Μούχλα...

του Δημήτρη Δανίκα

Δυο τρία πραγματάκια. Σχετικά με την χτεσινή, άκρως ορμητική και οργισμένη, φωνή των ζωντανών «στασιδιών» των Λαικών Αγορών.

Οπου καμιά τριακοσαριά νοματαίοι, έξω από την Βουλή, «σφράγισαν» το κέντρο της πρωτεύουσας

Πρώτο λοιπόν. Κόβω το σβέρκο μου. Οι περισσότεροι εξ αυτών θα μούτζωναν και θα έριχναν μπινελίκια. Σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική «ομάδα» που στο πρόσφατο παρελθόν «σφράγισε» το κέντρο της Αθήνας. Το ίδιο κάνουν οι σχολικοί φύλακες εναντίον των καθαριστριών. Οι καθαρίστριες εναντίον των σχολικών φυλάκων. Οι εκπαιδευτικοί εναντίον των νοσηλευτών. Οι νοσηλευτές εναντίον των ταξιτζήδων. Και όλοι μαζί εναντίον των τρακτέρ και των αγροτών!

Η κοινωνία κομματιασμένη. Το ένα κομμάτι εναντίον του άλλου. Πράγμα που σημαίνει «πολιτικός αυτισμός» και συντεχνιακός φιλοτομαρισμός. Για το συμφέρον μου κάνω ότι θέλω. Ομως την ίδια στιγμή κατηγορώ τον διπλανό μου όταν αυτός χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα με τα δικά μου προκειμένου κι εκείνος να προστατεύσει τα συμφέροντά του. Ενα το κρατούμενο. Που μοιάζει με Ρωμαική αρένα. Οι μονομάχοι αλληλοκατασπαράσσονται. Ο αυτοκράτορας με τους αυλοκόλακές του, τρίβουν τα χέρια τους. Περίφημα

Δεύτερο λοιπόν. Απαντες έχουν πιάσει τα στασίδια τους. Και ουδείς προτίθεται να τα παραδώσει. Αμαχητί. Ο παππούς τα κληρονομεί στον πατέρα, ο πατέρας στον γιόκα του, ο γιόκας του στον κανανακάρη του και ο κανακάρης τους στον δικό του κανακάρη. Το ίδιο με τους μαντράδες και τις ταρίφες. Το ίδιο με τους καθηγητές και τα τέκνα τους. Με τους φαρμακοποιούς. Με τους δημοσίους υπαλλήλους. Με τα καρτέλ όλων των προιόντων. Με τους μεσάζοντες. Σιγά τώρα που εγώ θα μπω στην διαδικασία της αξιολόγησης. Σιγά τώρα που εγώ θα επιτρέψω σε κάποιο νέο μανάβη και παραγωγό να διεκδικήσει την θέση μου

Ετσι όλα κλειστά. Πόρτες, παράθυρα, χαράμαδες. Ολα. Ετσι από τα πάνω μέχρι τα κάτω, όλες οι ομάδες, μικρές και μεγάλες, ρυθμίζουν ποιότητα, ποσότητα, τιμές. Τα πάντα. Κλειστή Αγορά, κλειστά επαγγέλματα, κλειστή οικονομία, κλειστά πόστα!

Τα τζάκια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του πολιτικού προσωπικού. Αυτούς τους ξέρουμε. Τους ξέρουμε και τους κατηγορούμε. Τους κατηγορούμε αλλά τους ψηφίζουμε. Ο Γιωργάκης, λόγου χάριν, στις εκλογές του 2009 έλαβε κάπου 45%. Θρίαμβος. Επειδή φέρει το όνομα Παπανδρέου. Βαριά η φανέλα, βαρύ το όνομα, βαρύς και ο πέλεκυς. Τα τζάκια, μικρά, μεσαία, μεγάλα, διατρέχουν όλο τον ιστό της κοινωνίας. Από τα περίπτερα και τις λαικές αγορές μέχρι τους ολιγάρχες!

Αποτέλεσμα; Η κλεισούρα της κλεισούρας ω μούχλα! 

http://www.protothema.gr/