Είναι οι δικαστές συντεχνία;
Στις δημοκρατικές κοινωνίες ισχύει αυτό που ευφυώς υποστήριζε ο Αναξίμανδρος για την ισορροπία στη φύση. Η γη ισορροπεί επειδή ασκούνται πάνω της αντίρροπες δυνάμεις. Ισορροπία υπάρχει όταν οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται μεταξύ τους σε "σχέση δικαιοσύνης". Αυτή η αντίληψη, που θα την ονομάζαμε σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή, μου ήρθε στον νου μετά τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για τις αμοιβές των δικαστών και των ενστόλων από τη μια και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα ή την αντιμετώπιση των καθαριστριών από την άλλη. Πρόκειται για δύο μέτρα και δύο σταθμά, που δεν προοιωνίζονται θετικές εξελίξεις για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική. Δεν μπορεί τα θεμελιώδη δικαιώματα να υπάρχουν κατ' αναλογίαν, ούτε να υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για τους πολίτες μιας χώρας.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει να υπάρχει ισότητα, όπως μας την κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, διαφορετικά η διάκριση των πολιτών σε πατρίκιους και πληβείους τορπιλίζει την ισονομία και τις δημοκρατικές αρχές. Αν τα μέλη των ανωτάτων δικαστηρίων στη χώρα μας θεωρούν πως τα δικαιώματα υπάρχουν κατ' αναλογίαν, αν δηλαδή ορισμένες φορές, όπως για παράδειγμα στη σημερινή εποχή της βαθιάς κρίσης, δεν είναι καθήκον της πολιτείας να μεριμνά ώστε να γίνονται σεβαστά στον μέγιστο βαθμό τα δικαιώματα στην Υγεία, την Παιδεία, την ελευθερία έκφρασης, την εργασία, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά λόγω "υπέρτερου κοινωνικού συμφέροντος" μπορούν να περικόπτονται, τότε η αρχή αυτή πρέπει να ισχύει για όλους τους πολίτες. Διαφορετικά η διάκριση δείχνει αντιδημοκρατική αντίληψη ακόμη κι αν επενδύεται με τον μανδύα της υψηλότερης -υποτίθεται- θεσμικής λειτουργίας του ρόλου κάποιας ομάδας, της δικαστικής εν προκειμένω.
Οι ανώτατοι δικαστές, αν και ομνύουν στην ισότητα ως θεμελιώδη δημοκρατική αρχή, με τις αποφάσεις τους θεωρούν ότι οι ίδιοι και οι ένστολοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους πολίτες. Όσο δε κατεβαίνουμε σε αυτό που -λανθασμένα- θεωρείται κλίμακα της κοινωνικής ιεραρχίας, όσο περνάμε από τις δικαστικές και τις στρατιωτικές αρχές, που αποκαλούνται σκληρός πυρήνας του κράτους, στους εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τόσο τα δικαιώματα μπορούν να περικόπτονται για λόγους "υπέρτερου κοινωνικού συμφέροντος".
Αν είναι σωστό ότι οι άνθρωποι εκπαιδεύονται περισσότερο από τα δημόσια παραδείγματα, οι δικαστές των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας δεν δίνουν το καλύτερο παράδειγμα στους πολίτες. Ο πολιτικός, ο δικαστής, ο δημοσιογράφος, ο άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά, πρέπει να πείθει πρωτίστως με το προσωπικό του παράδειγμα. Ποιο είναι το προσωπικό παράδειγμα που δίνουν οι δικαστές στους πολίτες της χώρας που δοκιμάζονται σκληρά τα τελευταία χρόνια; Το δίκαιο του ισχυρού λόγω της ειδικής του θέσης στην εξουσία. Αυτό όμως προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών.
Η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι τυφλή στις εξαρτήσεις από το κατεστημένο, πολιτικό και οικονομικό. Ευτυχώς έχουμε αρκετά δείγματα τέτοιας στάσης των δικαστών. Ταυτόχρονα, όμως, η Δικαιοσύνη οφείλει, κρατώντας τη ζυγαριά και το σπαθί, να προστατεύει πρώτα απ' όλα τους αδύναμους από τις καταχρήσεις των ισχυρών. "Η ισότητα είναι το δίκαιον", έλεγε ο Αριστοτέλης, διαφορετικά οι δικαστές λειτουργούν ως συντεχνία. Και υποθέτω πως δεν θα το ήθελαν. Ή μήπως κάνω λάθος;
http://www.avgi.gr/
Σχόλια