Δικαστές στην Ελλάδα: Όλοι το σκεφτόμαστε και κανείς δεν το λέει….

του Χρήστου Γιαννούλη

Δεν είναι κακό, ούτε στα όρια του λαϊκισμού να λέμε δημόσια και αυτό που σκεφτόμαστε ή συζητάμε ιδιωτικά. Και μη μου πείτε ότι είναι όλοι αφελείς, κακοπροαίρετοι ή ανίδεοι.
Όλοι αυτοί που αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό της πρόσφατες αποφάσεις των δικαστών για τα μισθολογικά και εισοδηματικά τους ζητήματα.

Και να ήθελα, μία αδιόρατη δύναμη που πηγάζει από την ιστορική διαδρομή αυτών των υποθέσεων, δεν βγάζει από το στίβο της σκέψης μου, τους μουλωχτούς της ιστορίας που δεν είναι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας.

Στα μισθολογικά ζητήματα οι έλληνες βουλευτές που κατ επάγγελμα ασκούν το βιοποριστικό δρόμο του εκπροσώπου, αποδέχονταν ή και υποκινούσαν την πρακτική του Βασιλικού που ποτίζεται παραλλήλως με τις γλάστρες.

Λοιπόν, ΝΑΙ, σε μία χώρα που έχει καταλυθεί έργω και λόγο το κράτος δικαίου, οι αποφάσεις των δικαστών για την μισθολογική τους αποκατάσταση, ΠΡΟΚΑΛΕΙ. Για δύο σημαντικούς λόγους:

Ο Πρώτος και ίσως ο πιο σημαντικός, είναι ότι και με ανοχή των ιδίων των δικαστών, η απονομή της δικαιοσύνης αποτελεί τον πιο εφιαλτικό πυλώνα της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Από τις τρείς εξουσίες, όσα και αν καταλογίζουμε στην νομοθετική και την εκτελεστική, η δικαστική είναι ο πιο αδύναμος κρίκος.

Θα έπρεπε να έχουν συναίσθηση και οι ίδιοι οι δικαστές όταν απευθύνονται στην κοινωνία μέσω τέτοιων αποφάσεων, για το τι είδους δικαιοσύνη απολαμβάνουν οι πολίτες αυτής της χώρας. Ζητούν  την οικονομική τους αποκατάσταση για να θωρακιστούν και ηθικά, την ίδια ώρα που τα ελληνικά δικαστήρια λειτουργούν στα όρια της αρνησιδικίας.

Σύμφωνα με τον πίνακα επιδόσεων του 2013 για τα εθνικά συστήματα δικαιοσύνης στην ΕΕ, στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή η Ελλάδα έρχεται 98η ανάμεσα σε 144 χώρες παγκοσμίως όσον αφορά την αντίληψη των πολιτών για την ανεξαρτησία των συστημάτων δικαιοσύνης στη χώρα τους.

Βάσει των ίδιων στοιχείων, η Ελλάδα κατατάσσεται 24η στην ΕΕ όσον αφορά την αντίληψη περί «ανεξαρτησίας» των δικαστικών συστημάτων και ακολουθούν η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβακία.

Σύμφωνα με τον πίνακα επιδόσεων που δημοσιεύει η Επιτροπή, το 2013 ο χρόνος εκδίκασης δικαστικών υποθέσεων στην Ελλάδα, εξαιρουμένων των ποινικών υποθέσεων, ήταν κατά μέσο όρο 510 ημέρες.

Σε ότι αφορά το σύνολο των δικαστικών υποθέσεων, ο χρόνος εκδίκασής τους στην Ελλάδα ανέρχεται, κατά μέσο όρο, σε περίπου 190 ημέρες.
Πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι δείκτες βελτιώθηκαν το 2014;

Έχουν ευθύνες οι ίδιοι οι δικαστές για αυτή την κατάσταση; Η αποτελεί μόνο ευθύνης της κεντρικής εξουσίας και του νομοθετικού σώματος της Βουλής που δεν έχει την πολιτική βούληση; Μα φυσικά και έχουν. Είναι κοινό μυστικό, από αυτά που όλοι τα ξέρουν, τα καταλαβαίνουν, τα υποστηρίζουν αλλά δημοσίως κάνουν σα να μην συμβαίνει τίποτε. Υπήρχαν και υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας, όσο οι επιλογές των ανωτάτων δικαστών αποτελεί απόφαση της Κυβέρνησης. Τελεία – παράγραφος.

Και ο δεύτερος λόγος, είναι ότι η ελληνική δικαιοσύνη τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δυστυχώς δεν εξέπληξε ευχάριστα τα εκατομμύρια των πολιτών που έζησαν και ζούνε  την βαρβαρότητα και τον παραλογισμό. Δεν στήριξαν τους εκατομμύρια κακοπληρωμένους εργαζόμενους που στοιβάζονται στις άθλιες αίθουσες των δικαστηρίων για να βλέπουν πλούσιους επιχειρηματίες σε πτωχευμένες επιχειρήσεις που μέσω της αρνησιδικίας γλεντούν στην υγεία των κορόιδων.  Δεν αποτέλεσαν ανάχωμα ούτε κατ ελάχιστο όπως έπραξαν ευρωπαίοι συνάδελφοι τους, στην αυθαιρεσία των  νομοθετών της βουλής.  Υπηρετώντας ένα σύστημα που κατ ουσία δεν αποδίδει δικαιοσύνη αλλά παρέχει χρόνο στην ανομία, δεν μπορείς να υποκρίνεσαι τον αδέκαστο.

Και όταν ξαφνικά από εκατοντάδες περιπτώσεις ληστρικής επιδρομής σε ζωές, στην κοινωνική συνοχή, σε δικαιώματα και κοινωνικά προαπαιτούμενα, η μόνη αδικία που με ταχύτατους ρυθμούς επιχειρείται να αποκατασταθεί είναι μόνο η μισθολογική κατάσταση των δικαστών, με απόφαση που λαμβάνουν οι ίδιοι, ΝΑΙ πρόκειται για πρόκληση.

Και ας σταματήσουμε τον ακραίο καθωσπρεπισμό περί ιερών αγελάδων της θεσμικής υπόστασης της δημοκρατίας και της θέσης των ελλήνων δικαστών. Αν ήθελαν ή αν θέλουν μπορούν να κατακτήσουν το κύρος που θα τους επέτρεπε να έχουν σύμμαχο τους και την κοινωνία, εκτός της κυβέρνησης και των  κυβερνητικών βουλευτών τους οποίους έχουν βγάλει πολλές φορές από πολύ δύσκολη θέση.

http://www.tvxs.gr/