Που χάθηκαν οι αγανακτισμένοι;

του Γιάννη Σιδέρη


Η λυμφατική συγκέντρωση στο Σύνταγμα  κατά του πολυνομοσχεδίου, καθώς και η ψήφισή του, σηματοδοτούν ένα σημείο καμπής. Όχι γιατί πλέον η Ελλάδα βγαίνει από τον βραχνά των Μνημονίων και αρχίζει μια ελπιδοφόρα εποχή, όπως παιανίζουν κάποια ΜΜΕ, αλλά γιατί μπήκε το βουλοκέρι στο συμβόλαιο διαχρονικής υποταγής της χώρας στις επιλογές και επιταγές των οικονομικοπολιτικών υπερεθνικών κέντρων (δεν εννοώ την τρόικα).
Η λυμφατική συγκέντρωση στο Σύνταγμα επικυρώνει την απελπιστικό κατακερματισμό αυτού που κάποτε ονομάστηκε «λαϊκό κίνημα», και που στο παρελθόν ξόδεψε το όποιο πολιτικό του κεφάλαιο σε μάχες κοντόθωρων στενά συντεχνιακών αιτημάτων.
Η λυμφατική συγκέντρωση στο Σύνταγμα υπενθυμίζει και τα ράκη του κινήματος των αγανακτισμένων, ενός κινήματος που χάθηκε μέσα στο πρωτεϊκό μίσος, τις κρεμάλες και τις βρισιές της πάνω πλατείας, αλλά και στη μεγαλοστομία, την επίκληση φαντασιακών επαναστάσεων, και την (εδώ και τώρα) ρήξη για αλλαγή του Πολιτεύματος με άμεση Δημοκρατία και εθνοσυνελεύσεις που ζητούσε ο κόσμος του σιντριβανιού.
(Ηταν, βέβαια, ένα κίνημα καθ’ αντιγραφή των Ισπανών αγανακτισμένων, της Πουέρτα Ντελ Σολ, και έχει τη γκοτσέσκα  εκκίνησή του:
Σε αγώνα μπάσκετ μεταξύ ισπανικής και ξένης ομάδας, όπου η ισπανική έχανε, εμφανίστηκε πανό το οποίο έγραφε «μην ξυπνάτε τους Έλληνες».
Ήταν μια ειρωνική υπενθύμιση
προς τους αντιπάλους τους, ότι οι Έλληνες, που μπασκετικά θεωρούνται μεγάλη δύναμη, θα έκαναν το παν για να νικήσουν τους αντιπάλους των ι
Ισπανών και να τους αποκόψουν βαθμούς. Αυτό, με τη μέθοδο του ράδιο Αρβύλα, έφτασε στην Αθήνα ως ειρωνεία εκ μέρους των Ισπανών γιατί οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται…).
Στη συνέχεια το «κίνημα» εξασθένησε ώσπου ξεψύχησε. Οι πυρακτωμένες μέρες έδωσαν τη θέση τους στον πυρακτωμένο λιοπύρι του Καλοκαιριού. Έμειναν μόνα στην πλατεία τα άδεια κελύφη κάποιων σκηνών, καθώς οι κάτοχοί τους τις εγκατέλειψαν για τη δροσιά των νησιών.
Ο Καμίνης τις σήκωσε με την βοήθεια των ΜΑΤ και τότε τα αντανακλαστικά μιας αριστερής ομάδας αναβίωσαν και έκανε διαδήλωση γιατί ξηλώθηκαν οι άδειες σκηνές!
Οι ΙσπανοίΟι πρώτοι διδάξαντες, οι Ισπανοί, το Σάββατο, 22 του Μάρτη  μάζεψαν ένα τεράστιο πλήθος που υπερέβαινε το 1,5 εκατομμύριο  και κατέκλυσε τις κεντρικές αρτηρίες της Μαδρίτης σε μια ζωογόνα διαμαρτυρία, με αίτημα την «Αξιοπρέπεια» – αξιοπρέπεια στη ζωή, στην Ρ
Εργασία, στην Υγεία στην Παιδεία -σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής, που ξεφτίζουν ολοένα, κάτω από το βάρος των δημοσιονομικών προσαρμογών και των νεοφιλελεύθερων επιταγών των ευρωενωσιακών ιερατείων.
Η διαδήλωση οργανώθηκε «από τα κάτω», από ένα πολύχρωμο πλήθος κοινωνικών δικτύων και ομάδων πολιτών. Ο κόσμος τους εμπιστεύτηκε γιατί οι διοργανωτές δεν είναι ξεκομμένοι από την πραγματικότητα του πολίτη.
Συμμετείχαν συνδικαλιστές χωρίς τα συνδικάτα τους, μέλη του κόμματος της Ενωμένης Αριστεράς χωρίς τις κομματικές παντιέρες τους, Σοσιαλιστές  χωρίς τα συνθήματά τους, Οικολόγοι, πιστοί και άπιστοι, πολιτικοποιημένοι και μη, ένα ατέλειωτο ανθρωπομάνι που είχε το κοινό αίτημα: την Αξιοπρέπεια…
Όμως οι Ισπανοί «Ιντιγάδος»,  δεν ιδιώτευσαν μετά την πρώτη έκρηξη. Ξεχύθηκαν σε ομάδες και υποομάδες στις γειτονιές όλης της χώρας. Ενθάρρυναν Λαϊκές Συνελεύσεις, όπου ο κάθε πολίτης έλεγε τη γνώμη του χωρίς να κινδυνέψει από γιουχάισμα η λιντσάρισμα. Σε αυτόν τον δίχρονο αγώνα  λειτούργησαν  σοβαρά και μεθοδικά.
Ακύρωσαν εξώσεις φτωχών από τα σπίτιατους, όχι με «γιούρια»  κατά των εκτελεστικών οργάνων του κράτους, αλλά με πρόγραμμα και υποδομή, όπου δικηγόροι αναλάμβαναν αφιλοκερδώς τη νομική υποστήριξη. Επίσης, δεν δημιουργήθηκαν ονόματα -φίρμες, ούτε εκπρόσωποι και δεν υπάρχει όνομα. Ολαλειτουργούν συλλογικά.
Από αυτούς ξεπήδησε και ένα κόμμα, το Partido X, που τον Φεβρουάριο ανακοίνωσε τη συμμετοχή του στις Ευρωεκλογές, ενώ προχώρησε μέσω ψηφοφορίας στο ιντερνέτ στην επιλογή υποψηφίου!
(Ο Hervé Falciani θα είναι τελικά επικεφαλής του. Είναι ο πληροφορικός που έβγαλε  στη  δημοσιοτητα το 2006 το  σκανδαλο με τη βρετανική  τράπεζα HSBC και τη λίστα με τους «απατεώνες» και ανάγκασε έτσι την BSCH (BancoSantander Central Hispano) τη μεγαλύτερη ισπανική τράπεζα και τον Εμίλιο Μποτίν τον ιδιοκτήτη της να κάνει ρύθμιση, πληρώνοντας κάπου 200 εκατομμύρια.)
Οι αγανακτισμένοι της Ισπανίας, πετυχαίνουν πάντως παρά το γεγονός ότι το Σύστημα, πολιτικό, ΜΜΕ, οικονομικό κλπ προσπαθεί να τους εξαφανίσει.
Το μεγαλύτερό τους επίτευγμα είναι, ίσως, ότι άνθρωποιμεγάλων ηλικιών τους αποδέχονται. Καταφέρνουν να πείσουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τα δεδομένα κόμματα..
ΥΓ: Χθες διάβασα ανάλυση που χαρακτήριζε τους Έλληνες αγανακτισμένους απολίτικο  κίνημα που βρήκε την έκφρασή του στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Εχω την εντελώς αντίθετη γνώμη: Εχω γράψει εδώ, ότι το κόμμα του Θεοδωράκη θέλει να είναι η επιτομή της κοινής λογικής, αλλά δεν βγήκε από τους αγανακτισμένους.
Άλλωστε οι Έλληνες αγανακτισμένοι, όχι από αποπολιτικοποίηση αλλά μάλλον από υπερπολιτικοποίηση έχασαν το παιχνίδι…

aixmigr