντι στην αυθεντία Ελλήνων πολιτικών, οικονομολόγων και δημοσιογράφων εμφανίστηκε για μια ακόμη φορά ο  Πολ Κρούγκμαν . Ο νομπελίστας οικονομολόγος εκφράζει με έπαρση την απορία του για την εμμονή της ελληνικής πολιτικής ελίτ να παραμένει στην ευρωζώνη, παρά τις καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία. Αμφισβητώντας σειρά διακεκριμένων Ελλήνων τηλεσχολιαστών αλλά και πολιτικών της κυβέρνησης, (που μέχρι πρότινος νόμιζαν ότι είναι γυναίκα) ο Κρούγκμαν επιστρέφει στην επιχειρηματολογία της συμμορίας της δραχμής. Είναι, όπως θα τον αποκαλούσε γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας κοινός «συμμορίτης». Έχει δηλαδή το θράσος να πιστεύει ότι ένα νόμπελ της συμφοράς του δίνει το δικαίωμα να αμφισβητεί μια πλειάδα Ελλήνων σχολιαστών, που πληρώνονται από τις τράπεζες για να εκφράζουν τα συμφέροντά τους στα νυχτερινά δελτία ειδήσεων. Τολμά να τα βάλει με μεγαθήρια της ενημέρωσης που προέβλεπαν εδώ και χρόνια ότι πιθανή...

του Τάσου Παππά Οι δύο φωνές μέσα μου παλεύουν δυνατά για να διεκδικήσουν το μυαλό μου. Η φωνή της φρόνησης και του ρεαλισμού -από τη μια- και η φωνή του πάθους, του αγώνα, της αντίστασης -από την άλλη. Η μάχη είναι σκληρή, η έκβαση ανοιχτή, αφού καμιά δεν κερδίζει κατά κράτος. Η φωνή της σύνεσης : «Μην κάνεις απερισκεψίες. Πού πάς ξυπόλητος στα αγκάθια. Ο αντίπαλος είναι πανίσχυρος και αδίστακτος. Θα σε τσακίσει. Έχει τα όπλα να το κάνει. Εσύ είσαι ένα βατράχι στο λάκκο που τσαλαβουτάνε τα βουβάλια. Άσε κατά μέρος τους ηρωισμούς και κοίταξε να σώσεις ό,τι σώζεται. Πρέπει να υπάρχεις και αύριο.  Καλύτερα ένας ταπεινωτικός συμβιβασμός από έναν αξιοπρεπή θάνατο.  Θα πέσεις τώρα, αλλά θα ξανασηκωθείς αύριο. Η ιστορία είναι γεμάτη από ανόητους ρομαντικούς που πήγαν κόντρα στους καιρούς και χάθηκαν παίρνοντας στο λαιμό τους αθώους ανθρώπους. Γνωρίζεις, ασφαλώς ,αυτό που έχει πει ο Θουκυδίδης ότι «οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν ...