Η αρπαγή της Ελλάδας...

Του Κώστα Χ. Χρυσόγονου*

Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της συγκυβέρνησης επιχειρούν τις τελευταίες εβδομάδες και εν όψει εκλογών να μας πείσουν πως δήθεν τα μνημόνια «τελειώνουν». Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με τα όσα έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές και μας περιμένουν τους επόμενους μήνες. Ενα χαρακτηριστικό δείγμα είναι οι νέες αλλαγές που προβλέπονται στο επικαιροποιημένο μνημόνιο για τις εργασιακές σχέσεις (βλ. το αποκαλυπτικό δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» στις 24/3/2014, σελ. 6).

Σε αυτές περιλαμβάνεται η νέα ρύθμιση τον Σεπτέμβριο του γενικού καθεστώτος των απολύσεων, η οποία στην πράξη μεταφράζεται σε «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων. Τον Οκτώβριο θα ακολουθήσει η ψήφιση της νέας συνδικαλιστικής νομοθεσίας, με κεντρικό στόχο «την αποτροπή κάθε αναστάτωσης που θα εμπόδιζε τη λειτουργία των επιχειρήσεων» και τη θέσπιση ενός «ώριμου» πλαισίου δράσεων για τα συνδικάτα.

Οπερ εστί μεθερμηνευόμενον, κατάργηση των υπολειμμάτων του ήδη αποδυναμωμένου (μέσω των μονότονα επαναλαμβανόμενων δικαστικών αποφάσεων περί «καταχρηστικότητας») δικαιώματος της απεργίας και de facto αδρανοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ακόμη, νέες ρυθμίσεις περί επαγγελματικής «μαθητείας» θα επιδεινώσουν το ήδη υφιστάμενο καθεστώς οιονεί δουλοπαροικίας για τους νέους εργαζομένους, με μισθούς πείνας κάτω από τα 500 ευρώ (όπου έχει προσδιοριστεί ο κατώτατος μισθός για εκείνους με το άρθρο 74 ν. 3863/2010 και την ΠΥΣ 6/2012).

Ο κοινός παρονομαστής είναι η περαιτέρω απαξίωση της εργασίας, σε όφελος του κεφαλαίου, με το πρόσχημα της «προσέλευσης επενδύσεων». Στην πραγματικότητα όμως δεν πρόκειται ούτε καν γι’ αυτό, αφού νέες επενδύσεις σε μια χώρα με διαρκώς μειούμενη εγχώρια ζήτηση (λόγω ακριβώς των μνημονιακών πολιτικών βίαιης πτωχοποίησης των εργαζομένων) και με διαρκώς επιδεινούμενη διεθνή ανταγωνιστικότητα (λόγω της ανατίμησης του ευρώ έναντι των λοιπών νομισμάτων) είναι ασύμφορες.

Οι δήθεν «επενδύσεις» συνιστούν προσχεδιασμένη αρπαγή υφιστάμενων επιχειρήσεων από το ξένο κεφάλαιο σε εξευτελιστικές τιμές, κατ’ ουσία μια μετανεωτερική μορφή τυμβωρυχίας (όπως π.χ. στην περίπτωση της Eurobank, στην οποία καναδικό «επενδυτικό» σχήμα απέκτησε μεγάλο ποσοστό από το ΤΧΣ, δηλαδή το ελληνικό κράτος, έναντι περίπου 0,30 ευρώ ανά μετοχή, ενώ η χρηματιστηριακή τιμή υπερέβαινε τα 0,40 και η τιμή κτήσης του ΤΧΣ ήταν περίπου 1,50 ευρώ!).

Ολα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με δημοσιονομική «εξυγίανση», η οποία είναι ανέφικτη χωρίς διαγραφή μεγάλου μέρους του υφιστάμενου τερατώδους δημόσιου χρέους. Συνιστούν επιμέρους όψεις του συνολικού σχεδίου που ενσωματώνεται στα περιβόητα μνημόνια για την αποικιοποίηση της χώρας και τη μετατροπή της σε ένα εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο, τύπου Κοσσυφοπεδίου.

Στο τέλος του δρόμου θα συναντήσουμε την «κεφαλαιακή εισφορά», δηλαδή τη δήμευση και των ιδιωτικών περιουσιών με φυλετικά/εθνικά κριτήρια, όπως επαγγέλλεται η μηνιαία έκθεση Ιανουαρίου 2014 της γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας (Bundesbank), επαναλαμβάνοντας τον σχετικό γερμανικό όρο (Vermoegensabgabe) που πρωτοεμφανίστηκε στα ναζιστικά διατάγματα του Νοεμβρίου 1938 για τις εβραϊκές περιουσίες (με υπογραφή του στρατάρχη του Ράιχ, Χέρμαν Γκέρινγκ).

Ο ελληνικός λαός πρέπει να βρει τη δύναμη να αντισταθεί στις σειρήνες των συστημικών ΜΜΕ και να ματαιώσει την εφαρμογή του σχεδίου αποικιοποίησης. Το πρώτο βήμα μπορεί να γίνει στις επικείμενες ευρωεκλογές, με την καταδίκη των εγχώριων μεταπρατών της υποτέλειας και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα, ώστε να δρομολογηθούν μετά ταύτα το τέλος της μνημονιακής συγκυβέρνησης και η ριζική αλλαγή πολιτικής.

 Καθηγητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ, υποψήφιος ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

http://www.efsyn.gr/