Ένα ποτάμι να ξεπλύνει την Ελιά...
Ενώ η «ελιά» μαράθηκε μόλις τη φύτεψαν, ένα ρυάκι ευελπιστεί να γίνει το ποτάμι για να πλεύσει το πολιτικό σύστημα. Στο άνυδρο τοπίο, που κάποιοι αυτοπροσδιορίζουν ως κεντροαριστερά, η ελιά εκτός από τη λειψυδρία είχε να αντιμετωπίσει και το πετρώδες έδαφος της λιτότητας που υπηρετεί με ζήλο και το χέρσο της διαφθοράς που επί δεκαετίες συντηρούσε -αν όχι υπηρετούσε- ο ψευδότιτλος σοσιαλιστικός πολιτικός χώρος. Αυτό το τοπίο προσπαθεί να σμιλεύσει και το ποτάμι…
Το σύστημα αναζητά εδώ και πολύ καιρό τρόπους επιβίωσης κι ελέγχου της κυβερνητικής πολιτικής. Οι ελίτ αγωνιούν για το μέλλοντους κι επενδύουν συνεχώς -μα ανεπιτυχώς- στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Η ένταση όμως των μέτρων και η ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία έφεραν τους πολίτες στην σκηνή (έστω κι ως κομπάρσους). Οι πρώτες αντιδράσεις του 2010 και αργότερα του 2011 έδειξαν ότι οι πολίτες που αρνούνται να υποταχθούν δεν είναι λίγοι.
Η συγκυβέρνηση και οι τεχνοκράτες «που δε φοβούνται το πολιτικό κόστος» αντικατέστησαν τη βούληση των πολιτών. Άλλωστε, με αυτό το επιχείρημα σκόπευε το μιντιακό κατεστημένο να ανακόψει την άρνηση των πολιτών για συγκεκριμένες πολιτικές και να επιτεθεί στην -πλατωνική μας- δημοκρατία, στην οποία ο πολίτης τάχα δε γνωρίζει και δε θέλει, αλλά ο σοφός τεχνοκράτης μπορεί. Αργότερα, ήρθε η κοινοβουλευτική συμμαχία δύο κομμάτων που υποτίθεται ότι ακολουθούσαν εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική.
Αργότερα, όλοι επένδυσαν σε μια «ελιά». Βέβαια, απέκρυπταν πως όταν ιδρύθηκε η ιταλική συμμαχία ή νωρίτερα όταν ο Μιτεράν ένωσε όλα τα τροτσκιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κι οργανώσεις, ήταν απαίτηση του ιταλικού και του γαλλικού κινήματος, ότι ήταν αποτέλεσμα της πίεσης των πολιτών. Και βέβαια απέκρυψαν ότι οι συμμαχίες έγιναν κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Βασικός, άλλωστε, στόχος της ιταλικής «ελιάς’ και του μιττερανικού σοσιαλιστικού κόμματος ήταν η πολιτική αντιμετώπιση της δεξιάς και η μερική αναδιανομή του πλούτου μέσω ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας προς όφελος των αδύναμων πολιτών.
Αντίθετα, η ελληνική «ελιά» ήρθε με τεχνητό τρόπο να φυτρώσει με σάπια συστατικά, βαθιά διαπλεκόμενα και –πολλά- διεφθαρμένα, όχι μόνο από «τα πάνω» αλλά μακριά κι αντίθετα από τα κινήματα. Αντί να έρθει ως απάντηση στην κοινωνική καταπίεση, ως ένας δρόμος αντίστασης στη νεοδεξιά, εμφανίστηκε ως αντιμετώπιση της αριστεράς που απειλεί το σύστημα.
Εχθές, ήρθε στην επιφάνεια ένας νέος πολιτικός σχηματισμός να προστεθεί δίπλα σε εκείνους που οδήγησαν την κοινωνία σε συνθήκες πολέμου. Ένα πολιτικό μόρφωμα ακόμα υπό μορφοποίηση, ευέλικτο όπως το νερό, εμφανίστηκε από το πουθενά ως μία ακόμα προσπάθεια τηλεοπτικής καθήλωσης των αγανακτισμένων κι αναποφάσιστων πολιτών.
Μακριά -και πάλι- από τις λαϊκές ανάγκες και με τη βοήθεια που προσφέρει η μιντιακή αναγνώριση, ο κ. Θεοδωράκης προσπαθεί να απορροφήσει μερίδιο στους αντισυστημικούς πολίτες.Με πρωταγωνιστή ένα μιντιακό κύκλωμα που τόσους μήνες αποσιωπούσε τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων ή τις πρόβαλε σοβαρά προβλήματα με την ελαφρότητα του lifestyle, κάποιοι επενδύουν στη μετεξέλιξη της πολιτικής σε κουτσομπολιό και δημοσιογραφική υπόθεση.
Και φυσικά δε μιλάμε απλά για ένα δημοσιογράφο που θα δοκιμαστεί στην πολιτική σκηνή. Μιλάμε για τον επικεφαλής ενός κόμματος. Είναι σημαντικό δε να δούμε τη μετεξέλιξη του πλέον συστημικού και διαπλεκόμενου καναλιού της χώρας με την άμεση συμμετοχή του στην πολιτική. Από αυτό το κανάλι βγήκε ο Αντώνης Λιάρος, με αυτό συνδέεται ο βουλευτής Ανδρέας Ψυχάρης,από αυτό ξεπηδά και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Παρά τις όποιες προσπάθειες το σύστημα δεν αντέχει. Δεν αντέχει γιατί τελικά οι προσπάθειες ανάνηψης γίνονται με φυτικά ματζούνια και σπόρους καβουρδισμένους πάνω σε κλινικά νεκρά πολιτικά σώματα.
Ωστόσο, ας μην παραβλέπουμε ότι οι ατελέσφορες αυτές προσπάθειες αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, μετά τη χωροθέτηση της αριστεράς από το περιθώριο στην οδό της εξουσίας, έχουν καταφέρει να χαρίσουν χρόνο στη συγκυβέρνηση να επιβιώσει. Παρά τη λαϊκή κατακραυγή επέβαλε ένα αυταρχικό διοικητικά και τρομοκρατικό καθεστώς, διαλύοντας ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για το ρόλο της φορολόγησης ως μέσο περιορισμού των κοινωνικών αντιθέσεων και του κράτους ως οικονομικού πυλώνα.Ταυτόχρονα, η προπαγάνδα εδώ και μήνες έχει καταφέρει να μετριάσει τις αντιδράσεις των πολιτών και να περιορίσει την κοινωνική έκρηξη…
Η αναδιάταξη και η επιβίωση όμως είναι θέμα των πολιτών. Αυτοί τελικά θα αποφασίσουν, παρά τις αυταπάτες που καλλιεργεί η κυβέρνηση και το κλίμα τρομοκρατίας που εγκαθιδρύουν οι λακέδες του συστήματος.
Kατεβάστε ελεύθερα το πολιτικό δοκίμιο «η μεσαία τάξη στην αγχόνη της κρίσης» του Δήμου Χλωπτσιούδη από εδώ ή διαβάστε το online
ΠΗΓΗ: www.tvxs.gr
Σχόλια