Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους ψεύτες...

του Γιώργου Πήττα

[…] Τὸ βράδυ βρῆκα τὴν περικοπή:
«τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα» μᾶς λέει
«τὸν ἔριξαν χάμω καὶ τὸν ἔγδαραν
τὸν ἔσυραν παράμερα τὸν καταξέσκισαν
ἀπάνω στοὺς ἀγκαθεροὺς ἀσπάλαθους
καὶ πῆγαν καὶ τὸν πέταξαν στὸν Τάρταρο κουρέλι».
Ἔτσι στὸν κάτω κόσμο πλέρωνε τὰ κρίματά του
Ὁ Παμφύλιος ὁ Ἀρδιαῖος ὁ πανάθλιος Τύραννος […]
Το κλείσιμο του έσχατου ποιήματος του Γιώργου Σεφέρη.  31 Μαρτίου 1971.

Όταν ο ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης στην αγωνία του να φέρει πίσω τις ομάδες των ψηφοφόρων που έχουν μεταναστεύσει στο νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής επιβάλλει έναν τηλεοπτικό πλασιέ ως Υπουργό Υγείας, καταλαβαίνει κάποιος (αφού προσθέσει στον χυλό και όλα τα άλλα) πως η υπόθεση στο σύνολό της, είναι χαμένη. 

Γιατί βέβαια, η σημερινή συμμετοχή του Αδώνιδος έχει πολλαπλάσια μεγαλύτερο βάρος από εκείνη της  κυβέρνησης  που στήριξαν  ο αλήστου μνήμης ΛΑ.Ο.Σ  και ο τσομπάνης του.

Άλλωστε, έλαβε και τα εύσημα του Παγκαλολαλίστατου που τον απεκάλεσε «καλλιτέχνη της πολιτικής». Τι άλλο να ζητήσει πια από τη ζωή ο τσιριχτός;

Η επιλογή του  συγκεκριμένου κωμικοτραγικού κακέκτυπου αμερικανών τηλεοπτικών ευαγγελιστών – και όχι του ομογάλακτου πλην όμως απείρως σοβαρότερου ή σοβαροφανούς (διαλέξτε)  Βορίδη, είναι χαρακτηριστική.

Αν την εξετάσει  κάποιος ως δείγμα DNA της κυρίαρχης ελληνικής πολιτικής σκηνής, μπορεί χωρίς κόπο να καταλήξει στο συμπέρασμα:

Ακόμα, δεν έχουμε δει τίποτα!

Την ίδια στιγμή, σε ένα  ας πούμε παράλληλο κινηματογραφικό  μοντάζ, ο μέγας τελετάρχης, συγκεντρωσιάρχης και μάγος της φυλής των πιο άγριων ΠΑΣΟΚων  Παναγιωτακόπουλος, ως πρωθιερέας της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την σύμπραξη του κόμματος με τα ακροδεξιά στοιχεία και βάζει πλώρη για τις θάλασσες της ελευθερίας που θα του επιτρέψουν ηρωικές συμμαχίες «ανατροπής».

Κάπου εκεί, θα ενωθούν οι ρότες τους με τον Τσε και Βάρα Φωτόπουλο, και πολύ φοβάμαι πως θα δούμε όλο το ασκέρι της ΠΑΣΟΚικής παλαιοντολογίας να έρχεται εις γάμου κοινωνίαν με τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές . Ω Θεοί, πραγματικά, η ανακύκλωση της ιστορίας είναι μια κακή φάρσα.

Θυμάμαι που λέγαμε κοροϊδευτικά τον Κώστα Καραμανλή τον μικρό, «κουρασμένο».

Βλέπω τώρα μία κυβέρνηση στην Ελλάδα του 2013, αυτή που λέει πως θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα να συντίθεται από «ολόφρεσκες και ολόδροσες προσωπικότητες»: Παναγιωτόπουλος, Φώφη, Χρυσοχοΐδης, Γεωργιάδης,  Αθανασίου, Αβραμόπουλος , Βενιζέλος.

Η ολική επαναφορά του αυθεντικού δικομματισμού που προκειμένου να διαιωνίσει την Εταιρία Περιορισμένης Ευθύνης «Εξουσία» προχώρησε στον επίσημο αρραβώνα, ένα βήμα πιο κοντά στον από χρόνια πολλά προφητευμένο πλήρη γάμο τους. 

Ακόμα δεκαετία του 90 ήταν, που κάποιοι οξυδερκείς σημείωναν για το μέλλον του ΠΑΣΟΚΝΔ:

«θα διαλύσουν τα πάντα και μετά θα γίνουν ένα».

Ο σημερινός κυβερνητικός θίασος, είναι πιο θλιβερός και από εκείνο των συνταγματαρχών.

Εκείνοι τουλάχιστον, δεν  μιλούσαν για… εκσυγχρονισμό.

Το διαβόητο «μαύρο που έπεσε στις οθόνες μας» αποκτά λάμψεις φωτός μπροστά στο τι μας περιμένει.

Το κυβερνητικό σχήμα, φοβάμαι πως σε συνδυασμό με την επιδείνωση της κατάστασης-όπως την περιμένουν για μετά το καλοκαίρι πολλοί, είναι το bonustrack στο άθλιο φάλτσο της Χρυσής Αυγής.

Έρχεται να επιβεβαιώσει την πλήρη- και εν πολλοίς δίκαιη- απαξία προς το πολιτικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, έχει ήδη αποδείξει πως έχει πιάσει οροφή.

Αδυνατεί να γονιμοποιήσει τα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας καθώς είναι μονίμως χαμένος στις συνιστώσες αντιφάσεις του από τη μια, και στην Ανδρεο-Παπανδρεϊκή καρικατούρα που προβάλει ο Αλέξης Τσίπρας.

Επίπεδο ελληνικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου, που σε κανένα σημείο δεν καταφέρνει να συναντηθεί με την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία, οι επιστήμονες και το επαγγελματικά εξειδικευμένο προσωπικό της χώρας. Να είμαστε εξηγημένοι: Δεν έχω απολύτως τίποτα ενάντια στα αμφιθέατρα. Απλά, δεν καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες μίας χώρας.

Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ούτε ίχνος πολιτικής ηγεσίας που να εμπνέει και να εκπέμπει «όραμα» με συνταγή υλοποίησης.

Πείθονται φοβάμαι μόνο όσοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει διακυβέρνηση μιας χώρας που είναι μέρος ενός κόσμου που ταλανίζεται άγρια.

Από την Ελλάδα μέχρι την Πορτογαλία, από τη Βραζιλία μέχρι τη Χιλή, από την Τουρκία μέχρι το Δουβλίνο, από τη Μαδρίτη μέχρι τη Συρία,  οι κοινωνίες υφίστανται με διαφορετικό τρόπο μια άνευ προηγουμένου επίθεση αυταρχισμού, είτε αυτή εκδηλώνεται με την δικτατορία των Τραπεζών είτε με την θεόρατη αλαζονεία των ηγεσιών.

Παντού, ο Άνθρωπος συνθλίβεται και τα όνειρά του κατακρεουργούνται χωρίς αναισθητικό.

Ένας δρόμος γεμάτος εφιάλτες, που τον έστρωσαν οι επιφανείς ηγέτες του κόσμου , παντού, αφού απέσπασαν τον εαυτό τους από την πραγματικότητα, και έγιναν επαγγελματίες ψεύτες προκειμένου να υπηρετούν την αυτοσυντήρησή τους και το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο που κάνει την μαφία να φαντάζει ως παιδική χαρά.

Κάποιος φίλος ακαδημαϊκός, άριστος γνώστης των πραγμάτων, μου έλεγε πρόσφατα πως η μόνη λύση θα προέλθει από φιλελεύθερα στελέχη της κεντροαριστεράς που έχουν βαθιά στη συνείδηση τους  φυτεμένο, το όραμα της Ευρώπης των πολιτών, της κοινωνικής Ευρώπης, της Ευρώπης που ρίχνει όλο το βάρος της στην Εκπαίδευση και την καινοτομία.

Μπορεί και να συμφωνώ. Μόνο που οι συγκεκριμένοι κύκλοι –τουλάχιστον στην Ελλάδα- είναι και μειοψηφικοί και κυρίως είναι (συνήθως) ένα γιγάντιο, επηρμένο  και εκνευριστικό δήθεν.

Είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε πρακτικά.

Και αυτό σημαίνει, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μοναδικός  υπό αναμονή πόλος διακυβέρνησης ως δεύτερο κόμμα.

Επίσης σημαίνει πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ «σπάσει τα μούτρα του» λόγω ανεπάρκειας και πολλαπλής διελκυστίνδας συνιστωσών και ρευμάτων, θα ανατείλει η κατάμαυρη Χρυσή Αυγή σε μία κυβερνητική σύμπραξη με τους Καμένους Έλληνες και κάποια απολειφάδια της Νέας Δημοκρατίας. 

Δεν το θεωρώ απίθανο σενάριο.

Και ίσως, ποιος ξέρει, αυτή να είναι η κορύφωση της τραγωδίας που θα φέρει την κάθαρση.

Μία άνοδος-συμμετοχή της Χρυσής Αυγής σε κυβέρνηση, θα δώσει την απόλυτη και αδιανόητη Ύβρη.

Θα είναι πολιτικά και αισθητικά ο συμπυκνωμένος χυμός της αρρώστιας που υπάρχει μεν από τη σύσταση του κράτους, αλλά ξεκίνησε να καλπάζει  και να προσδιορίζει το ελληνικό «είναι» στα αισχρά χρόνια του Παπανδρεϊκού Αυριανισμού και των Παναγιωτακόπουλων.

Υπό αυτό το πρίσμα, μπορώ να ευχαριστήσω τον κο Σαμαρά για το «νέο» κυβερνητικό σχήμα, γιατί έτσι όπως το βλέπω, θα επιταχύνει τις διαδικασίες αποσάθρωσης ,  θα μας φέρει πιο κοντά στο δράμα και κατά συνέπεια στη λύση του. 

ΥΓ: Φαντάσου: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αιφνίδια, βλέποντας το κακό να έρχεται ως χιονοστιβάδα, σοβαρεύει. Κάνει προσκλητήριο σε προσωπικότητες ελλήνων από όλον τον κόσμο, ειδικών σε ζητήματα διαχείρισης κρίσεων, οικονομικούς, επιστήμονες, εξειδικευμένους συμβούλους τους βάζει κάτω όλους μαζί τους εξηγεί πως αυτή η στιγμή δεν προσφέρεται για να βγάλει ο κάθε ένας το ιδιαίτερο ιδεολογικό του όνειρο και όλοι μαζί, παράγουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης με κοινωνικό στίγμα και προσαρμογής της Ελλάδας στις  καλώς εννοούμενες απαιτήσεις της πραγματικότητας. Απαλλάσσεται από το κόμπλεξ του «διαχειριστή της καπιταλιστικής κρίσης» και, κοιτάζει πως θα ξαναβάλει τη χώρα σε λειτουργία για να φρενάρει την κατρακύλα. Κόβει με το μαχαίρι τις παρλαπίπες διαφόρων στελεχών, πλησιάζει όλους εκείνους που θέλουν να συνεισφέρουν στη δημιουργία μίας σύγχρονης Ελλάδας- στο πλαίσιο των δεδομένων . Γιατί, καταλαβαίνει επιτέλους, πως τα προβλήματα των ανθρώπων που έχασαν τις δουλειές τους, των νέων που δεν βρίσκουν δουλειά, του παράλυτου εκπαιδευτικού συστήματος, του κατεστραμμένου και από τις σπατάλες Εθνικού Συστήματος Υγείαςδεν μπορούν να περιμένουν.  Έτσι, αφήνει στη μπάντα τον λαϊκισμό και φέρνει κοντά του, όλους όσους έχουν μυαλό να προσφέρουν.  Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί η συγκυρία τον έφερε σε αυτά τα ποσοστά. Γιατί, αυτή τη στιγμή, το ζητούμενο, δεν είναι δυστυχώς ο Σοσιαλισμός και η κοινοκτημοσύνη των αγαθών μέσα από λαϊκή εξουσία. Είναι, σα να ζητάμε από κάποιον με σπασμένα πόδια να τρέξει κατοστάρι.  Πρέπει όμως πρώτα, να περπατήσει. Αλλιώς, πραγματικά, θα ψήφιζα  ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τουλάχιστον έχει μια καθαρή ιδεολογική ματιά  στα πράγματα, μέσα από την «πολυτέλεια» του 1,5%, άντε 2%. Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει τίποτα από τα παραπάνω, αφήνω την φαντασία και επιστρέφω στην ElmStreet, στο εφιάλτη του δρόμου με τους ψεύτες. Προσδοκώ την κορύφωση της ύβρεως, μήπως και.

ΠΗΓΗ: www.tvxs.gr