Δυο δυνατές φωνές παλεύουν μέσα μου…
του Τάσου Παππά
Η φωνή της σύνεσης: «Μην κάνεις απερισκεψίες. Πού πάς ξυπόλητος στα αγκάθια. Ο αντίπαλος είναι πανίσχυρος και αδίστακτος. Θα σε τσακίσει. Έχει τα όπλα να το κάνει. Εσύ είσαι ένα βατράχι στο λάκκο που τσαλαβουτάνε τα βουβάλια. Άσε κατά μέρος τους ηρωισμούς και κοίταξε να σώσεις ό,τι σώζεται. Πρέπει να υπάρχεις και αύριο. Καλύτερα ένας ταπεινωτικός συμβιβασμός από έναν αξιοπρεπή θάνατο. Θα πέσεις τώρα, αλλά θα ξανασηκωθείς αύριο. Η ιστορία είναι γεμάτη από ανόητους ρομαντικούς που πήγαν κόντρα στους καιρούς και χάθηκαν παίρνοντας στο λαιμό τους αθώους ανθρώπους. Γνωρίζεις, ασφαλώς ,αυτό που έχει πει ο Θουκυδίδης ότι «οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και το αποδέχονται».
Διαχρονική αλήθεια. Δεν έχεις το δικαίωμα να παρασύρεις στον όλεθρο όσους στηρίζονται σε σένα και περιμένουν από σένα να τους οδηγήσεις σε ασφαλή λιμάνια. Θα στο αναγνωρίσουν. Όμως η κρίση της ιστορίας θα είναι αμείλικτη αν επιχειρήσεις το απονενοημένο διάβημα».
Η φωνή της αντίστασης: «Οι υποχωρήσεις έχουν και όρια. Αν σε βρουν μπόσικο σήμερα, αύριο θα απαιτήσουν κι άλλα. Ο κατήφορος δεν θα έχει τέρμα. Άλλο πράγμα ο αξιοπρεπής συμβιβασμός και άλλο η άνευ όρων παράδοση. Το παράδειγμά σου μπορεί να βρει μιμητές. Έτσι ανοίγουν οι νέοι δρόμοι. Εκτός πάσης λογικής ήταν το «όχι» το 1940. Μη ρεαλιστική φάνταζε η επιλογή της αντίστασης στην τριπλή κατοχή των Γερμανών, Ιταλών και Βούλγαρων. Τρέλα ήταν ο ξεσηκωμός το 1821. Για κείνους που έκαναν αυτές τις «τρέλες» είμαστε σήμερα υπερήφανοι και όχι για τους «συνετούς», τους «φρόνιμους», τους υπάκουους. Μου λες ότι φοβάσαι μήπως κάνεις λάθος. Σου θυμίζω αυτό που είπε ο Νίτσε: ‘τα λάθη των μεγάλων ανθρώπων αξίζουν σεβασμού, γιατί είναι πιο γόνιμα από τις αλήθειες των μικρών’».
Η μάχη εντός μου συνεχίζεται.
ΠΗΓΗ: www.aixmi.gr
Σχόλια