Το εθνικό μας Viagra...
Προχθές το βράδυ, η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου στην Βραζιλία, με έναν γκρανγκινιολικό τρόπο κατάφερε να πάρει το εισιτήριο για τους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία της. Σε μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα, η Εθνική Ελλάδας φτάνει σε μια πρωτόγνωρη επιτυχία. Και ο προχθεσινός «τελικός» με την Ακτή Ελεφαντοστού δεν ήταν μια νίκη «τσούκου-τσούκου». Ήταν μια νίκη που την αξίζαμε 100% αφού παρουσιάστηκε μια αγνώριστη ομάδα σε σχέση με τις πρηγούμενες εμφανίσεις της. Αφήσαμε τους φύσει επιθετικούς Ιβοριανούς να ευχαριστούν τα δοκάρια τους και να μας παρακολουθούν να κάνουμε τόσες φάσεις, όσες δεν είχαμε κάνει τα τελευταία δύο χρόνια.
Αμέσως μετά τη νίκη αυτή άρχισαν τα σχόλια στα social media. Από τη μια υπερβολές προς τα πάνω («η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», «δεν λυγίζουμε, παρά τα μνημόνια», τα γνωστά γονίδια κ.λπ.), κι από την άλλη υπερβολές προς τα κάτω («έλα μωρέ και τι έγινε», «λύθηκε κανένα πρόβλημα;», «ποδόσφαιρο το όπιο των λαών» κ.λπ.). Η χώρα που γέννησε το «μέτρον άριστον» αδυνατεί να το υιοθετήσει…
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είδαμε τις αθλητικές επιτυχίες στην πραγματική τους διάσταση. Να χαρούμε να πανηγυρίσουμε και το κυριότερο να παραδειγματιστούμε. Τι είναι αυτό που κάνει ομάδες Ελλήνων να διακρίνονται διεθνώς σε ένα τόσο ανταγωνιστικό επίπεδο; Όσο κι αν κάποιοι νομίζουν, δεν είναι θέμα χρημάτων, δεν αρκεί το οικονομικό κίνητρο. Μερικά πράγματα όπως ο κοινός στόχος, η προσπάθεια, το κλίμα, το «βάζω το συμφέρον μου κάτω από το συμφέρον της ομάδας» είναι τα μικρά μυστικά. Και βέβαια υπάρχει σε κάθε ομάδα ο ατομιστής, ο λουφαδόρος, ο κουτσομπόλης, ο ξερόλας. Η καλή ομάδα όμως φαίνεται στο πώς τους κάνει αυτούς εξαίρεση κι όχι κανόνα. Εκεί φαίνεται η αξία του προπονητή και του ηγέτη. Πώς θα δώσουν τον ρυθμό. Και για να το κάνουν αυτό ένα όπλο έχουν: τη δίκαιη αντιμετώπιση όλων. Καλός προπονητής είναι αυτός που συντονίζει τις ατομικές φιλοδοξίες των μονάδων ώστε να πετύχει το βέλτιστο της απόδοσης του συνόλου. Δύσκολο έργο, δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Αναγκαστικά για να διοικήσεις θα πρέπει κάποιους να στενοχωρήσεις. Σε μια τέτοια ομάδα δεν συμφωνούν όλοι, δεν αγαπιούνται όλοι. Συνεργάζονται όμως όλοι. Κι όταν έρχεται η επιτυχία έχουν όλοι μερίδιο σε αυτήν.
Η επιτυχία όμως δεν έρχεται πάντα, κανείς στον αθλητισμό δεν έχει συμβόλαιο με αυτήν. Ο διθύραμβος από τη χλεύη απέχει μόνο λίγα εκατοστά. Ο αθλητισμός, σε αντίθεση με το θέατρο και το σινεμά, έχει κάθε φορά πρεμιέρα. Έργα που δεν τα έχουμε ξαναδεί, δεν ξέρουμε το τέλος τους. Κι αυτή είναι η μεγάλη του γοητεία. Ας ευχαριστηθούμε λοιπόν, έστω και ως θεατές, το ταξίδι αυτών των υπέροχων τύπων στη Βραζιλία κι όπου μας βγάλει. Χωρίς μιζέριες και χωρίς υπερβολές…
ΥΓ.: Πολύ «έπαιξε» η φωτό του μεγάλου προχθεσινού πρωταγωνιστή Γιώργου Σαμαρά να παρηγορεί τον τερματοφύλακα της Ακτής Ελεφαντοστού μετά τη λήξη. Ένα αδιαμφισβήτητο αθλητκό fair play που μας έκανε περήφανους. Υπάρχει όμως κι ένα fair play ζωής του Σαμαρά που μπορεί να μην το ξέρετε. Το ξέρουν όμως οι Σκωτσέζοι της Celtic που πίνουν νερό στο όνομά του. Κι αυτή είναι η δύναμη του αθλητισμού: να παραδειγματίζει όχι λέγοντας, αλλά κάνοντας…
Σχόλια