Το αυτονόητο που άργησε. Μέχρι τώρα η ηγεσία της κυβέρνησης, με τη δίβουλη στάση της απέναντι στο φαινόμενο του νεοναζισμού, καλλιεργούσε αίσθημα ασφάλειας για τους χρυσαυγίτες.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: η κυβέρνηση είπε διά του εκπροσώπου της ότι «η δημοκρατία δεν εκβιάζεται». Σωστό. Αρκεί βεβαίως να μη δίνει την εντύπωση ότι είναι εκβιάσιμη. Αν οι θεσμοί και οι μηχανισμοί της δεν λειτουργούν όπως πρέπει και όπως επιβάλλουν το Σύνταγμα και οι νόμοι, αφήνουν το περιθώριο στους εχθρούς της να δρουν ανεξέλεγκτα, να οργανώνονται και να σχεδιάζουν την υπονόμευσή της. Μέχρι τώρα η ηγεσία της κυβέρνησης, με τη δίβουλη στάση της απέναντι στο φαινόμενο του νεοναζισμού, καλλιεργούσε αίσθημα ασφάλειας για τους χρυσαυγίτες. Τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού θεωρούσαν μεγαλύτερο εχθρό για τα συμφέροντά τους τον ΣΥΡΙΖΑ και ως τέτοιο τον αντιμετώπιζαν. Σύμβουλοι και συνεργάτες του πρωθυπουργού, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζουν να το κάνουν. Ομως η επιμονή του μεγάρου Μαξίμου και της Χαρ. Τρικούπη στη φιλολογία για τα δύο άκρα ήταν βούτυρο στο ψωμί της Ακρας Δεξιάς, ενώ οι εξοργιστικές απόψεις γνωστών δημοσιολόγων περί «σοβαρού εθνικισμού» που θα μπορούσε να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία μετέτρεπαν τον εθνικοσοσιαλισμό από παρία της πολιτικής ζωής σε οιονεί συνομιλητή της συντηρητικής παράταξης. Κι όμως, όλα ήταν εδώ και φώναζαν: Οι δηλώσεις των στελεχών της Χρυσής Αυγής κατά της δημοκρατίας ήταν πολλές και μερικές εξ αυτών έγιναν μέσα στη Βουλή. Οι δικογραφίες από τις οποίες προέκυπτε πέραν πάσης αμφιβολίας η εγκληματική δράση της οργάνωσης ήταν σκορπισμένες σε διάφορα ανακριτικά γραφεία. Τα περιστατικά βίας με πρωταγωνιστές παράγοντες της Χρυσής Αυγής ήταν καθημερινό φαινόμενο. Οι καταγγελίες για εισοδισμό της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία ήταν συνεχείς και τεκμηριωμένες. Επρεπε να έχουμε την επίθεση κατά των μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα, τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη και τις πιέσεις ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών για να αρχίσει να ξυπνάει το κράτος και η Δικαιοσύνη. Ο εισαγγελέας Βουρλιώτης έκανε μια απλή κίνηση. Μάζεψε τις δικογραφίες, κάλεσε μάρτυρες ανθρώπους που γνωρίζουν τον τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης, διάβασε το καταστατικό της Χρυσής Αυγής και κατέληξε στο αυτονόητο συμπέρασμα, ότι απέναντί του έχει μια συμμορία με στρατιωτική δομή, αντιδημοκρατικές πρακτικές και αιμομικτικές σχέσεις με τμήματα του σκληρού πυρήνα του κράτους. Και έπραξε τα δέοντα.
ΠΗΓΗ: H εφημερίδα των Συντακτών
Σχόλια