Βλάκας και γεννιέσαι και γίνεσαι...
Για πολλά πράγματα έχω αμφιβολίες, παίδες μου αγαπημένοι, αλλά για ένα πράγμα είμαι 100% πόζιτιβ: η ανθρώπινη βλακεία, η πιο διαδεδομένη και κυρίως η πιο ανίατη αρρώστια, θα ξεπαστρέψει τελικά το θλιβερό μας είδος. Διότι ο κάθε φθισικός, η κυρία με τις καμέλιες φερ’ ειπείν, μια υποψία την έχει ότι δεν χαίρει άκρας υγείας. Βλέπει το αίμα στα πτύελα και πάει ο νους της στο κακό, δεν ψάχνεται αν έφαγε φράουλες χτες το βράδυ. Ο καρδιακός πάλι βλέπει ότι λαχανιάζει σαν τρένο του ΟΣΕ μόλις ανεβεί δυο σκάλες και αρχίζει να σκέφτεται να κόψει τα 2 από τα 3 κιλά παϊδάκια που χλαπακιάζει στην καθισιά του. Ο βλαξ όμως έχει αυτοπεποίθηση. Τον φτύνουν και ρωτάει γιατί το yahoo weather δεν πρόβλεψε βροχή. Τον γιαουρτώνουν και νομίζει ότι είναι το νέο διαφημιστικό χάπενιγκ της ΦΑΓΕ. Βρίσκει το χέρι του πορτοφολά μέσα στην τσέπη του και πιστεύει ότι τον χουφτώνει λόγω ακατανίκητης ομορφιάς. Θα τον ξεχωρίσετε από μακριά μέσα σε μια παρέα γιατί είναι ο μόνος που δεν εκνευρίζεται με την ερώτηση "τι δεν καταλαβαίνεις;" γιατί, απλούστατα, τα καταλαβαίνει όλα. Οπότε δεν καταλαβαίνει τίποτα - που, στην τελική, είναι το ίδιο.
Θα μου πείτε -και θα 'χετε ένα άλφα δίκιο- γιατί μας πλάκωσες στα δοκίμια περί βλακών, κορίτσι; Την τελείωσες τη δουλίτσα που σου ανέθεσε ο νέος σου εργοδότης; Μερικοί θα ρίξουν τον λίθον του αναθέματος στη σημερινή νεολαία που αράζει και θεωρητικολογεί αντί να βάλει τον κώλο της κάτω να παράξει έργα δίνοντας χείρα βοηθείας στην πατρίδα. Και όμως κάνετε λάθος άπαντες οι δύσπιστοι. Το έκανα το έργον και μάλιστα το έκανα πανεύκολα ακριβώς γιατί ο πελάτης ήταν βλαξ!
Μπαίνω στο ψητό:
Όταν πήγαμε στο ραντεβού αρωματισμένοι σαν νυφίτσες και αποφασισμένοι σαν αλεπούδες, εγώ και το αφεντικούλι μου ο Σάκης, είχαμε κάνει διανομή καθηκόντων. Εγώ ανέλαβα τον Αντώνη, τον κοντό, πλούσιο και ελαφρά στραβοπόδη γκόμενο κι ο αφεντικούλης τη Στέλλα, τη στέκα, ξινή, αλλά ανθυπονοστιμούλα φίλη του. Εγώ είχα να παλέψω με το βλάκα κι αυτός με την υστερικιά. Κομμάτι από κέικ, που λένε.
Αράξαμε στις καρεκλίτσες μας, παίδες, και δηλώσαμε τυχαία-δε-νομίζω ότι εγώ είμαι stylist του Elle UK κι ο Σάκης επιχειρηματίας γενικώς και αορίστως (ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΜΠΟΝΟΥΣ: άμα ακούτε κάποιον να δηλώνει επιχειρηματίας γενικώς και δεν είναι ο Σπύρος ο Λάτσης, είναι αεριτζής τύπου Βουτσάς που δήλωνε στη Ζωή Λάσκαρη εισαγωγέας-εξαγωγέας και εννοούσε εισάγω αέρα φρέσκο στα πλεμόνια μου και μετά τον εξάγω εμπλουτισμένο με διοξείδιο του άνθρακος). Το ζεύγος ενθουσιάστηκε από το ποτένσιαλ: άμα είσαι βιοτέχνης φωτιστικών για κήπους (ναι, ναι, ο Αντωνάκης παράγει το θλιβερό κόκκινο μανιτάρι με τη λευκή βούλα που φύεται φωτεινότατο στους βλαχόκηπους των βορείων προαστίων) και γυμνάστρια αντίστοιχα κάπως ενθουσιάζεσαι και με τις εισαγωγές (ρούχων) και με τις εξαγωγές (μανιταριών).
Δεν προλάβαμε να τελειώσουμε τα ορντέβρ και τις συστάσεις και είχαμε πιάσει πλήρως τη φάση: ο κοντός γούσταρε τη στέκα που του πουλούσε μούρη κι έκανε τη δύσκολη. Ο κοντός όμως είχε φράγκα οπότε η στέκα θα τσιμπούσε εύκολα αν ο κοντός έπαιρνε το θάρρος να της την πέσει. Γι' αυτό άλλωστε και τον κυκλοφορούσε. Επίσης, τον κυκλοφορούσε επειδή δεν είχε γκόμενο. Ο κοντός την κυκλοφορούσε γιατί ένιωθε ότι τον αναβάθμιζε ως γκόμενο καθότι ένα κεφάλι ψηλότερη απ´ αυτόν. Επίσης, την κυκλοφορούσε επειδή δεν είχε γκόμενα. Και όλο αυτό το πράγμα αυτοί το λέγανε φιλία. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Συνεννοηθήκαμε με τα μάτια (με την ευκαιρία πρόσεξα πως το αφεντικούλι είχε πολύ γαμάτο μάτι. Μαύρο και αιχμηρό. Μπα, σε καλό μου, έπαθα λυρική έξαρση, η πανσέληνος θα 'ναι) και αρχίσαμε συγχρόνως να ψιθυρίζουμε και οι δύο στα αυτιά των στόχων χαχανίζοντας γοητευτικά (λέμε, τώρα) από καιρού εις καιρόν. Δεν βάζω το χέρι μου στο ευαγγέλιο τι σκατά έλεγε ο Σάκης στη στέκα αλλά, σας ορκίζομαι, παίδες μου αγαπημένοι, ότι πολύ το γούσταρε. Είχε αναψοκοκκινίσει και κατέβαζε τα κρασάκια σαν νερό πηγής Ζαγόρι με ωφέλιμα άλατα. Θα σας πω μόνο πώς χειρίστηκα εγώ τον κοντό. Πρώτα απ´ όλα τον έπιανα όλη την ώρα τύπου τυχαία (ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε όλες μας από τη Γιάννα Δασκαλάκη ώστε να γίνουμε κι εμείς μια μέρα Αγγελοπούλου). Μετά στα ξεκούδουνα του ρίχνω στ’ αυτί ένα «το ξέρεις ότι η Στέλλα σε γουστάρει τρελά έτσι;». Ο κοντός στραβοκατάπιε, κοκκίνισε και πείστηκε με τη μία (Ο βλαξ που λέγαμε). Το μυαλό του δεν ήταν κατασκευασμένο να την ψάχνει πολύ. Τι διάολο; σκέφτηκε. Ολόκληρη stylist του Elle UK δεν ξέρει τι της γίνεται; Άσε που η μάνα του είχε στρώσει το έδαφος επαναλαμβάνοντας τρις ημερησίως στο μπασμένο αγόρι ότι τα ακριβά αρώματα είναι σε μικρή συσκευασία (ισχύει, μαντάμ, αλλά μόνον εσείς βλέπετε το γιόκα σας σαν chanel no 5. Εμείς για πατσουλί τον κόβουμε)
«Το ξέρω αλλά μου κάνει τη δύσκολη», μου ψιθύρισε στ’ αυτί κόβοντας ταυτόχρονα την κίνηση και στο φλερτόζικο ζεύγος στέκας-Σάκη απέναντι. «Της την έπεσες, παιδί μου, ή κάνεις υποθέσεις;» επέμεινα εγώ. Υποθέσεις έκανε φυσικά, πού να την πέσει ο χέστης (και με την ευκαιρία, αγόρια παίδες, μη βγάζετε συμπεράσματα, ρε τρελά ατομάκια. Αν δεν δοκιμάσεις τη σούπα, πού ξέρεις αν είναι καυτή; Αμάν, πια, χέστες, που πιστεύετε ότι είστε και γεννημένοι κυνηγοί)
(Εδώ βάζω μια άνω τελεία, όπως με δίδαξε ο Νίκος ο Χατζηνικολάου. Η συνέχεια συνεχίζεται. Το αφεντικούλι μου στο Πρόταγκον με διέταξε να γράφω μικρότερα κομμάτια γιατί, λέει, δεν διαβάζετε τα μεγάλα κείμενα, ζώα, ε, ζώα. Ασταδιάλα πια, συγχύστηκα πάλι κι έχασα τον ειρμό μου.)
Σχόλια