Οποιος πέφτει, πέφτει και δεν σώνεται σε καμία περίπτωση

του Κώστα Καίσαρη

ΚΑΙ να σκεφτείς ότι ακόμα έχουμε Απρίλιο μήνα. Καταλαβαίνεις, δηλαδή, τι έχει να γίνει όταν μπει 

το καλοκαίρι και σφίξουν οι ζέστες. Ο Στέφανος Τζουμάκας ίδρυσε νέο κόμμα! Ποιος είναι, σου λέει, ο Λοβέρδος; Ποιος είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης, που πάει να μας φάει το ψωμί; Πήγε κανένας πολιτικός να κάνει τον δημοσιογράφο, να κάνει τον γιατρό ή τον δικηγόρο; Αυτοί γιατί μπαίνουνε στα χωράφια μας; Ιδού, λοιπόν, μετά τον Βασίλη Λεβέντη και τον Δημοσθένη Βεργή και ο αγωνιστής Σταύρος Τζουμάκας, αρχηγός κόμματος. Οπως έχω ξαναγράψει, ο επόμενος που έχει σειρά να κάνει κόμμα είναι ο Νίκος Βαμβακούλας.

Στο μεταξύ, έχει ανάψει για τα καλά η μάχη για τον Δήμο της Αθήνας. Με τον Αρη Σπηλιωτόπουλο, έναν βεριτάμπλ αριστοκράτη, να κάνει την ανάγκη φιλότιμο. Να αφήνει δηλαδή το Κολωνάκι και να πηγαίνει, όπως απαιτεί το καθήκον, στην ψαραγορά της Βαρβακείου. Δύο ώρες θα έμεινε μέσα στην μπανιέρα με τα αιθέρια έλαια για να φύγει η ψαρίλα από πάνω του. Οσο για τα ρούχα που φόραγε, τα πέταξε κατευθείαν στα σκουπίδια, για να μην βρωμίσει το σπίτι. Τέλος πάντων. Αν εκλεγεί, θα πρόκειται για τον πρώτο δήμαρχο της Αθήνας που θα μιλάει με ννννι και λλλλι. Κάτι σαν την Ελίζα Καλίτση στο αρσενικό. Ταυτόχρονα, η κουταμάρα πάει σύννεφο. Μείζον θέμα των ημερών η απεργία των φαρμακοποιών. Με τους δημοσιογράφους στα κανάλια να σκίζουνε τα ρούχα τους: «Προκύπτει τεράστιο πρόβλημα στην πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη. Οι φαρμακοποιοί κάνουν ενέσεις. Μετράνε την πίεση». Κι αν τα λέει αυτά καμιά γιαγιά 90 χρονώ στην Τραχανοπλαγιά, μπορείς να το καταλάβεις. Να λένε δημοσιογράφοι ότι οι φαρμακοποιοί ασκούν ιατρικά καθήκοντα; Από πού κι ως πού; Κι αν ασκούν, πάνε κατευθείαν μέσα για αντιποίηση επαγγέλματος.

Να πάμε όμως σιγά σιγά στα δικά μας: Μια τρύπα στο νερό είναι αυτή η ιστορία, ότι Πανιώνιος και Πλατανιάς δεν έχουνε δημοσιεύσει ισολογισμούς. Ακούγεται μάλιστα, ότι ίδιο θέμα υπάρχει και στον ΟΦΗ. Και τι έγινε; Τίποτα. Να 'χαμε να λέγαμε είναι η δουλειά. Και τρέξανε αυτοί στον Αρη, δήθεν να επωφεληθούνε. Ακόμα όμως και στην υποθετική περίπτωση που υπήρχε πρόβλημα με Πανιώνιο και Πλατανιά, αυτοί που θα πάρουν τις θέσεις τους στη Σούπερ Λιγκ θα είναι οι επιλαχόντες της Β' Εθνικής. Οποιος πέφτει, πέφτει και δεν σώνεται σε καμία περίπτωση. Με τον Αρη, όπως έγινε γνωστό, επειδή δεν υπάρχει μία, να κατεβαίνει στην Αθήνα για το ματς με τον Ολυμπιακό οδικώς. Χωρίς όμως την απαραίτητη διευκρίνιση: Υπάρχουνε λεφτά για να νοικιάσουνε πούλμαν ή θα κάνουνε τη διαδρομή με το ΚΤΕΛ;

Οσο για τον Σούλη Παπαδόπουλο, είπε ότι δεν ζήτησε λεφτά για να δουλέψει στον Αρη και το μόνο που πήρε φεύγοντας ήταν ένα λάβαρο. Ουδεμία αντίρρηση. Να το πάμε και αλλιώς όμως: Αν ζήταγε λεφτά, θα τα έπαιρνε; Τι λεφτά να ζητήσεις όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει φράγκο;

Να κλείσουμε όμως με μια ευχάριστη είδηση: Η πατρίδα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Η Στέλλα Μπεζεντάκου είναι τριών μηνών έγκυος. Μια Ελληνίδα που σ' αυτές τις δύσκολες εποχές αποφάσισε να γίνει μητέρα και να συμβάλει στη μείωση της υπογεννητικότητας. Η θυσία της να εγκαταλείψει έστω και για μικρό διάστημα την καλλιτεχνία είναι τεράστια. Αυτά.

Για κάποιους οι κηδείες είναι κοσµικό γεγονός

ΟΙ κηδείες είναι οδυνηρές γι' αυτούς που χάνουν τον άνθρωπό τους. Είναι θλιβερές γι' αυτούς που χάνουν τους φίλους τους. Για κάποιους άλλους είναι κοσµικό γεγονός. Πάνε στην κηδεία όχι επειδή είναι φίλοι του νεκρού, αλλά για να δούνε και να τους δούνε. Να είναι µέσα στα πλάνα των καµεραµέν και των φωτογράφων. Οπως πάει σε κηδείες και απλός κόσµος. Με ανιδιοτέλεια. Επειδή θεωρεί ότι έτσι τιµάει π.χ. έναν µεγάλο καλλιτέχνη: Τον Καζαντζίδη, τη Βουγιουκλάκη, τον Βέγγο. Εναν πολιτικό ή τον Χριστόδουλο. Τα λέµε όλα αυτά µε αφορµή την κηδεία του Σταύρου Νταϊφά.

Αυτός, λοιπόν, που πάντα δίνει το «παρών» σε κηδείες είναι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Θεωρεί ότι είναι υποχρέωσή του. Κι όχι µόνον αυτό. Θυµάµαι τι µου είχε πει µια φορά, πριν από είκοσι χρόνια σε µια κηδεία. Και µάλιστα µητέρας φίλου του. «Αν είναι δυνατόν να πηγαίνεις κάθε µέρα στο νεκροταφείο». Δεν είπε κάτι καινούργιο, αλλά το είπε ένας Βαρδινογιάννης και σε µικρή σχετικά ηλικία µάλιστα. Σχετικά δηλαδή, µε τη µαταιότητα που κανείς δεν λαµβάνει υπόψη του. Με τον άνθρωπο να επιµένει να αγνοεί ότι έχει ηµεροµηνία λήξης και ότι είναι περαστικός.

Δεν θα χαθεί ο κόσµος αν χάσει ο ΟΠΑΠ κάποια λεφτά

ΕΡΧΕΤΑΙ, λέει, ειδικός απεσταλµένος της ΟΥΕΦΑ για να δώσει τα φώτα του σχετικά µε τα στηµένα παιχνίδια. Τρίχες κατσαρές, λέει η ταπεινότητά µου. Αν θέλεις να βρεις την άκρη, τη βρίσκεις µέσα σε πέντε λεπτά. Χωρίς να έχεις ανάγκη καµία ΟΥΕΦΑ. Οταν έχεις το εργαλείο που ακούει στο όνοµα ΟΠΑΠ. Να τα ξαναπούµε, λοιπόν, για µια ακόµα φορά: Ο ΟΠΑΠ βλέπει να πέφτουνε πακέτα απάνω στον άσο του Πλατανιά µε τον Λεβαδειακό και φράζει το παιχνίδι. Κακώς. Δεν θα χαθεί ο κόσµος αν χάσει ο ΟΠΑΠ κάποια λεφτά. Από τους περισσότερους θα τα πάρει πίσω και γρήγορα µάλιστα. Αντί να το φράξεις, λοιπόν, τους αφήνεις να παίζουνε. Και δεν ασχολείσαι µ' αυτούς που βάζουνε δέκα και είκοσι ευρώ.

Εντοπίζεις τα πακέτα. Πεντοχίλιαρα, δεκαχίλιαρα κ.λπ. Βλέπεις αν αυτοί οι πονηροί που τα σπρώχνουνε πάνω στον άσο παίζουνε σε πρακτορεία του Πλατανιά ή της Λιβαδειάς. Από κει και πέρα εργαλεία δικά σου είναι οι πράκτορες. Τα δελτία µπορεί να είναι ανώνυµα, αλλά ο πράκτορας προκειµένου να µην χάσει το µαγαζί του, θα στα ξεράσει όλα. Ποιος είναι δηλαδή αυτός που έπαιξε. Εσύ µετά τη στήνεις καραούλι στην τράπεζα που θα πάει µε το δελτίο στο χέρι για να πληρωθεί. Με τους πονηρούς να στέλνουν σ' αυτές τις περιπτώσεις βαποράκια. Αρπάζεις, λοιπόν, το βαποράκι ή το παρακολουθείς, πού θα πάει να δώσει τα λεφτά. Απλά πράµατα. Και εύκολα. Αρκεί σαν κράτος να ξέρεις και να θέλεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου και να µην ξύνεις πατσές.

ΕΡΩΤΗΣΗ Ο Γιώργος Πάντζας συµφωνεί µε τη Ρένα Δούρου σχετικά µε το γήπεδο της ΑΕΚ;

Ο,τι έγινε µε τον Αλβανό που βρέθηκε νεκρός στο κελί του, έχει ξαναγίνει µε τον Σορίν Ματέι.
-Observer

sentragoal.gr