Αθήνα - Θεσσαλονίκη με 11 διόδια...
της Χριστίνας Ταχιάου
Ξεκινήσαμε με αυτοκίνητο από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη και σταματήσαμε 12 φορές. Η μία ήταν για καφέ και σάντουιτς. Οι 11 ήταν για διόδια.
Είχα αρκετά χρόνια να κάνω τη διαδρομή με αυτοκίνητο και δεν είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνει να υπάρχουν 11 σταθμοί διοδίων. Κάπου στην 5η φορά άρχισα να δυσανασχετώ. Δεν ήταν, τόσο, για το κόστος. Ήταν το ότι έπρεπε να ξανακόψεις ταχύτητα, να ξαναπροσπαθήσεις να δεις πόσο κοστίζουν τα διόδια γιατί το αναγράφει μόνο όταν φτάνεις κοντά στο κουβούκλιο, να ξανασταματήσεις, να ξαναψάξεις για το αντίτιμο, να ξαναπεριμένεις τη σειρά σου, να ξαναπληρώσεις, να ξαναξεκινήσεις και να ξανασυμμαζέψεις κάπου το χαρτάκι. Κι ακόμα ήμασταν λίγο μετά τη μέση.
Μετά την 6η φορά, η ενόχληση ήταν έντονη. Απ’ την 7η άρχισα να θυμώνω. Η 8η, 9η, 10η, 11η ήταν σπάσιμο νεύρων. Κάθε λίγα χιλιόμετρα, η ίδια καρμπόν διαδικασία! 11 φορές να κόψεις ταχύτητα, να προσπαθήσεις να δεις πόσο κοστίζουν τα διόδια, να σταματήσεις, να ψάξεις για το αντίτιμο, να περιμένεις τη σειρά σου, να πληρώσεις, να ξεκινήσεις και να συμμαζέψεις κάπου το χαρτάκι.
Συνολικά πληρώσαμε 24 ευρώ, εάν έκανα σωστά την πρόσθεση και δεν μου ξέφυγαν κάτι ψιλά.
Ας μην ανοίξουμε τη συζήτηση κατά πόσον πρέπει ή δεν πρέπει να πληρώνουμε διόδια και τι σόι δρόμους έχουμε. Για την οικονομία της συζήτησης, ας πούμε ότι πρέπει να τα πληρώνουμε. Ας μη σταθούμε καν στο ζήτημα του κόστους, ούτε στον τρόπο παραχώρησης από το κράτος. Ούτε στους όρους. Για την οικονομία της συζήτησης και μόνον…
Ας δούμε λίγο το πρακτικό κομμάτι.
Το να σταματήσεις 11 φορές για διόδια, σε μια διαδρομή 500 χιλιομέτρων, είναι σκέτο καψώνι. Σαν να σε τιμωρούν επειδή αποφάσισες να χρησιμοποιήσεις την πολύπαθη ΠΑΘΕ. Πόσο δύσκολο είναι να παίρνεις το χαρτάκι εισόδου και να χρεώνεσαι μια και καλή στον κόμβο εξόδου, χωρίς να σταματήσεις αυτές τις 11 γελοίες, ηλίθιες, ανόητες, άσκοπες, χρονοβόρες φορές;
Στον πολιτισμένο κόσμο, πάντως, κάπως έτσι συμβαίνει.
Είχα αρκετά χρόνια να κάνω τη διαδρομή με αυτοκίνητο και δεν είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνει να υπάρχουν 11 σταθμοί διοδίων. Κάπου στην 5η φορά άρχισα να δυσανασχετώ. Δεν ήταν, τόσο, για το κόστος. Ήταν το ότι έπρεπε να ξανακόψεις ταχύτητα, να ξαναπροσπαθήσεις να δεις πόσο κοστίζουν τα διόδια γιατί το αναγράφει μόνο όταν φτάνεις κοντά στο κουβούκλιο, να ξανασταματήσεις, να ξαναψάξεις για το αντίτιμο, να ξαναπεριμένεις τη σειρά σου, να ξαναπληρώσεις, να ξαναξεκινήσεις και να ξανασυμμαζέψεις κάπου το χαρτάκι. Κι ακόμα ήμασταν λίγο μετά τη μέση.
Μετά την 6η φορά, η ενόχληση ήταν έντονη. Απ’ την 7η άρχισα να θυμώνω. Η 8η, 9η, 10η, 11η ήταν σπάσιμο νεύρων. Κάθε λίγα χιλιόμετρα, η ίδια καρμπόν διαδικασία! 11 φορές να κόψεις ταχύτητα, να προσπαθήσεις να δεις πόσο κοστίζουν τα διόδια, να σταματήσεις, να ψάξεις για το αντίτιμο, να περιμένεις τη σειρά σου, να πληρώσεις, να ξεκινήσεις και να συμμαζέψεις κάπου το χαρτάκι.
Συνολικά πληρώσαμε 24 ευρώ, εάν έκανα σωστά την πρόσθεση και δεν μου ξέφυγαν κάτι ψιλά.
Ας μην ανοίξουμε τη συζήτηση κατά πόσον πρέπει ή δεν πρέπει να πληρώνουμε διόδια και τι σόι δρόμους έχουμε. Για την οικονομία της συζήτησης, ας πούμε ότι πρέπει να τα πληρώνουμε. Ας μη σταθούμε καν στο ζήτημα του κόστους, ούτε στον τρόπο παραχώρησης από το κράτος. Ούτε στους όρους. Για την οικονομία της συζήτησης και μόνον…
Ας δούμε λίγο το πρακτικό κομμάτι.
Το να σταματήσεις 11 φορές για διόδια, σε μια διαδρομή 500 χιλιομέτρων, είναι σκέτο καψώνι. Σαν να σε τιμωρούν επειδή αποφάσισες να χρησιμοποιήσεις την πολύπαθη ΠΑΘΕ. Πόσο δύσκολο είναι να παίρνεις το χαρτάκι εισόδου και να χρεώνεσαι μια και καλή στον κόμβο εξόδου, χωρίς να σταματήσεις αυτές τις 11 γελοίες, ηλίθιες, ανόητες, άσκοπες, χρονοβόρες φορές;
Στον πολιτισμένο κόσμο, πάντως, κάπως έτσι συμβαίνει.
ΠΗΓΗ: PROTAGON
Σχόλια