Πολιτική Ευρώπη: η νέα γερμανική ατζέντα και η θέση της Ελλάδας
Τα νέα μέτρα που, υποτίθεται, δεν επρόκειτο να υπάρξουν, είναι ήδη εδώ: κάποια από αυτά τα περιγράφει η έκθεση της Ευρωπαικής Επιτροπής και πιθανότατα, δεν είναι τα μόνα. Όμως η υιοθέτησή τους από την κυβέρνηση, όταν έρθει η στιγμή, ίσως να είναι και η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι, καθώς το μόνο που θα πετύχουν θα είναι να σπρώξουν ακόμα περισσότερο την οικονομία στο βούρκο και την κοινωνία στα άκρα, ενώ είναι λίαν αμφίβολο αν, την ίδια στιγμή, θα καταφέρουν να κάνουν το πρόγραμμα βιώσιμο.
Εν τω μεταξύ, την ίδια στιγμή, θα τελειώνει και το «μορατόριουμ» των Γερμανών: μετά τις εκλογές τους θα αποδεσμευθούν από την ανάγκη για «ηρεμία» και θα συνεχίσουν την πίεση προς την Ελλάδα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Παρά τις συνεχείς γερμανικές διαψεύσεις, η ελληνική πολιτική ηγεσία εξακολουθεί και ελπίζει σε μία αλλαγή της γερμανικής στάσης αμέσως μετά τις εκεί εκλογές: αυτή είναι η «απάντησή» της σε ένα πρόβλημα που όσο περνά ο χρόνος αντί να κατευνάζεται, φουσκώνει όλο και περισσότερο.
Η κοντόφθαλμη αυτή αντίληψη έχει φυσικά μία εξήγηση: η Ελλάδα αναζητά έναν από μηχανής θεό εκεί που δεν υπάρχει, γιατί αυτό που πραγματικά υπάρχει δεν οδηγεί παρά μόνον στην καταστροφή της.
Όμως η ελληνική πολιτική επιμένει να σκέπτεται με επαρχιακούς και μερικούς όρους: δεν βλέπει τη μεγάλη εικόνα. Κι αυτή είναι ότι οι μεθοδικοί Γερμανοί που από το χειρισμό της κρίσης κατάφεραν να θεμελιώσουν μία Ευρώπη την οποία διοικεί αποκλειστικά το Βερολίνο, θα προχωρήσουν τώρα στο επόμενό της στάδιο – δεν είναι κάτι που το κρύβουν, το λένε και αυτό, απλώς εδώ κανείς δεν το ακούει.
Η πολιτική Ευρώπη θα είναι το επόμενο βήμα: όλα όσα συμβαίνουν ως τώρα, είναι, κατά κάποιο τρόπο, τα προαπαιτούμενά της. Κι αυτό σημαίνει ότι θα επιβάλλουν ριζικές αλλαγές στις ευρωπαικές συνθήκες προκειμένου να πετύχουν τη θεσμοποίηση της ηγεμονίας τους όπως ακριβώς αυτή περιγράφεται από το 2011 σε επίσημα κείμενα του κυβερνώντος γερμανικού κόμματος: η γερμανική επίσημα εκπεφρασμένη επιθυμία είναι να φτάσουμε σε μία Ευρώπη που θα εκλέγει ακόμα και έναν πρόεδρο από το λαό με κοινή ψηφοφορία όλων των πολιτών της.
Αυτή η «ολοκλήρωση» θα αποτελέσει και το μεγάλο στοίχημα της τρίτης θητείας Μέρκελ. Αυτή η νέα γερμανική ατζέντα θα μονοπωλήσει τις προσπάθειες του Βερολίνου μετά το Σεπτέμβριο. Γι αυτό οι Γερμανοί δεν θέλουν να «χάνουν χρόνο» παρά το πολλαπλό κόστος που έχει για τις χειμαζόμενες κοινωνίες η πορεία των προγραμμάτων «σωτηρίας». Αυτή η ατζέντα είναι το πραγματικό θέμα. Όλα τα υπόλοιπα, τα μέχρι στιγμής, υπήρξαν τα προαπαιτούμενά της.
Η ξαφνική πύκνωση των επαφών ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ από σήμερα, σε ένα καθοριστικής σημασίας ταξίδι του υπουργού Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλου στην Ουάσιγκτον, μέχρι τις 8 Αυγούστου που θα μεταβεί εκεί ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, πρέπει να έχει αυτό το ζήτημα ως πρώτιστο, ως άξονα της εθνικά κρίσιμης επαναπροσέγγισης με τις ΗΠΑ: το ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας σε μία γερμανική πολιτική Ευρώπη κι όχι να περιοριστεί σε αποσπασματικές προσεγγίσεις χωρίς ένα νέο όραμα για την Ελλάδα. Και το όραμα δεν μπορεί πια να είναι άλλο από το πώς η Ελλάδα θα διαφύγει από αυτή την εφιαλτική πορεία.
ΠΗΓΗ: www.tovima.gr
Σχόλια