ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Οι Πολίτες των Αμπελοκήπων σας εύχονται καλή χρονιά!

Να μην τον εμπλέκουν "στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους", ζητάει ο Μίκης Θεοδωράκης με αφορμή την πρόταση του Ευάγγελου Βενιζέλου να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο σπουδαίος Έλληνας μουσικοσυνθέτης από την πρώτη στιγμή εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του στο περιβάλλον του για το γεγονός, όπως επισήμανε το protothema.gr, ωστόσο λόγω της περιπέτειας της υγείας του δεν είχε εκφραστεί δημόσια. Επειδή όμως η συζήτηση γύρω από το όνομά του συνεχίζεται με δημοσιεύματα, ο Μίκης Θεοδωράκης προέβη σε δήλωση στην οποία αναφέρει: " Στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σ...

του Φίλιππου Σαββίδη Οι καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις αναπόφευκτα επηρεάζουν το σκηνικό που στήνεται στην Τουρκία ενόψει των εκλογών που θα γίνουν εντός του 2014.  Ο νέος χρόνος θα είναι πολιτικά πυκνός για το τουρκικό πολιτικό σύστημα.  Σημείο-σταθμός θα είναι οι Αυτοδιοικητικές εκλογές στις 30 Μαρτίου 2014.  Οι εκλογές αυτές είναι συνήθως πρόκριμα για τις γενικές εκλογές οι οποίες είναι προγραμματισμένες για το 2015.  Ωστόσο, ήδη συζητείται το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.  Ειδικά εάν ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν νιώσει ότι ο κλοιός στενεύει για τον ίδιο και το κόμμα του. Μεταξύ Δημοτικών και γενικών εκλογών θα γίνουν τον Αύγουστο προεδρικές εκλογές.  Οι τελευταίες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία διότι θα ξεκαθαρίσουν εάν ο Ταγίπ Ερντογάν θα είναι ή όχι ο νέος ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου Τσιανκαγιά και θα αναδείξουν το νέο πρωθυπουργό για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.  Μέχρι το ξέσπασμα του σκανδάλου το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ...

του Νίκου Μπογιόπουλου «Και συ τι δουλειά κάνεις, ρε Γκρούεζα;» Η στήλη  παρότι ανακουφισμένη από τις εξελίξεις στο θέμα Τομπούλογλου, παρότι ικανοποιημένη που για μια ακόμα φορά το καλό θριάμβευσε πάνω στο κακό, συνεχίζει να έχει μερικές απορίες.    Απορία πρώτη:  Με εκείνο το καθεστώς που θέλει τον κάθε αποτυχημένο πολιτευτάκια να πιάνει στασίδι στη διοίκηση του τάδε δημόσιου φορέα ή του δείνα δημόσιου οργανισμού, τι γίνεται;  Με το μοντέλο που θέλει το κάθε παράσιτο του κομματικού σωλήνα, τον κάθε ασπάλακα της συνομοταξίας «τα δικά μας παιδιά» να βολεύεται σα βδέλλα πάνω στο σώμα της κοινωνίας, τι γίνεται; Κάτι μας λέει ότι το έργο συνεχίζεται κανονικότατα. Όπως ακριβώς το έλεγε ο Μαυρογιαλούρος (Κωνσταντάρας) στον Γκρούεζα (Παπαγιαννόπουλο):  « Και πώς ζεις εσύ ρε Γκρούεζα, τι δουλειά κάνεις;»  ρωτούσε ο Κωνσταντάρας τον κομματάρχη Παπαγιαννόπουλο.  «Μα εγώ είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ»,  απαντούσε εκείνος αφοπλιστικά... ...

του Γιάννη Βαρουφάκη Πριν από μερικές βδομάδες, ο ευρωπαϊστής François Heisbourg, πρόεδρος του (γαλλικού) Διεθνούς Ιδρύματος Στρατηγικών Σπουδών, δημοσίευσε το «Τέλος του Ευρωπαϊκού Ονείρου» (La Fin du Rêve Européen). Χωρίς περιστροφές, γράφει:  «Το όνειρο έγινε εφιάλτης. Καιρός να αποδεχθούμε ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλείται από το ευρώ. Ήταν λάθος μας να πιστέψουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ομοσπονδιακές δομές για να σώσουμε ένα νόμισμα. Τα χρήμα πρέπει να εξυπηρετεί τις πολιτικές δομές. Όχι το αντίθετο.» . Ανεξάρτητο αν έχει δίκιο ή όχι, μόνο και μόνο ότι τέτοιες φωνές ακούγονται στον πυρήνα της Ευρώπης από τέτοιες προσωπικότητες σηματοδοτεί κάτι σημαντικό. Μια στροφή που προαναγγέλλει αυτό που έρχεται: τη σταδιακή επανεθνικοποίηση των κεντρικών πολιτικών της ΕΕ και την αποδόμηση του πυρήνα της. Το ότι ο κ. Heisbourg δεν είναι φωνή βοώντος είναι προφανές σε όποιον παρακολουθεί τον δημόσιο διάλογο στη Γαλλία και, γενικότερα, στη Β. Ευρώπη. Σε πρόσφατη δημοσ...

του Χρήστου Γιανναρά «Δεν θέλω εκδίκηση, θέλω δικαιοσύνη: Nα τους πάρει το κράτος τις περιουσίες που απόκτησαν όσο είχαν αξιώματα. Kαι να τους δώσει μια σύνταξη τριακόσια ευρώ, όσα δίνουν αυτοί σήμερα σε μάς, που λιώσαμε σαράντα χρόνια στη σκληρή δουλειά». Aυτή η φράση βγήκε από τα χείλη μιας γυναίκας που δούλεψε, από τα δεκαέξι ώς τα εξήντα της, μαγείρισσα σε δημόσιο ίδρυμα: Σαράντα τέσσερα χρόνια να σηκώνει δεκάδες κιλά τα κατεψυγμένα κρέατα, τσουβάλια τις πατάτες και τα όσπρια, ατελείωτα τελάρα τις ντομάτες, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά – λαχανιασμένο καθημερινό οχτάωρο τρεχαλητό και άγχος να τα προλάβει όλα, μέσα στο πύρωμα από τους φούρνους και τη «στόφα». Mέσα εκεί έζησε τέσσερις εγκυμοσύνες και τέσσερις λοχείες, συν δύο εγχειρήσεις για κιρσούς, τίμημα του φιλότιμου και της ευσυνειδησίας της. Mε μόνη ελπίδα, όλα αυτά τα χρόνια, «να ζήσει σαν άνθρωπος κι αυτή όταν θα φτάσει επιτέλους στη σύνταξη. Aλλά να τώρα, που περιμένει δυο χρόνια να «βγει» η σύνταξη του IKA και η σύνταξη ...

Του ΧΑΡΙΔΗΜΟΥ Κ. ΤΣΟΥΚΑ καθηγητή των Πανεπιστημίων Κύπρου και Warwick  Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος για να κάνεις αυτό που υποδεικνύει η κοινή λογική: για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημά σου πρέπει να δεχθείς πρώτα ότι υπάρχει! Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Χρειάζεται κουράγιο και αυθεντικότητα - δύο δυσεύρετες ηθικές ποιότητες. Αυτό που μας αποτρέπει να αντικρίσουμε κατάματα τα προβλήματά μας είναι αυτό που ο αείμνηστος ψυχολόγος Κρις Αργύρης ονόμαζε «επιδέξια άγνοια» («skilled igno-rance») - η καλλιεργημένη προδιάθεση να προσπερνάμε τα προβλήματά μας. Ηάγνοια δεν προκύπτει εξαιτίας τής μη γνώσης διαθέσιμων πληροφοριών, αλλά ως αποτέλεσμα συνηθειών (άρα: δεξιοτήτων), οι οποίες καλλιεργούνται με τρόπο ώστε το άτομο ή η ομάδα να μη βιώσουν τη δυσφορία, ενίοτε έως και υπαρξιακή δυσανεξία, που επιφέρει η παραδοχή του προβλήματος. Η απώθηση και η αυταπάτη είναι οι κύριοι μηχανισμοί λειτουργίας. Η περίπτωση της κίνησης των «58» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστε...

του Δημήτρη Δανίκα Ποιος είμαι εγώ που κρίνω και κατακρίνω; Περίπου ο κανείς. Το πιστεύω και το ομολογώ. Ομως αυτό δεν μου στερεί το δικαίωμα να προτείνω και να αναθεωρώ. Οπως τώρα εδώ. Λέω λοιπόν. Στον εαυτό μου. Στο δεύτερο, αόρατο, μισό μου: Κάνε περισσότερα, μίλα λιγότερο. Do it, don’t say it! Ας πούμε. Σήκω από τον καναπέ. Stop γκρίνια, μουρμούρα, υβρεολόγιο και μούντζα. Γιατί έτσι βολεύεται, προσωρινά, το θυμικό σου. Γιατί έτσι υποβιβάζεις σε καφενείο το επίπεδό σου. Γιατί έτσι εκτονώνεις τον θυμό σου. Και γιατί έτσι παριστάνεις τον μάγκα στον διπλανό σου. Τελείωσε η σχέση σου με τον άνθρωπό σου; Φύγε! Ολα είναι δυνατά. Αρκεί να το θέλουμε πραγματικά! Κρίνε πρώτα τον εαυτό σου. Ας πούμε. Αν και ο ίδιος φοροφυγάς, μην κρίνεις τον γείτονά σου που κι αυτός έχει κερδίσει με την ίδια λαμογιά. Ας πούμε. Αν κι εσύ έχεις φορέσει κέρατα στον άνθρωπό σου, να περιμένεις να σ' τα φορέσει κι αυτός στο κούτελό σου. Η αυτοκριτική, ο μονόδρομος που οδηγεί στην αρετή της αυτογνωσίας...

Του Τάσου Παππά Η πολιτική, όσο κι αν δεν αρέσει στους φιλελεύθερους, είναι μια διαρκής σύγκρουση, ένας πόλεμος ανάμεσα σε αντιπάλους με ανταγωνιστικά συμφέροντα. Τα περί διαλόγου και συναίνεσης ακούγονται ευχάριστα και μπορούν να αποδώσουν όταν έχουμε να κάνουμε με ισοδύναμους ή σχεδόν ισοδύναμους παίκτες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο συμβιβασμός μπορεί να αποδειχτεί αμοιβαία επωφελής. Διαφορετικά, ο νικητής τα παίρνει όλα. Στις μέρες μας, το ένα από τα δύο μέρη της διελκυστίνδας, δηλαδή οι εργαζόμενοι, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση και αδυνατεί να προβάλει αποτελεσματική αντίσταση. Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις στη φάση της επέκτασης να δανείζονται και στη συνέχεια, όταν τα οικονομικά μεγέθη εκτροχιάστηκαν, τις πίεσαν να προωθήσουν πολιτικές λιτότητας. Τη στιγμή που η διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων εξασθενούσε, λόγω του κατακερματισμού των μισθωτών, της παγκοσμιοποίησης, της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού τομέα και της οπορτουνιστικής λογ...

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ   Άνοιξαν το δρόμο στους Έλληνες να «απαλλαγούν» από τους θεούς και να κατακτήσουν τη φύση   Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου   Δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν από τον Φρόιντ, ο «Έρως και Αντέρως», γλυπτή σύνθεση δύο σωμάτων αξεδιάλυτα δεμένων στην αντίθεσή τους, ξεχωρίζει για τη διεισδυτικότητα και την πρωτοτυπία του στο Μουσείο της Εφέσου. Μια «ψυχαναλυτική» οξυδέρκεια που προσεγγίζει και ο δημιουργός της Μελπομένης, μούσας του θεάτρου, που κρατάει στο χέρι το προσωπείο της, στο Μουσείο της Αφροδισιάδας, στο σύνορο περίπου Λυδίας, Καρίας και Φρυγίας.   Το λάξεμα της αντίθεσης, στο φόντο μιας άλλης, ανάμεσα στο άψυχο υλικό του γλύπτη και τη ζωντάνια της σύγκρουσης, ταιριάζει όσο πουθενά αλλού εδώ, στην Έφεσο, πατρίδα του Ηράκλειτου, ιδρυτή της διαλεκτικής, επιστήμης των αντιθέσεων. Η Έφεσος ήταν στο κέντρο του Πανιωνίου, του ιωνικού δωδεκάπολου του Ηροδότου, που περιελάμβανε δέκα ιωνικές πόλεις, τη Σάμο και τ...