«Ευρωπαϊκή» Ελλάδα 2014: επάνοδος στην ξενοκρατία

Του Κώστα Ζώρα*

Η μετεμφυλιακή Ελλάδα 1950-1974 ως ζώσα πραγματικότητα πολιτικού συστήματος είχε δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά: Ατελή δημοκρατική διαδικασία, τουτέστιν «καχεκτική δημοκρατία» και απροκάλυπτη παρέμβαση του ξένου παράγοντα. Αμφότερα χάριν των συμφερόντων της οικονομικής και κοινωνικής ολιγαρχίας και των πολιτικών εκφραστών της.

Κεντρικές εκφάνσεις της αμερικανικής ξενοκρατίας μετά τον εμφύλιο:

1951-1952: Υπονόμευση και πτώση του κέντρου και της κυβέρνησης Πλαστήρα. Επιβολή του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος. Ανοδος του Παπάγου στην εξουσία.

1955: Εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Καραμανλή αντίθετα προς κάθε συνταγματική και κοινοβουλευτική τάξη.

1958-1963: Ακύρωση της εκλογικής επιτυχίας της ΕΔΑ. Το παρακράτος εν δράσει. Εκλογές βίας. Δολοφονία Λαμπράκη.

1965: Τελεσίδικη σύγκρουση βασιλέως και Γ. Παπανδρέου. Ανατροπή της κυβέρνησης του Κέντρου. Αποστασία. Εξόντωση της Κεντροαριστεράς υπό τον Α. Παπανδρέου και της ΕΔΑ.

1967: Επέμβαση του στρατού. Αμερικανικού τύπου δικτατορία.

1974: Οι μεγάλοι πολιτικοί πρωταγωνιστές της μετάβασης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία διακηρύσσουν τη διακαή επιθυμία τους για θεμελίωση εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Ο Κ. Καραμανλής συνδέει την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ με την απαλλαγή της χώρας από τους ξένους προστάτες.

Ο κεντρικός πυρήνας της διακήρυξης του Α. Παπανδρέου «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», χωρίς να έχει εθνικιστικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά, όπως ψευδώς επιχειρηματολογούν σήμερα οι νεοεθνικιστές και οι νεοφασίστες, αποσκοπούσε στην αποτίναξη του ξένου ζυγού ως αναγκαία προϋπόθεση για εκδημοκρατισμό των δομών της κοινωνίας και του κράτους.

2010-2014: Οικονομική και δημοσιονομική κρίση. Οι ξένοι δανειστές επιβάλλουν στη χώρα μνημονιακό καθεστώς. Οι μεταπολιτευτικές δημοκρατικές, κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις ακυρώνονται. Στο δίπολο κεφάλαιο-εργασία επικρατεί καθοριστικά το πρώτο. Το δημοκρατικό Σύνταγμα του 1975 καθίσταται άγραφος χάρτης. Το πολιτικό σύστημα επανεμφανίζει τα δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά, όπως μετά τον Εμφύλιο. Δηλαδή ανάπηρη δημοκρατία και ξενοκρατία. Ως φορέας του ξένου παράγοντα λειτουργεί τώρα η «υψηλή» γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ως εσωτερικός φορέας, αντί του στέμματος, λειτουργεί τώρα το εξουσιαστικό σύμπλεγμα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και των τραπεζιτών. Οπως απέδειξε περιτράνως το «πραξικόπημα» στις Κάνες, διορίζονται πλέον πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις κατ’ επιταγή και εντολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, βλέπε καθ’ υπόδειξη του Βερολίνου. Ο Μπαρόζο περισσότερο σε ρόλο Πιουριφόι και λιγότερο σε ρόλο Φρειδερίκης.

Στο προοίμιο του «Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων», ο οποίος είχε ενσωματωθεί στην ατυχήσασα «Συνθήκη Ευρωπαϊκού Συντάγματος» και στη συνέχεια κατέστη εμμέσως διά παραπομπής τμήμα της Συνθήκης της Λισαβόνας, η ευρωπαϊκή Ενωση συνοψίζει ως εξής τις καταστατικές της αξίες: Ευρωπαϊκή πνευματική και ηθική κληρονομιά, πολυμορφία πολιτισμών και παραδόσεων των λαών, εθνική ταυτότητα, αλλά πρωτίστως και κυρίως, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, κράτος δικαίου, κοινωνικό κράτος.

Γιατί όλα αυτά τα σπουδαία τα ακύρωσαν ο γερμανικός ηγεμονισμός και η οικονομική ολιγαρχία;

Τι έχουν να περιμένουν σήμερα οι Ελληνες και οι άλλοι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα προσδιορίσουν σήμερα και στο μέλλον τη δράση του λαϊκού και δημοκρατικού κινήματος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

* Καθηγητής της πολιτικής κοινωνιολογίας, πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου

http://www.efsyn.gr/