Η ιστορία εκδικείται τον Κουβέλη...
Ακριβώς πριν δύο χρόνια, στον πρώτο γύρο των εθνικών εκλογών του Μαΐου, χαρακτήριζα τον Φώτη Κουβέλη «μοιραίο πρόσωπο» και «φοβισμένο πολιτικάντη» ( "Φ. Κουβέλης: Η ευθύνη του ανήκει"). Του άσκησα τότε σκληρή κριτική, τόσο για τις διακηρύξεις του χωρίς αντίκρισμα, με αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα τον θεωρητικό νεολογισμό του περί «απαγκίστρωσης» από το Μνημόνιο, όσο και για την ευθύνη του να οδηγηθούμε σε δεύτερες επαναληπτικές εκλογές, εξαιτίας της μέχρι τότε καινοφανούς επιμονής του να μην συναινέσει σε μια κυβέρνηση χωρίς την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ίδιο άρθρο, έκλεινα με μια εκτίμηση, η οποία σήμερα -δύο χρόνια μετά- επιβεβαιώνεται πλήρως, έπειτα κι από τη συντριβή της ΔΗΜΑΡ στις πρόσφατες ευρωεκλογές: «Ο κ. Κουβέλης αυτήν την ώρα ψάχνει άλλοθι για να μην συμπράξει με τον διάβολο του δικομματισμού. Ξέρει ότι αν το κάνει, η Δημοκρατική Αριστερά στις επόμενες εκλογές κινδυνεύει με εκλογικό αφανισμό για λόγους που είναι προφανείς και δεν χρήζουν ανάλυσης...».
Αυτά έγραφα τότε.
Σήμερα, μετά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, επιμένω να λέω ότι τελικά η ευθύνη ανήκει ολοκληρωτικά στον Κουβέλη.
Ασχέτως αν εκ των υστέρων τα κατήγγειλε, όσο μετείχε στην κυβέρνηση ο Κουβέλης υπήρξε στυλοβάτης όλων των κυβερνητικών πεπραγμένων, που βρίσκονταν σε ευθεία αναντιστοιχία με τις προεκλογικές υποσχέσεις για «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου και τερματισμό των πολιτικών λιτότητας. Όμως ακόμα κι όταν αποσύρθηκε με το πρόσχημα της ΕΡΤ, ο Κουβέλης και οι βουλευτές του κόμματός του συνέχισαν -και συνεχίζουν ακόμα- να αποτελούν «χρυσή εφεδρεία» στην οποία προσβλέπουν οι εναπομείναντες δύο κυβερνητικοί εταίροι, Σαμαράς και Βενιζέλος. Ο Κουβέλης εισπράττει σε μεγάλο ποσοστό τη δυσαρέσκεια του κομματικού του ακροατηρίου για τις «πλάτες» που έκανε -και με τον τρόπο του εξακολουθεί να κάνει- σε μία κυβέρνηση, η οποία με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ ολοκλήρωσε(;) την εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας των προηγούμενων κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου, κινούμενη στην πεπατημένη των επιταγών του Μνημονίου. Ο καταποντισμός της ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές και η ευθεία αμφισβήτηση από τα στελέχη του κόμματος που ο ίδιος δημιούργησε, συνιστούν για τον Κουβέλη το τίμημα που καλείται σήμερα να πληρώσει από τους μέχρι πρότινος ψηφοφόρους του, που βλέπουν ότι έπειτα απ' όλα αυτά ο ίδιος και το κόμμα του δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης στο πολιτικό σκηνικό. Και δικαίως.
Kάποιοι ήδη διαδίδουν, ότι αν τελικά ο Κουβέλης αποχωρήσει τελεσίδικα από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ίσως στο παρασκήνιο έχει ήδη εξασφαλίσει τη στήριξη των μέχρι πρότινος κυβερνητικών συνεταιρών του, για να «χριστεί» επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, φυσικά όχι χωρίς ανταλλάγματα. Όμως, ακόμα κι αν είναι έτσι τα πράγματα, η κατάληξη δεν αλλάζει: Το -πιθανό- τέλος που γράφεται για τον Φώτη Κουβέλη από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ συνιστά την εκδίκηση που εισπράττει ο ίδιος από την ιστορία. Σχεδόν τέσσερα χρόνια απ' όταν πήρε την πρωτοβουλία να ηγηθεί της κίνησης απόσχισης της Ανανεωτικής πτέρυγας από τον ΣΥΡΙΖΑ, η ιστορία εκδικείται με τρόπο ύπουλο, μετατρέποντας μία σεβαστή και πολλά υποσχόμενη προσωπικότητα της Αριστεράς σε απαξιωμένη φιγούρα ενός φθαρμένου πολιτικού.
http://www.protagon.gr/
Σχόλια